Geplaatst op 2 reacties

Brood

Vandaag was een bijzondere dag. Bij binnenkomst in de Dominicuskerk vroeg een aardige meneer me, nadat hij me de orde van dienst gaf, of ik wilde helpen bij het delen van het brood. Hij zal geen idee hebben gehad wat dat voor mij betekende.

Als klein meisje had ik al iets met geloof. Ik kwam op de basisschool graag bij een vriendinnetje waar ze uit de bijbel lazen en koos bewust voor een katholieke middelbare school. In de brugklas haalde ik een 10 op mijn eindrapport voor katechese. Het interesseerde me bijzonder. Zelf kwam ik niet uit een gelovig gezin, dat vond ik weleens jammer. Ik ben er eigenlijk altijd een beetje naar op zoek geweest, naar dat geloof. Maar ik vond het niet echt. Inmiddels geloofde ik op mijn eigen manier en paste ik niet meer bij een kerk waar maar één waarheid bestaat. Ik geloofde in twijfel, dat wist ik zeker. Ik dacht alleen niet dat daar een plek voor zou zijn.

Al een tijdje volgde ik @ninamaakt op instagram (aanrader). Vanwege haar mooie tekeningen, maar ook om wat ze te vertellen heeft. En op een dag postte ze dat ze naar de Dominicuskerk in Amsterdam ging. Dankzij dit bericht van Nina kom ik daar nu sinds twee jaar ook geregeld.

Meteen de eerste keer voelde ik me er welkom en geaccepteerd, gewoon zoals ik ben. Het overviel me, ik had zelfs tranen. Ik was vergeten een liedboek te pakken en de vrouw naast me schoof uit zichzelf wat dichter naar me toe en liet me meelezen. Bij het delen van het brood wilde ik blijven zitten, zo had ik dat geleerd als kind. Maar de vrouw verzekerde me ervan dat het juist echt voor iedereen was. Dat raakte me. Eindelijk mocht ik erbij horen. Ik had de plek gevonden waar ik al zo lang naar zocht, dat wist ik meteen. Een plek waar ik op mijn eigen manier kan blijven geloven en ook twijfelen, in alle vrijheid. Waar ik gevoed word, me verbonden voel met de andere kerkgangers en waar ik kan groeien.

En vandaag stond ik dus opeens het brood te breken en te delen. Keek ik zoveel Dominicusgangers een moment in de ogen en mocht ik ze iets zeggen. Ik heb ze vrede gewenst. Wat een verbinding voelde ik. Na afloop tijdens de koffie dacht ik terug aan het meisje dat altijd moest blijven zitten, er in de kerk nooit bij hoorde. De meneer die me bij binnenkomst vroeg te helpen bij het delen van het brood heeft denk ik geen idee wat hij dat meisje heeft gegeven vandaag. Misschien kan ik het hem ooit nog vertellen.

Geplaatst op Geef een reactie

Augustus/september

De tijd vliegt! Vakantie in Vaals was heerlijk. We wandelden pelgrimsroutes, camini’s, die rond de echte camino lopen. Tijdens elke route kun je zelfs ook een stempel halen en ze zo allemaal verzamelen. We kwamen door de kleinste gehuchtjes, langs kloosters, kerkjes en de mooiste uitzichtpunten. Je hoeft niet ver te reizen om een pelgrim te zijn, of om nieuwe dingen te zien, zo blijkt maar weer. Vanaf ons huisje kon je lopen naar een klein kerkje in het plaatsje Holset en dat deed ik regelmatig om daar even te zitten, een kaarsje te branden of te schrijven in mijn dagboek. Een magische plek. De jongens kwamen beiden een paar dagen langs met hun vriendinnetjes en we lunchten met hen op een terras in Aken en bezochten de indrukwekkende Dom.

Inmiddels ben ik alweer 4 weken aan het werk. Het waren drukke weken met veel gezelligheid. Van verjaardagen tot buurtbarbecue, tot activiteiten bij het Taalhuis, ik zat meteen weer middenin het leven. Behalve vorig weekend: het stilteweekend.

