April was een volle maand die voorbijvloog! Als ik terugkijk in mijn agenda kan ik bijna niet geloven hoeveel ik heb gedaan! Voor mijn werk was ik veel op pad: een vergadering in de bibliotheek in Leerdam, een seminar in die van Utrecht Centrum en een teammiddag bij de Veldkeuken in Amelisweerd. Leuk zo’n afwisselende baan.

Samen met de jongste bezocht ik de open dag aan de HU en na afloop dronken we iets op het mooiste terras van Utrecht. Met een creatieve vriendin ging ik naar Matthew Wong in het Van Gogh Museum en daarna nog even naar Marina Abramovic in het Stedelijk. Ik keek voetbal, dronk koffie met een vriendin, kocht een abonnement op het buitenbad met mijn zwemmaatje, ging een avond uit eten met de jongste bij de Thai, een avond naar Stef Bos met de oudste en mijn moeder, een dagje naar Den Haag met mezelf én we vierden de verjaardagen van oudste zoon en manlief.

Ook zei ik na lange tijd weer eens ja op een opdracht: ik mag een omslagillustratie voor een feelgoodroman maken! Hoe leuk! De schetsen zijn inmiddels goedgekeurd en ik ben al begonnen met het uitwerken. Het is een opdracht naar mijn hart, ik ben heel ontspannen aan het werk.

En nu ben ik anderhalve week vrij. Het zal je niet verbazen dat ik van tevoren plannen had waarmee ik met gemak vier weken zou kunnen vullen. Dat wordt kiezen dus en regelmatig nee zeggen. Want eigenlijk heb ik juist ook zo’n behoefte aan ruimte. Ruimte om te maken, ruimte om te lanterfanten, ruimte om te bedenken: waar heb ik vandaag zin in?

Dit weekend lukte dat goed en meteen was ik aan het knutselen. Ik kon niet stoppen met maken. En prompt kreeg ik zin om ook hier weer eens wat te schrijven. Mijn voornemen voor mei is dus: niet teveel plannen, zorgen voor ruimte. Vanuit ruimte ontstaan vaak de mooiste dingen. En ruimte geeft lucht.

Ik ben benieuwd wie dit herkent. En hoe jullie voor ruimte in je leven zorgen.

Sinds ik mijn hand brak ben ik er een beetje uit, uit Sanne Schildert en uit het stukjes schrijven. Eigenlijk komt dat niet alleen door die hand, ik begon 1 januari ook met een nieuwe baan bij het Taalhuis van de bibliotheek. En daar heb ik zoveel te leren dat mijn hoofd de eerste tijd duizelde! Het is geweldig werk trouwens, vooral omdat het er helemaal draait om mensen: mensen die de Nederlandse taal komen oefenen of hun digivaardigheden komen verbeteren. In deze baan voel ik elke dag heel duidelijk dat ik iets kan bijdragen aan de maatschappij en daar krijg ik energie van. Bovendien kan ik er zelf veel leren en is er alle ruimte om te groeien. Nu, na drie maanden, komt er wat meer rust, overzie ik het allemaal beter.

Tijd voor een nieuw stukje dus: een terugblik op maart. Het gaat gelukkig goed met mijn hand en in maart begon ik weer te tekenen. Om er een beetje in te komen volgde ik een leuke Domestika-cursus van Kate Sutton, die allerlei technieken aandroeg om met Tombow-stiften in je dagboek te werken. Deze cursus sloot erg goed aan bij wat ik graag doe en ik tekende deze maand al 19 pagina’s vol! Af en toe deelde ik er een op instagram. De dagboektekeningen zijn mooie kleine projectjes, moeiteloos plezier. Ik schreef heel weinig, misschien omdat mijn hoofd best vol met nieuwe informatie zat.

Verder begon ik weer voorzichtig met Pilateslessen, vaak wel twee keer in de week. Dat voelt goed! Lenig zal ik nooit worden, maar dit houdt me wel soepeler. Ook ging ik met een hartsvriendin bij Loetje in ons dorp eten, heerlijk een avond uitgebreid bijpraten. Zo waardevol. Twee dagen later brak er akelig genoeg een grote brand uit in het restaurant, die oversloeg naar de zorgboerderij ernaast. Gelukkig kon iedereen er op tijd weg. Ik was er verdrietig van en merkte opeens heel duidelijk dat ik toch wel echt in Breukelen geworteld ben inmiddels. Dat had ik nooit zo doorgehad.

