Geplaatst op 7 reacties

Omweg

Zaterdag ben ik jarig en net als de afgelopen jaren ben ik de dagen ervoor veel aan het nadenken over mijn leven. Probeer ik het te begrijpen.

Als klein meisje was ik altijd aan het knutselen, wat later ging ik daarnaast ook stapels boeken lezen en schrijven in mijn dagboek. Ik was graag met anderen maar bracht ook veel tijd alleen door. Op de middelbare school veranderde dat. Sporten en vrienden werden het belangrijkst en ik leerde me te pletter om mijn vwo te halen. Tijdens mijn studie heb ik behoorlijk wat afgefeest. Het liefst was ik onder de mensen en ik had energie voor tien. Mijn leven bestond uit studeren, uitgaan, op tafels dansen, sporten, een heleboel vrienden en net zo veel vriendjes.

Daarna ging ik werken, hard werken, veel werken en er waren nog steeds de feestjes, het sporten en een uitgebreid sociaal leven. Ik trouwde, kreeg kinderen en het leven raasde door, ik hield alle ballen in de lucht.

Tot ik in 2008 ziek werd. Een flinke burn-out. Van de ene op de andere dag kon ik helemaal niets meer. Ik verzette me ertegen, schaamde me, zocht wanhopig naar een oplossing om weer door te kunnen gaan. De enige manier om te genezen bleek het allermoeilijkste te zijn: rust nemen, en accepteren dat het veel tijd nodig had.

Ik ging een kastje schilderen, ik ging weer schrijven, ik ging tekenen, ik ging elke dag naar buiten, zag de seizoenen komen en gaan en genoot van de natuur. Wat had ik al die jaren veel gemist! Ik was vaak alleen omdat ik totaal overprikkeld was en mijn hoofd één grote wattenbol werd als ik met anderen praatte. Ik had genoeg aan mijn gezin, dat lukte net. Ik verbrandde schepen tot alleen de basis er nog was, mijn gezin, familie en een paar vriendinnen die het begrepen en geen druk uitoefenden.

Langzaam knapte ik op en werd nooit meer de oude. Of misschien juist wel. Ik werd de Sanne die ik als kind was. De Sanne die tekende, las en ook tijd alleen doorbracht. En ik voel me daar heel gelukkig mee.

Maar wat ik me afvraag: waarom heb ik zo’n grote omweg gemaakt om weer uit te komen waar ik begon? Blijkbaar moest ik dit allemaal leren, maar het heeft toch iets geks. Nou ja, daar denk ik dus elk jaar zo tegen mijn verjaardag diep over na. Dan weten jullie dat.

7 gedachten over “Omweg

  1. Een leven zonder omwegen is als een gekanaliseerde rivier. Je bent er zo doorheen. Ik geniet van je tekeningen, aquarellen en je blog. Liefs, Paul Bruijn

    1. Och, dat heb je mooi gezegd. Dat onthoud ik! Dank je wel en liefs voor jou terug!

  2. Misschien is het niet via een cirkelvormige omweg terug naar af, maar via een spiraal naar boven

    1. Ja, dat is een fijnere gedachte!

  3. Van harte lieve Sanne, dat je maar veel mensen mag blijven raken met je teksten en je tekeningen! Kus!

  4. Een mooi verhaal over jezelf. Het wisselen van de seizoenen en je daar ook aan vasthouden geeft mij ook rust en kracht om door te gaan als het even niet zo mee zit. Ken je mijn geïllustreerde boekje Viktor en het vuur? Daarin staat iets over lichtpuntjes. Die zijn er altijd! Dat heeft mij o.a. door de zware coronatijd geholpen.
    Liefs, Edith

    1. O, dat heb je me laatst verteld! Ik ga het boek eens bekijken, dank voor de tip! Ja, de seizoenen, daar wil ik ook nog wat meer mee leven, soms gaat dat vanzelf ook al een beetje.

Laat een reactie achter bij EdithReactie annuleren