Op vrijdag stapte ik met een vriendin op de trein naar noordoost Groningen. Na een reis van drie uur werden we opgehaald in Scheemda en reden we door naar Finsterwolde, naar retraitecentrum Bloeiplaats. Een prachtige plek: een smaakvol ingericht karakteristiek huis met een enorme tuin erachter.

We settelden ons op onze kamers, stelden ons vervolgens kort aan elkaar voor bij een kop thee en de stilte ging in. En nee, dat was niet moeilijk, het was héérlijk. Ik merkte toen pas hoeveel energie praten eigenlijk kost en hoe vol je hoofd ervan raakt. Naarmate we langer niet spraken werd mijn hoofd steeds leger. Je hoeft niet te luisteren en ook niet te bedenken wat je gaat vragen of zeggen. Je hoeft niks. De eigenaresse van het huis kookte de lekkerste vegetarische maaltijden voor ons. En zonder te praten geniet je er nog meer van! We wandelden in de mooie omgeving. Ook deden we veel meditaties en yin-yoga, allemaal buiten in de tuin. Deze dingen zullen zeker ook aan mijn lege hoofd hebben bijgedragen.

Ik had van alles te lezen mee, maar merkte dat ik er geen behoefte aan had. Ik vond het fijner om echt met mezelf te zijn, in plaats van al die gedachten van anderen weer op te slurpen via een boek. Alle vrije tijd die we tussen de activiteiten hadden heb ik besteed aan schrijven en tekenen, en mijn vriendin ook. Dan zaten we samen aan de tuintafel met ons ‘atelier’. Ik vond daar de rust en ruimte om weer te maken, en ik kon niet stoppen. Daar ben ik thuis nog naar op zoek, hoe ik die rust weer kan vinden. Die mis ik. (Dat is een terugkerend thema in deze verhaaltjes dit jaar…)

Bij het afscheid op zondagmiddag gaven we elkaar spontaan dikke knuffels. Zonder dat we hadden gesproken was er verbinding ontstaan. Daarvoor hoef je dus niet per se te praten. Ik ging compleet ontspannen naar huis, wist zelfs niet dat ik me zo ontspannen kón voelen. Als het kon zou ik elke maand wel op stilteweekend willen, maar het is nu natuurlijk de kunst om iets van wat ik daar leerde in te bouwen in mijn eigen leven.

Geplaatst op Geef een reactie

Juni en juli

Juni liep heel anders dan ik had gedacht. Ik had me voorbereid op de spanning rond de toetsweek van de jongste, de cijfers die zouden volgen, en hoe alles hopelijk toch wel weer goed zou komen. Maar dat was niet hoe het ging. Vlak voor de toetsweek liep hij een zware hersenschudding op bij een potje voetbal. We hadden ineens hele andere zorgen. Grotere. Of zijn kortetermijngeheugen het weer zou gaan doen en hoe lang hij misselijk zou blijven en hoofdpijn zou houden. Het herstel ging de eerste weken tergend langzaam, maar nu gaat het gelukkig weer aardig goed. Wat een opluchting.

Ik zwom heel veel in het buitenbad in juni. Mocht daarom een prachtige nieuwe bikini kopen van mezelf (rood-roze-oranje-zeegroen geruit) die ik nog maar één keer heb aangehad omdat-ie gewoonweg te mooi is. Af en toe kijk ik er even naar en dan trek ik toch mijn oude weer aan. Ik ging een zondag naar een masterclass collage maken bij Marenthe Otten in Den Haag en genoot ervan om een hele dag creatief bezig te zijn en ook om in zo’n prachtig atelier te zitten werken, vol mooie papiertjes, stofjes, knoopjes, boeken en kunstwerken. Blij en vol inspiratie kwam ik terug.

Verder was ik nog jarig en dat vierde ik heel klein maar ook heel gezellig in de tuin. 47 ben ik nu al, echt wel over de helft. Dat vind ik een raar idee. Tweede helften gaan altijd sneller dan eerste helften, zo lijkt het. Als ik bijvoorbeeld een boek lees, heb ik het altijd zo uit als ik eenmaal over de helft ben. Ik hoop dat dat met mijn leven niet zo zal gaan. Toch vind ik ouder worden niet zo erg, want ik vind het leven steeds leuker en interessanter worden en zou ook echt geen twintig meer willen zijn. Vanbinnen voel ik me gelukkig nog wel steeds een kind, ik knutsel, lees en schrijf, net als vroeger, er is wat dat betreft helemaal niks veranderd.

