Geplaatst op 6 reacties

Penvriendinnen (2)

Dit blog wilde ik al heel lang schrijven en toch heb ik het steeds uitgesteld. Ik vond het moeilijk, was bang om niet de juiste woorden te vinden, ik wilde dat het precies goed zou zijn. Gisteravond besloot ik dat het tijd was. En dat het niet perfect hoeft te zijn. Je kunt nu eenmaal niet alles vatten in één verhaaltje. Ik heb thee gezet, een kaarsje aan gedaan en de doos met al haar brieven erbij gepakt. Ik begon weer met lezen vanaf het begin.

In november 2014 werd bij Thads nicht kanker geconstateerd. Een enorme schok uiteraard. We stuurden haar een kaart om te laten weten dat we aan haar dachten. Zelf begon ze een blog om iedereen op de hoogte te houden. Ik kende haar niet heel erg goed, maar zij was wel iemand met wie ik het altijd gezellig had op familiefeesten. Ik besloot haar geregeld een kaart te sturen. Eigenlijk kun je zeggen dat ik terugschreef op haar blog.

In december 2014 schrijft ze in haar blog dat ze vastbesloten is van elke dag haar lievelingsdag te maken. Ze weet inmiddels dat haar ziekte niet meer te genezen is. Ze is strijdlustig en wil ervoor zorgen dat er nog heel veel lievelingsdagen zullen zijn.

Tot mijn verrassing beginnen er kaarten terug te komen. Ik voel me bezwaard, dat hoeft toch niet! Maar ze verzekert me dat ze het juist fijn vindt om te schrijven. Het is grappig om te zien dat er al gauw een extra vel papier in elke kaart zit, de ruimte wordt te krap. We gaan over op brieven.

Ze verslaat alle statistieken. Ze is erbij als haar kinderen slagen voor hun middelbare school en gaan studeren, leert de grote liefde van haar dochter kennen, zet zich in voor verschillende goede doelen en geniet van alle momenten samen met haar gezin en familie. Zowel lichamelijk als mentaal zijn het zware jaren met veel behandelingen en operaties. Ze verliest haar moeder en daarna haar beste vriendin, die ook ziek was. En toch blijft ze altijd de lichtpuntjes zien.

We schrijven over alles. Over mooie en verdrietige dingen. In 2016 schrijf ik haar dat ik twijfel ik of ik door moet gaan met mijn leuke baan als redacteur. Ik voel me opgesloten in een soort ratrace. Ze schrijft me de volgende dag al terug, ze móést gewoon meteen schrijven. Het is een wijze en warme brief, mijn favoriete brief, waarin ze me niet zegt welke keuze ik zou moeten maken, maar wel dat ik mijn hart moet volgen en heel bewust moet kiezen. Niet mee moet blijven rennen in een steeds sneller draaiende maatschappij, maar goed voor mezelf moet zorgen. Ze voelt als een mentor, ze is zo wijs en zonder oordeel. Niet lang daarna word ik ziek en neem ik ontslag.

We genieten beiden van onze brievenschrijverij, leren via het schrijven elkaar, elkaars gezinnen en gedachten kennen. Er groeit een bijzondere, dierbare vriendschap. En door alles wat ze al overwonnen heeft begin ik te geloven, wíl ik geloven, dat ze onoverwinnelijk is. Want ik wil haar niet missen.

6 gedachten over “Penvriendinnen (2)

  1. Ik ben blij met jou! Zo n eerlijk verhaal. Dat steunt mij.

    1. Dat is mooi…

  2. Zelf zoveel kunnen geven aan anderen in haar situatie is bewonderenswaardig!

    1. Nou, dat vind ik ook! Zo is het precies.

  3. Ik ken Geneviève al heel lang, ooit waren we schoonzusjes maar door een scheiding ben je dan dan niet meer he, maar daar trekken we ons niets van aan ze blijft mijn lieve schoonzus. Ook al wonen we ver van elkaar we hebben met regelmaat contact. Ben heel blij dat ze zo geniet van je brieven en jij van de hare. Hopelijk kan dit nog heel lang doorgaan. Zorg goed voor jezelf en ga zeker door met pilates dat heeft bij mij ook veel goed gedaan. Heel veel groetjes vanuit een warm en zonnig Zeeland.
    Marianne

    1. Dank je wel voor je lieve berichtje. Wat fijn dat jullie nog steeds contact hebben. Ja, pilates is fijn, ik wissel het een beetje af met yoga. Volgens mij is het goed voor een mens. Fijne zomer en liefs vanuit Breukelen, waar het ook zo warm en zonnig is! (Alleen missen we de zee ;-))

Laat een reactie achter bij SanneReactie annuleren