Op een zondag gingen we op bezoek bij Thieu zijn vriendin op de schapenboerderij. Ik gaf daar een schattig lammetje de fles, knuffelde schapen en zag hun net geboren katje. We dronken er thee en kregen zelfgebakken taart, zo lief! En natuurlijk droomden Thad en ik er daarna ook weer van om op een boerderij wonen! Heerlijk, die ruimte!

Maart was een mooie maand. Een maand waarin ik alles weer goed op de rit kreeg. Ik hoop daar in april vervolg aan te geven. Lekker veel tekenen en schrijven. Misschien weer eens nieuwe kaarten maken? Of boekenleggers? En het buitenzwemseizoen is in aantocht: 20 april gaat het bad weer open, hoera! Het zal in het begin wel weer bibberen zijn, maar toch kan ik niet wachten. Dat turquoise bad tussen de weilanden, en dan zwemmen terwijl het regent, of juist met je hoofd in de zon, en het prachtige fietstochtje erheen.

Ik wens jullie een mooie maand april!

Het is een tijd geleden dat ik een bericht op mijn site postte. In juni begon ik een handgeschreven brievenproject en eigenlijk verving dat in de maanden erna mijn blogs. Ik houd van handgeschreven brieven en ik genoot ervan om ze te maken en te versturen. Uitgebreid schrijven, beetje versieren, zelfgemaakte stickers erbij, nog een persoonlijk kattenbelletje. Er kwamen enthousiaste reacties en ik kreeg totaal onverwacht héél veel brieven terug. Het was misschien wel het project dat het dichtst bij me stond ooit. En toch… Ik miste het om te schrijven voor wie het maar wil lezen. Gewoon laagdrempelig op mijn website. Ik dacht na over hoe ik verder wilde.

Soms dient het antwoord zich vanzelf aan. Bij een val van de trap brak ik mijn rechterhand, een ongelukkige breuk met een lang herstel. Het was opeens niet meer de vraag hoe ik verder wílde, maar hoe ik verder kón. Vier weken lang zat ik van mijn elleboog tot en met mijn vingers in het gips. Ik kon niet naar mijn werk en had overal hulp bij nodig: aankleden, koken, brood smeren, schrijven en stofzuigen. Best lastig voor iemand die niet makkelijk om hulp vraagt. Toch vlogen de vier weken voorbij. Alles wat ik deed ging langzaam, dat zal er vast mee te maken hebben gehad.

Sinds een paar dagen is het gips eraf. Een scheefgegroeid middenhandsbotje en een verzakte knokkel kwamen eronder vandaan. Geeft niet, als alles het maar weer gaat doen. Rustig aan leer ik bij de handtherapie mijn vingers weer bewegen. Natuurlijk probeerde ik meteen of ik weer kon schrijven en tekenen. Helaas is dat precies het meest pijnlijke. Daarom mag ik het voorlopig ook niet doen. Ik hoop maar dat het helemaal goedkomt en heb besloten erop te vertrouwen.

Typen gaat al wel als ik het niet overdrijf. Vandaar een voorzichtig eerste berichtje vandaag. Heb ik toch eindelijk weer eens iets gemaakt. Want o, wat kun je het maken missen!

Heb jij weleens iets gebroken? Ben je ook weleens zo onthand geweest? Kun jij goed om hulp vragen?

Het is een enerverende tijd. Sinds 1 april heb ik een geweldig leuke nieuwe baan. Alles lijkt daar samen te komen en te kloppen. Ik heb zoveel te leren dat ik mezelf regelmatig moet afremmen. Het hoeft natuurlijk niet allemaal tegelijk, maar eigenlijk wil ik dat wel. Ik schilder en schrijf wat minder, komt wel weer. Ik voel me blij.

