Het is een tijd geleden dat ik een bericht op mijn site postte. In juni begon ik een handgeschreven brievenproject en eigenlijk verving dat in de maanden erna mijn blogs. Ik houd van handgeschreven brieven en ik genoot ervan om ze te maken en te versturen. Uitgebreid schrijven, beetje versieren, zelfgemaakte stickers erbij, nog een persoonlijk kattenbelletje. Er kwamen enthousiaste reacties en ik kreeg totaal onverwacht héél veel brieven terug. Het was misschien wel het project dat het dichtst bij me stond ooit. En toch… Ik miste het om te schrijven voor wie het maar wil lezen. Gewoon laagdrempelig op mijn website. Ik dacht na over hoe ik verder wilde.
Soms dient het antwoord zich vanzelf aan. Bij een val van de trap brak ik mijn rechterhand, een ongelukkige breuk met een lang herstel. Het was opeens niet meer de vraag hoe ik verder wílde, maar hoe ik verder kón. Vier weken lang zat ik van mijn elleboog tot en met mijn vingers in het gips. Ik kon niet naar mijn werk en had overal hulp bij nodig: aankleden, koken, brood smeren, schrijven en stofzuigen. Best lastig voor iemand die niet makkelijk om hulp vraagt. Toch vlogen de vier weken voorbij. Alles wat ik deed ging langzaam, dat zal er vast mee te maken hebben gehad.
Sinds een paar dagen is het gips eraf. Een scheefgegroeid middenhandsbotje en een verzakte knokkel kwamen eronder vandaan. Geeft niet, als alles het maar weer gaat doen. Rustig aan leer ik bij de handtherapie mijn vingers weer bewegen. Natuurlijk probeerde ik meteen of ik weer kon schrijven en tekenen. Helaas is dat precies het meest pijnlijke. Daarom mag ik het voorlopig ook niet doen. Ik hoop maar dat het helemaal goedkomt en heb besloten erop te vertrouwen.
Typen gaat al wel als ik het niet overdrijf. Vandaar een voorzichtig eerste berichtje vandaag. Heb ik toch eindelijk weer eens iets gemaakt. Want o, wat kun je het maken missen!
Heb jij weleens iets gebroken? Ben je ook weleens zo onthand geweest? Kun jij goed om hulp vragen?