Het is een enerverende tijd. Sinds 1 april heb ik een geweldig leuke nieuwe baan. Alles lijkt daar samen te komen en te kloppen. Ik heb zoveel te leren dat ik mezelf regelmatig moet afremmen. Het hoeft natuurlijk niet allemaal tegelijk, maar eigenlijk wil ik dat wel. Ik schilder en schrijf wat minder, komt wel weer. Ik voel me blij.
De oudste zoon heeft eindexamen vwo gedaan. Het deed me terugdenken aan mijn eigen examentijd. Die vond ik heel spannend, maar aan de zijlijn was het misschien nóg wel spannender. Het grote wachten is nu aangebroken, we hopen heel erg dat hij zal slagen uiteraard! Hij heeft zich ingeschreven voor journalistiek aan de Hogeschool Utrecht en ik weet zeker dat hij daar helemaal op zijn plek zal zijn.
Terwijl we wachten op de uitslag is hij vannacht vertrokken naar Spanje met vier vrienden. De eerste keer alleen op vakantie, met het vliegtuig nog wel. Zijn spullen pakte hij gisteravond in een halfuurtje bij elkaar, even snel na zijn werkdag in de horeca, want wat heb je nou helemaal nodig? Hij hoefde geen hulp, maar ik zocht natuurlijk toch mijn paklijst op en riep ‘Heb je zwembroeken mee? Onderbroeken? Reservelenzen? Een badlaken? Zonnebrand? Heb je je korte broek van de waslijn gehaald? Een oplader? Je paspoort?’ Ik zal jullie de verdere lijst besparen. Gelukkig noemde ik nog dingen op die handig waren. Tot mijn stomme verbazing en grote vreugde gingen er ook twee boeken mee. Vijf kilo bagage in totaal was het, ik vond het maar knap.
Mijn man bracht hem na het inpakken naar een vriend, daar zouden ze nog even gaan slapen en dan zou de broer van die vriend ze midden in de nacht naar Schiphol brengen. Super aardig natuurlijk, maar ik vond alles eng. Ik lag dus veel wakker vannacht. Ik denk dat de zoon dat al vermoedde want hij hield me keurig op de hoogte. Om 3:00 uur appte hij: onderweg naar Schiphol! Om half vier kwam er een foto van Schiphol. Dat was vast goed gegaan. ‘Gaan jullie wel op tijd naar de gate?’ appte ik om 5:00 uur. ‘Daar staan we allang, mam.’ Om 5:58 uur kwam er een foto van het kale hoofd van de man die voor hem in het vliegtuig zat. Daarna ging hij de lucht in en moest ik hem echt loslaten. Ik herkende dat gevoel opeens van de schoolreisjes vroeger. Dat je kleine kleuter wegrijdt in zo’n grote bus. Dat je vrolijk staat te zwaaien maar ondertussen je tranen wegknippert achter je zonnebril en in je buik de afstand groter en groter voelt worden. Zo ging dat tenminste bij mij.
Daarna ging de wekker en werd mijn man wakker. Die maakt zich niet zo druk. Zegt steeds: ‘Hij is verstandig, het komt wel goed.’ En zo is het natuurlijk ook, we laten hem met vertrouwen los, al lukt het de ene dag wat beter dan de andere. Soms zou ik wel even willen ruilen met mijn man. In plaats daarvan ben ik de kamer van de oudste zoon eens even goed aan het schoonmaken. Daar heb ik nu alle kans voor.