De oudste zoon heeft eindexamen vwo gedaan. Het deed me terugdenken aan mijn eigen examentijd. Die vond ik heel spannend, maar aan de zijlijn was het misschien nóg wel spannender. Het grote wachten is nu aangebroken, we hopen heel erg dat hij zal slagen uiteraard! Hij heeft zich ingeschreven voor journalistiek aan de Hogeschool Utrecht en ik weet zeker dat hij daar helemaal op zijn plek zal zijn.

Terwijl we wachten op de uitslag is hij vannacht vertrokken naar Spanje met vier vrienden. De eerste keer alleen op vakantie, met het vliegtuig nog wel. Zijn spullen pakte hij gisteravond in een halfuurtje bij elkaar, even snel na zijn werkdag in de horeca, want wat heb je nou helemaal nodig? Hij hoefde geen hulp, maar ik zocht natuurlijk toch mijn paklijst op en riep ‘Heb je zwembroeken mee? Onderbroeken? Reservelenzen? Een badlaken? Zonnebrand? Heb je je korte broek van de waslijn gehaald? Een oplader? Je paspoort?’ Ik zal jullie de verdere lijst besparen. Gelukkig noemde ik nog dingen op die handig waren. Tot mijn stomme verbazing en grote vreugde gingen er ook twee boeken mee. Vijf kilo bagage in totaal was het, ik vond het maar knap.

Mijn man bracht hem na het inpakken naar een vriend, daar zouden ze nog even gaan slapen en dan zou de broer van die vriend ze midden in de nacht naar Schiphol brengen. Super aardig natuurlijk, maar ik vond alles eng. Ik lag dus veel wakker vannacht. Ik denk dat de zoon dat al vermoedde want hij hield me keurig op de hoogte. Om 3:00 uur appte hij: onderweg naar Schiphol! Om half vier kwam er een foto van Schiphol. Dat was vast goed gegaan. ‘Gaan jullie wel op tijd naar de gate?’ appte ik om 5:00 uur. ‘Daar staan we allang, mam.’ Om 5:58 uur kwam er een foto van het kale hoofd van de man die voor hem in het vliegtuig zat. Daarna ging hij de lucht in en moest ik hem echt loslaten. Ik herkende dat gevoel opeens van de schoolreisjes vroeger. Dat je kleine kleuter wegrijdt in zo’n grote bus. Dat je vrolijk staat te zwaaien maar ondertussen je tranen wegknippert achter je zonnebril en in je buik de afstand groter en groter voelt worden. Zo ging dat tenminste bij mij.

Daarna ging de wekker en werd mijn man wakker. Die maakt zich niet zo druk. Zegt steeds: ‘Hij is verstandig, het komt wel goed.’ En zo is het natuurlijk ook, we laten hem met vertrouwen los, al lukt het de ene dag wat beter dan de andere. Soms zou ik wel even willen ruilen met mijn man. In plaats daarvan ben ik de kamer van de oudste zoon eens even goed aan het schoonmaken. Daar heb ik nu alle kans voor.

10 mei 2023

Vanochtend was het wat druilerig weer, maar droog, dus ik besloot gewoon naar het buitenbad te gaan. Het fietstochtje erheen is op zich al de moeite waard. Ik zag een fazant en een roofvogel, veel jonge ganzen, futen, fluitekruiten en boterbloemen. Er werd al flink gezwommen toen ik er om 10.00 uur arriveerde. Dat turquoise bad met die rood met witte ballenslinger en dan zo’n Hollandse lucht erboven, ik houd ervan. Het maakt me elke keer blij.

Als kind hield ik al van zwemmen. Ik kon het best goed, had een krachtige beenslag. Maar het werd een haat-liefde-verhouding door mijn ogen. Van jongs af aan heb ik een nogal sterke bril en die moest dus op in het zwembad omdat ik anders niks zag. Ik werd er vaak mee gepest. Altijd door onbekenden gelukkig, maar toch was het niet leuk. Tijdens de zeven meter onder water met afzwemmen verloor ik mijn bril op de helft. Paniek! Ik werd – voor de ogen van alle ouders op de tribune – door de badmeester aan de metalen haak opgehesen, mocht mijn bril opduiken en verder zwemmen onder water. Ik was ervan overtuigd dat ik gezakt was, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. En daarna moest er dus een elastiekje aan die bril. Dat was lelijk bruin met rubberen dingen eraan waar je de poten doorheen kon schuiven. Omdat het elastiek te lang was, zat er achterop mijn hoofd ook nog een knoop in met een lusje eraan. Spuuglelijk. Zwemmen was niet zo leuk meer.

