De afgelopen dagen borrelde er een nieuw stukje, maar ik kwam er niet helemaal uit. Ik vind het maar een rare lockdown. Verwarrend ook. Anders dan de vorige keer. Vorige keer was het ook niet leuk natuurlijk: alles dicht, grote zorgen bij ondernemers en bezorgdheid over ieders gezondheid. Maar we zaten er samen in, zo voelde het, en samen zouden we er doorheen komen uiteindelijk. We stuurden kaarten en brachten bloemen bij mensen die wat gezelligheid konden gebruiken. We keken naar elkaar om en dat vond ik mooi en het hielp ook.
Deze keer voelt het heel anders. Op social media zie ik elke dag eindeloos veel foto’s langskomen van wintersportvakanties, dagjes of weekendjes weg in steden over de grens, grote groepen gearmde mensen op feestjes. Niets wat ook maar aan een lockdown doet denken. En ondertussen lopen de besmettingen flink op. Geen wonder. (Ik ken trouwens serieus nog geen enkel gezin dat zonder coronabesmettingen is teruggekomen van wintersport)
Ik vind het verwarrend. Ik wil er niet over oordelen want ieder maakt zo zijn eigen afwegingen en ik zal zelf ook beslissingen nemen die niet consequent zijn. Daarbij realiseer ik me dat ik een gezegend mens ben dat ik me altijd nogal goed kan vermaken, ook thuis of dichtbij huis en dat ik kan genieten van kleine dingen als een mooie wandeling. Als je jezelf niet zo goed kunt vermaken word je misschien ook wel gillend gek in deze tijd en moet je ergens vertier zoeken. Het is niet voor iedereen hetzelfde natuurlijk.
En toch geeft het me een beetje treurig gevoel, dat we het niet meer samen doen. Een lockdown heeft op deze manier denk ik ook maar weinig nut, we lopen het elders wel op. En door de stijgende cijfers zou het zomaar kunnen dat hier de winkels en restaurants nog langer dicht moeten blijven.
In het begin van de coronatijd hoopte en geloofde ik dat deze tijd ons ook iets zou brengen. Dat we het kleine dicht-bij-huis-geluk meer zouden gaan waarderen, dat we weer een beetje terug naar de basis zouden gaan, de eenvoud zouden herontdekken, creatiever zouden worden en zorgzamer voor anderen. Dat hoop ik nog steeds, maar ik geloof het eigenlijk niet meer.
Nu denk je misschien: wat een somberheid! Maar niets is minder waar. Ik ga zo even heerlijk schilderen en daarna ruim ik alle kerstspullen op en maak ik nog wat schoon. En er wacht een mooi boek van Anna Enquist. Het leven is goed en ik geniet ervan.
Wat een mooi stukje. Ik snap je verwarring, voel die zelf ook. Alsof de solidariteit is weggesleten: al die triomfantelijke berichtjes van verder heel normale, aardige mensen die met een slimmigheidje toch op wintersportvakantie gaan, met zo’n air van ‘kijk ons eens, wij zijn lekker stout’. Onnadenkend en verwend. Maar het is zoals je zegt: wie zelf zonder zonde is, werpe de eerste steen.
Dank voor je lieve berichtje. Ik heb heel lang over dit stukje gedaan omdat het een ingewikkeld onderwerp is, maar ik vond dat deze kant ook wel eens benoemd mag worden. Jij zegt het mooi, het voelt inderdaad alsof de solidariteit is weggesleten. Liefs, Sanne