Geplaatst op 4 reacties

Rijangst

Vannacht droomde ik dat ik in de auto reed. De knopjes van de richtingaanwijzers zaten op de linkermouw van mijn jas, maar die had ik uitgetrokken onderweg. Als ik af wilde slaan moest ik steeds zoeken naar die mouw en dan was ik te laat en sloeg ik af zonder richting aan te geven.

Autorijden is nooit mijn ding geweest. Eigenlijk wilde ik het ook nooit leren. In Amsterdam was dat geen probleem, daar was het heel gewoon om alles met het openbaar vervoer te doen. Toen we naar Breukelen gingen verhuizen nam ik me voor dat ik daar op les zou gaan. Ik wilde heel graag kinderen en ik vond dat een moeder moest kunnen autorijden.

Zwanger van de oudste haalde ik mijn rijbewijs. Toch voelde het nog steeds alsof het iets was wat niet bij me paste. Als we naar schoonfamilie in Den Bosch gingen dwong ik mezelf op de heenweg te rijden. Ik was er de dag van tevoren al zenuwachtig van en kwam steevast trillend uit de auto. Jarenlang bracht ik de kinderen naar school in Maarssen, zo’n twintig minuten rijden. dat ging prima. Als ik maar precies weet wat ik tegen ga komen, dan lukt het wel. Verder bleef het een gevecht met mezelf.

In februari dit jaar besloot ik de strijd op te geven, tegen ieders advies in. Het rijden gaf me helemaal niet de beloofde vrijheid, het bracht me angst en stress. Ik wilde er niet meer continu mee bezig zijn. Bovendien vond ik reizen met de trein heerlijk. In de buurt zou ik wel gewoon blijven autorijden.

Ik was opgelucht, er viel een last van mijn schouders. Maar toen kwam corona en durfde ik ook niet meer met de trein (op twee keer een kwartiertje na). En inmiddels voel ik me behoorlijk opgesloten in Stichtse Vecht en zou ik willen dat ik iemand was die zonder angst de auto pakt. Natuurlijk rijdt Thad me wel eens ergens heen, maar ik wil gewoon mijn eigen weg kunnen gaan.

Omdat ik er echt even uit moet ga ik straks met de trein naar Woerden. Dat is maar één halte vanaf hier, maar eigenlijk ken ik Woerden helemaal niet. En dat is precies waar ik zin in heb: iets nieuws. Nieuwe indrukken en even in mijn eentje op pad. Vandaag ontsnap ik uit Breukelen! Hoera!

4 gedachten over “Rijangst

  1. Ha, ik vind rijden geen punt, alleen parkeren vind ik vreselijk. Wel met hetzelfde resultaat; ik laat liever mijn vriend rijden, want die auto moet toch ergens neergezet, uiteindelijk.
    Misschien kunnen we een samenwerking beginnen. 😀
    Veel plezier in Woerden!

    1. ehm, parkeren kan ik ook niet zo goed… we hebben speciaal een kleinere auto gekocht daarvoor!

  2. O joh, je haalt me de woorden uit de mond. Autorijden is gevaarlijk en eng. Ook was ik altijd bang dat ik op lange, saaie stukken snelweg zou wegdromen of zelfs in slaap vallen. Weliswaar heb ik nooit zelfs maar het kleinste aanrijdinkje gehad, maar het besef dat zoiets zou kunnen gebeuren drukte altijd als lood op mijn schouders. Heb in geen jaren achter het stuur gezeten en houd innig van de trein, de tram en mijn beide fietsen.

    1. Jij ook al! Precies, ik heb het gevoel dat ik in een monster rijd. Wat er allemaal zou kunnen gebeuren, je moet er niet aan denken! En ik vind het ook oersaai, lees liever een boek in de trein of kijk wat naar buiten.

Laat een reactie achter bij LisetteReactie annuleren