Toen ik vanochtend eens rondkeek in het buitenbad zag ik opeens dat de meeste mensen (veelal oudere dames) een bril droegen! Wie had dat ooit gedacht. Blijkbaar is het inmiddels heel normaal. Het voordeel van ouder worden is dat het me sowieso niet zoveel meer kan schelen. Het maakt in dit bad trouwens ook echt niet uit. Er zijn mensen die met een pet zwemmen zodat hun haar niet nat wordt, maar er zijn er ook met snelle zwembrillen. Er zijn serieuze wedstrijdbadpakken en fleurige bikini’s, alles kan.

Het zwembad is duidelijk een belangrijke ontmoetingsplek van het dorp. Iedereen is lovend en ook dankbaar vanwege het feit dat het al zo lang door vrijwilligers gerund wordt. Er wordt onder het zwemmen gesproken over de Kerk, werk, vrijwilligerswerk, kinderen en soms ook kleinkinderen. Ik begin mensen te herkennen die er eigenlijk altijd wel zijn.

Zo is er een oudere dame die bijna elke dag wel een halfuurtje zwemt. Ze houdt in haar agenda precies bij wanneer ze gaat en is vorig jaar meer dan honderd keer geweest. Ze moet aardig op leeftijd zijn want ze heeft al achterkleinkinderen maar desondanks komt ze in de ochtend trouw op haar fiets naar het zwembad. ‘s Middags werkt ze in de moestuin van haar boerderij. Vandaag hoorde ik haar opgewekt zeggen: ‘Na al die regen hoeven we de tuin niet te gieten, dat scheelt weer een hoop werk vanmiddag!’

Om het zwembad heen liggen weilanden en aan de dorpskant staan nu allemaal bomen te bloeien. Ik voel me hier op vakantie. Mijn bril houdt me niet meer tegen. Het is de beste plek om op mijn vrije dag heen te gaan. En altijd als ik er ben denk ik wel even aan Het zwembad van Libby Page, het boek dat me inspireerde om het zwemmen weer op te pakken. Ik denk dat ik het deze zomer ga herlezen.

Over dit alles dacht ik dus na tijdens het zwemmen vandaag. Toen ik klaar was kreeg ik een douchemunt van de badmeester. Er zijn goede warme douches, heerlijk op deze koude lentedagen, maar je moet er niet je haren willen wassen want zo lang doet de munt het niet. Thuisgekomen zette ik in mijn agenda: gezwommen. Ik denk niet dat ik de honderd haal, maar het is toch wel leuk om bij te houden. De teller staat op 5.

Al in januari had ik een week meivakantie gepland, maar in april wisselde ik van baan en omdat je dan zo midden in het jaar start heb je natuurlijk minder vakantiedagen. Ik liet mijn weekje vrij dus maar even schieten, en dat was een goede beslissing want ik heb alsnog twee hele leuke weken gehad.

Waar ik de eerste drie weken van april vooral een heel druk hoofd had van al het nieuwe wat ik leerde, begon ik vanaf de laatste week echt te wennen en van mijn nieuwe baan te genieten. Wat ben ik goed terechtgekomen! Een leuke, afwisselende baan in een fijne, sociale werkomgeving met super collega’s. En nog heel veel te leren, precies wat ik wilde. Ik voel me nu al helemaal thuis in de bibliotheek, alsof ik daar echt hoor.

Op mijn vrije dagen heb ik de afgelopen twee weken al drie keer gezwommen. Het buitenbad is knalturquoise met zo’n lijn met rode en witte balletjes erin en het ligt midden tussen de weilanden. Het fietstochtje er naartoe, zo’n twintig minuten, is ook door de polder. Wat een vrijheid! Ik blijf denk ik toch altijd een poldermeisje, vind het nog steeds heerlijk om zo ver te kunnen kijken, zoals ik vroeger uit mijn slaapkamerraam keek in Oudorp.

