Geplaatst op 1 reactie

Persoonlijk

Mijn stukjes gaan vaak over persoonlijke dingen. Het liefst schrijf ik nu eenmaal over alles wat dicht bij me staat. Tijdens het schrijven denk ik daar niet zo veel over na, ik schrijf wat ik wil schrijven. In het echt ben ik ook vrij open denk ik, dus voor mij is het niet iets heel engs. Bovendien weet ik heus wat ik wel en niet wil delen. Als ik mijn verhaaltje post voel ik wel altijd even zenuwen. Alsof ik me dan opeens realiseer waar ik mee bezig ben. En toch doe ik het.

Gisteren kreeg ik een mail van een bekende die zei: Ik vind je verhalen leuk en goed geschreven. Ik lees ze niet altijd, omdat ik je ken voel ik me soms een beetje een voyeur als het om persoonlijke dingen gaat, alsof het niet voor mij bestemd is.

Daar moest ik even over nadenken. Ik snap hem wel, mooi dat hij dat zegt, en tegelijkertijd is het ook heel grappig dat ik iets de wereld in slinger en dat hij zich dan een voyeur voelt als hij het leest. Zo zijn er wel meer van die dingen. Als iemand me in het dorp enthousiast aanspreekt: Ik lees al je stukjes!, dan voel ik me opeens ook heel verlegen. Vaak weet ik niet zoveel over degene die het zegt en dan realiseer ik me dat de ander dus wel best veel over mij weet. Een beetje alsof ik in mijn blootje sta. En toch vind ik het juist heel fijn om te horen dat ze gelezen worden. Dat maakt me blij, dat niet alleen ik ervan geniet, maar dat het een ander ook iets brengt.

Sinds ik ze post op mijn site lezen mijn ouders ook af en toe mee. Ze zitten niet op social media, dus het was nieuw voor ze. Ik vond dat eigenlijk het engste, dat zij zouden lezen wat ik denk en schrijf. Is dat niet wonderlijk, dat je dus het meest bang bent voor de mening van mensen die juist zo dicht bij je staan? Maar het valt reuze mee in de praktijk. Thad leest ze praktisch nooit, voor hem valt er misschien ook weinig nieuws te lezen. De kinderen vinden het leuk om de plaatjes te bekijken, die hebben geen zin in die stukjes, al betrap ik ze er soms op dat ze toch hebben meegelezen.

Ik leer er veel van. Vooral om mijn eigen weg te gaan. Niet teveel te denken aan wat anderen vinden, maar doen wat ik zelf wil doen. Dat gaat met vallen en opstaan. Als je niets doet of zegt zal ook niemand je stom of raar vinden. Dat is veel veiliger natuurlijk. Maar dat is nu eenmaal niet wat bij mij past.

1 gedachte over “Persoonlijk

  1. Ja, in je blootje staan…. ik snap je en vind het heel goed en sterk van je dat je zo open schrijft!

Laat een reactie achter bij EdithReactie annuleren