Het is een tijd geleden dat ik een bericht op mijn site postte. In juni begon ik een handgeschreven brievenproject en eigenlijk verving dat in de maanden erna mijn blogs. Ik houd van handgeschreven brieven en ik genoot ervan om ze te maken en te versturen. Uitgebreid schrijven, beetje versieren, zelfgemaakte stickers erbij, nog een persoonlijk kattenbelletje. Er kwamen enthousiaste reacties en ik kreeg totaal onverwacht héél veel brieven terug. Het was misschien wel het project dat het dichtst bij me stond ooit. En toch… Ik miste het om te schrijven voor wie het maar wil lezen. Gewoon laagdrempelig op mijn website. Ik dacht na over hoe ik verder wilde.
Soms dient het antwoord zich vanzelf aan. Bij een val van de trap brak ik mijn rechterhand, een ongelukkige breuk met een lang herstel. Het was opeens niet meer de vraag hoe ik verder wílde, maar hoe ik verder kón. Vier weken lang zat ik van mijn elleboog tot en met mijn vingers in het gips. Ik kon niet naar mijn werk en had overal hulp bij nodig: aankleden, koken, brood smeren, schrijven en stofzuigen. Best lastig voor iemand die niet makkelijk om hulp vraagt. Toch vlogen de vier weken voorbij. Alles wat ik deed ging langzaam, dat zal er vast mee te maken hebben gehad.
Sinds een paar dagen is het gips eraf. Een scheefgegroeid middenhandsbotje en een verzakte knokkel kwamen eronder vandaan. Geeft niet, als alles het maar weer gaat doen. Rustig aan leer ik bij de handtherapie mijn vingers weer bewegen. Natuurlijk probeerde ik meteen of ik weer kon schrijven en tekenen. Helaas is dat precies het meest pijnlijke. Daarom mag ik het voorlopig ook niet doen. Ik hoop maar dat het helemaal goedkomt en heb besloten erop te vertrouwen.
Typen gaat al wel als ik het niet overdrijf. Vandaar een voorzichtig eerste berichtje vandaag. Heb ik toch eindelijk weer eens iets gemaakt. Want o, wat kun je het maken missen!
Heb jij weleens iets gebroken? Ben je ook weleens zo onthand geweest? Kun jij goed om hulp vragen?
Nee, nee en nee. Die eerste twee neeën zijn natuurlijk prima, maar die laatste nee, daarmee maak ik het mezelf soms knap lastig. Gelukkig komt er met de jaren echt af en toe een beetje wijsheid, en heb ik nu eindelijk door dat er niets mis is met hulp vragen. Alleen, ik denk er vaak pas aan als het (bijna) niet meer nodig is. Oude gewoontes en zo.
Heel herkenbaar, al heb ik wel rap wat bijgeleerd nu noodgedwongen 🙂 Mijn vader bewonderde je schilderijtje vanmiddag nog, het hangt hier mooi in het zicht. Super blij mee.
O joh, wat een ellende. Hopelijk heb je geen pijn meer en heeft het geen financiële consequenties voor je. Zelf heb ik een jaar of tien geleden mijn rechterpols gebroken, dat was ook enorm lastig, te meer daar de deadlines gewoon bleven staan… Ben wel erg handig geworden in met links typen 😉 Voorspoedig herstel en het beste met je middenhandsbeentje en je knokkel! Liefs, G
Dankjewel, Gerda! O, wat erg moet dat voor je zijn geweest, ik kan me er nu iets bij voorstellen… Het gips is eraf sinds twee weken en ik kan steeds wat meer gelukkig. Zo’n scheve breuk kost wat tijd helaas, maar als het goedkomt vind ik alles best.
fijn dat je weer terug bent Sanne!
Ik hoop ook dat alles het snel weer doet.
Wat leuk te horen, Sanne! Ik geef de hand nog heel veel rust, maar hopelijk weer af en toe een stukje, ik mis het! Gelukkig 2024 voor jou!