Ik ging een dagje naar Haarlem met een vriendin, waar we de expositie van Thé Tjong-Khing bezochten, bijkletsten (tijd tekort) en leuke tweedehands en nieuwe kleding kochten. Zij woont in Haarlem en weet alle leuke plekjes en adresjes te vinden, dus ik liet me lekker gidsen. We dronken goede koffie in de zon en ik was nog dagen blij van deze geslaagde dag.

Op Koningsdag maakten Thad en ik een wandeling in de bossen van Lage Vuursche en lunchten we in de zon bij Buiten in de kuil. We genoten allebei van de rust en ook van een vinkje dat op onze tafel kwam zitten. De dag erna liep ik met een vriendin door de Bethunepolder. Het was miezerig weer, maar het was gezellig en verfrissend. We zagen puttertjes en er bloeide zoveel! Mijn nieuwe wandelschoenen zijn nu echt wel goed ingelopen en zien er ook niet meer zo nieuw uit.

Met de jongste zoon ging ik naar Utrecht voor nieuwe zomerkleren. We slaagden goed en aten samen nog een broodje. Zo leuk om te zien hoe blij hij was met zijn nieuwe spullen en vooral ook om naast zo’n grote zoon te lopen. De oudste vierde het weekend erop zijn achttiende verjaardag met vrienden en familie. Wat een fijne mensen heeft hij om zich heen! Er was een zelfgeschreven lied, er waren cadeaus en frieten en hij dronk zijn eerste legale biertje.

En dan heb ik nog de helft niet opgenoemd want ik las ook nog mooie boeken, kluste bij een vriendin en maakte twee fietstochtjes. En ik genoot van alle vakantiekiekjes van iedereen op social media. Even dacht ik: moeten wij niet vaker weg? Doen we wel genoeg? Maar nu ik alles zo op een rij heb gezet is het antwoord me wel duidelijk.

Eindelijk zit ik weer eens op mijn werkkamer! Het lukte me de afgelopen tijd maar moeilijk om er ruimte voor te maken. Dat komt deels omdat ik een (hele leuke!) nieuwe baan heb en dus ook weer een nieuw ritme moet vinden. De ervaring leert dat als ik mijn creatieve tijd niet duidelijk blok in mijn agenda, er niets overblijft. Er is natuurlijk altijd wel iets wat meer haast lijkt te hebben dan een tekening maken of en stukje schrijven. Daarnaast zit mijn hoofd zo vol met nieuwe informatie dat ik even de rust miste om te gaan zitten en iets te maken.

Maar: voor vandaag had ik tijd geblokt in mijn agenda. Een afspraak met mezelf, om weer langzaam op gang te komen. Ook voor de komende weken heb ik tijden geblokt. Goede voornemens dus, ik heb er zin in!

Nou is het wel zo dat ik nogal veel goede voornemens maak. Elke maandag neem ik me bijvoorbeeld voor om te stoppen met al dat gesnoep en die vervelende extra drie kilo eraf te krijgen. Zeker nu met de zomer in zicht. Als stok achter de deur sprak ik met een vriendin af om onszelf elke vrijdag te wegen en het gewicht naar elkaar te appen. Het leek een heel goed plan, maar nu ik er een potje van maak en zij goed bezig is voel ik me niet alleen te zwaar, maar ook nog eens een slechte vriendin.

Ook neem ik me regelmatig voor om elke week één keukenkastje schoon te maken zodat uiteindelijk de hele keuken eens goed gedaan is. Ik ga altijd voortvarend van start en dan strandt het, en zijn de schone keukenkastjes al weer vies als ik aan de rest wil beginnen. Vijfjarendagboeken, tekendagboeken en 6 minutendagboeken, ook van die voornemens. Ik probeer het elke keer weer en elke keer houd ik het niet vol. Hetzelfde geldt voor ontspullen, meer groente eten, de vieze muren van de woonkamer eindelijk eens schilderen, een knoop aan mijn blouse naaien (die knoop had ik gelukkig gevonden maar heb ik weken later per ongeluk opgezogen met de stofzuiger), op tijd naar bed gaan, de bende in de kamers van de kinderen negeren, vaker autorijden, vaker sporten, thuis aan yoga doen, mijn ongelezen tijdschriften lezen en alles wat ik verder nog vergeet.

Misschien moet ik minder voornemens maken. Of er meer uitvoeren? Ik ben benieuwd hoe anderen dat doen. Vandaag is er in ieder geval veel gelukt. Ik heb gezwommen, gezond gegeten, een stukje geschreven én spullen naar de kledingbak gebracht. Tijd om met een oud tijdschrift op de bank te kruipen.

PS Tips zijn welkom 🙂

Voordat er een nieuwe periode in mijn leven aanbreekt ga ik altijd als vanzelf opruimen. Opruimen helpt me om ruimte te maken in mijn hoofd en is ook een goede bezigheid als ik ondertussen dingen wil overdenken of afsluiten.

Tot zeven jaar geleden werkte ik in de uitgeverij en had ik rond kerst altijd vakantie. Heerlijk vond ik dat, en ik besteedde altijd een paar dagen aan opruimen, dan kon ik met een fris hoofd het nieuwe jaar in. Met de kinderen mestte ik een dag lang hun kamers uit, wat altijd begon met wat gemopper, maar eindigde met plezier en trots.

De afgelopen zeven jaar werkte ik in boekwinkels, waar het rond kerst natuurlijk juist heel druk is, en dus had ik geen (opruim)vakanties meer in december. Maar een nieuw begin kan natuurlijk van alles zijn. Opruimen voordat je weer aan het werk gaat na een andere vakantie is ook heel fijn. Of opruimen nadat er iets verdrietigs is gebeurd, of na een hele drukke periode.

Binnenkort start ik met een nieuwe baan (in de bibliotheek!). Helaas is er geen mogelijkheid om mijn resterende vrije dagen op te nemen, geen omschakel-opruimdagen dus. Maar ongemerkt ben ik toch al begonnen. Vorige week een paar keukenladen, vanochtend twee lades in de woonkamer.

Ik dacht dat ik die lades niet zo lang geleden nog had gedaan, maar dat klopte niet echt. De lidmaatschapspasjes van het Utrechts Landschap vanaf 2013 lagen er allemaal nog in. Zou ik er echt tien jaar lang niet naar gekeken hebben? Uit alle hoeken en gaten kwamen postzegels. Ook veel ongestempelde die ik nog moest afweken, zoals mijn vader me vroeger leerde. Schattige oude pasfoto’s van onze jongens, oude spaarkaarten van allerlei winkels, mijn visitekaartjes van de uitgeverij, allerlei soorten coronabewijzen, geprinte QR-codes, gele boekjes, adreslijsten van de basisschool, het complete programma van de Engelandreis van de oudste die door corona nooit is doorgegaan.

De laden zijn nu weer netjes. Er ligt een stapeltje voor Thad klaar om te bekijken als hij vanavond thuiskomt. Meestal baalt hij daar dan een beetje van (‘Heb je het weer op je heupen?’, zal hij ongetwijfeld zeggen), om daarna toch ook wel blij te zijn met de opgeruimde laden. Maar hij weet inmiddels wat er komt.

De afgeweekte postzegels liggen nu te drogen op een krant. En ik denk al weer na over mijn volgende opruimproject. Want als ik eenmaal begonnen ben… (Ik ben benieuwd of ze bij de bibliotheek aan kerstvakantie doen.)

Het was tijd voor een nieuw portretje, omdat ik mijn haar nu vaak wat losser draag. Vanochtend ging ik dat dus even maken. Het is niet helemaal naar mijn zin, dus er komt nog wel eens een ander, maar ik heb me goed vermaakt ermee en dat is ook belangrijk.

Zaterdagavond gingen Thad en ik naar Vermeer in het Rijksmuseum. Ik was al een beetje gewaarschuwd van verschillende kanten, maar het was nog drukker dan ik had verwacht. Zo druk dat het eigenlijk niet leuk meer is. Dat je voor elk schilderij in de rij moet, mensen elkaar niet meer de ruimte geven, voordringen en dat het er zelfs naar mensen ruikt. Jakkie.

Vol verbazing keken we hoe iedereen zich stond te verdringen bij schilderijen die normaalgesproken redelijk onopvallend in het Mauritshuis hangen. Een jaar geleden was ik daar nog met onze oudste zoon en hadden we bijna elke zaal voor ons alleen. Mensen laten zich toch eigenlijk heel makkelijk gek maken.

Ik besloot vooral goed in de rij te gaan staan voor de schilderijen uit Amerika. Die had ik immers nog nooit gezien (en ik denk ook niet dat ik er ooit heen zal gaan gezien het klimaat). Het waren naar mijn idee niet de bijzonderste exemplaren trouwens, het mooiste van Vermeer hebben we gelukkig toch echt wel in Nederland hangen, of anders in Dresden, Dublin of ergens anders dichtbij.

Een uur later en 28 schilderijen verder stonden we opgelucht weer buiten. We waren klaar. De rest van het museum bleek helaas dicht, dus we togen naar de Stadsschouwburg om even bij te komen en in alle rust wat te drinken. Ik besloot voor de zoveelste keer dat ik meer houd van kleinere exposities die je in alle rust kunt bekijken en dat ik er een volgende keer niet meer in zal trappen. Maar ik weet nu al dat ik een volgende keer gewoon weer naar zo’n gehypete (oei wat een lelijk woord) expositie zal gaan. Zodra de woorden ‘once in a lifetime’ vallen ben ik er weer bij. Ook ik laat me heel makkelijk gek maken.

De afgelopen twee weken ben ik vooral huisjes aan het maken. Met zelfgemaakt collagepapier, bedrukt met gelliprints. En dan lekker tekenen met een fijn pennetje en wat inkleuren met potlood. Beetje ecoline erbij, alles mag!

Elke keer kom ik toch weer uit bij huisjes. Ik houd van thuis-huizen. Huizen waaraan je kunt zien dat er binnen tijdschriften en boeken liggen, veel plantjes staan en waar het vaak naar zelfgebakken cake ruikt. Huizen waarin geleefd wordt, waar vondsten van strand of bos liggen of zelfgemaakte kunst aan de muur hangt. Huizen waarin je kunt zien wie er wonen en wat voor interesses diegenen hebben.

Elke vrijdag maak ik ons eigen huis gezellig. Ik ruim op, haal bloemen, maak wat schoon en bereid ‘s avonds een ovenschotel zodat het lekker ruikt. Het ziet er verder lang niet altijd uit zoals ik wil, met slingerende school- en sporttassen, overal grote schoenen en kleding over de stoelen… Maar als het opgeruimd en schoon is kan ik ontzettend genieten van ons fijne huis.

Deze winter was het wel even omschakelen. Vanwege de hoge prijzen hebben we de kachel op 18 overdag en in de avond op 18,5 (behalve als er bezoek is). Ik vind het elke dag weer koud en draag daarom steevast een wollen trui en vest over elkaar heen. Het fijne thuisgevoel is door de kou toch niet helemaal compleet. Kil is nu eenmaal minder gezellig dan warm, toch? ‘s Avonds op de bank zitten we onder kleedjes, warm, maar met koude neuzen. Net heb ik de was in de tuin opgehangen. Dat deed ik eerder nooit in de winter, maar het koudere huis wordt vochtig met al die natte was steeds aan de rekken.

Toch voelt het ook goed om minder energie te gebruiken, dat hadden we natuurlijk al veel eerder moeten doen, niet pas toen de prijzen zo hoog werden. Dus ik ben ook een beetje trots. (Helemaal omdat we gisteren een kleine treinvakantie naar Praag boekten voor de zomer. Geen gevlieg!)

Het koudere huis begint ook al te wennen. Als ik ergens kom waar de kachel nog ouderwets hoog staat heb ik het zó warm! Je lichaam past zich blijkbaar aan. Nog even volhouden en misschien is het thuisgevoel dan vanzelf weer helemaal terug. En anders is het gauw weer voorjaar! Daar verheug ik me dit jaar dus extra op!