Vanuit mijn werk bij de bibliotheek was er nog een wandeling door Houten met taaldeelnemers en -vrijwilligers. Ook dronken we ergens koffie met z’n allen. Ik voelde me heel rijk met al deze fijne mensen om me heen. Een paar jaar geleden had ik niet kunnen denken dat ik weer een werkomgeving zou vinden waarin ik me zo zou thuisvoelen, in een totaal nieuw vakgebied nog wel. Een vakgebied waarin ik nog zoveel wil en mag leren!

En ik las veel boeken. Luister van Sacha Bronwasser (goed boek), Het eerlijkheidsexperiment van Clare Pooley (leuk), Notities van een introvert van Bente van de Wouw (aanrader), Heksenkind van Monica Furlong (magisch, geweldig!) en nu ben ik bezig in Buitenleven van Nina Polak.

Langzaam leef ik naar de vakantie toe. Drie weken vrij, heerlijk. Tijd om te wandelen, zwemmen, lezen, schrijven, tekenen… even niks hoeven. Rust en ruimte vinden na een best wel druk halfjaar.

Fijne zomerdagen!

Geplaatst op Geef een reactie

Mei

Het is alweer een paar dagen juni. Vroeger was dit altijd mijn lievelingsmaand. De laatste zomerse schooldagen voor de vakantie, feestjes die nog snel gevierd werden, mijn eigen verjaardag, ’s avonds lang buitenspelen, nieuwe vouwblaadjes en stickers voor mijn rapport en het vooruitzicht van zes weken vakantie, heerlijk. Mijn vriendinnen en ik maakten vakantiedoeboekjes en kleine cadeautjes voor elkaar voor onderweg in de auto. Ik heb altijd van vakantievoorpret gehouden, misschien nog wel meer dan van vakantie zelf.

Sinds onze kinderen naar de middelbare gingen is juni een spannende maand. Toetsweken, schoolexamens, stress in huis en elk jaar is het hopen en duimen dat ze weer overgaan. De oudste is vorig jaar geslaagd, dat scheelt wel een beetje. Nog één te gaan.

Net blikte ik even terug op mei. Ik had me voorgenomen om wat meer rust in te bouwen, wat niet helemaal gelukt is. We begonnen met een hele fijne meivakantie. Ik ging een dagje met de trein naar Middelburg en keek eindeloos rond bij boekhandel De Drvkkery, dwaalde door de oude stad, at zelfgebakken taart bij De Juf (aanrader) en zat met mijn neus tegen de vitrines van de wonderkamers in het Zeeuws Museum, waar ook een hele mooie Jan Toorop hing.

Met Thad bezocht ik op een zonnige dag Paleis ’t Loo waar we twee rondleidingen deden, lunchten op het prachtige terras en wandelden door de paleistuinen. Echt een vakantiegevoel had ik daar, je bent er in een andere wereld. Ook gingen we een dagje strandwandelen in Bloemendaal en aansluitend op verjaarsvisite in Haarlem bij een vriendin.

Voor mijn werk bezocht ik een congres over armoede, waar Tim ‘S Jongers een lezing gaf die diepe indruk op me maakte. Ik wil dan ook zeker zijn nieuwste boek: Armoede uitgelegd aan mensen met geld lezen. Ik las trouwens veel de afgelopen tijd: The Switch van Beth O’Leary (tip als je van feelgood houdt!), Alles wat beweegt van Susan Smit (prachtig, fijngevoelig, ik hou van haar boeken), Vijftig woorden voor regen (gewoon heel mooi), De bibliotheek van geheime dromen (vol levenswijsheid, prachtig in zijn eenvoud). Nu ben ik bezig in Anna van Annejet van der Zijl, over het leven van Annie M.G. Schmidt. Eindelijk! Het is geweldig! Sinds ik bij de bieb werk heb ik niet meer zo de drang om alleen maar pas verschenen boeken te willen lezen.

Verder had Thad een spannende operatie. Hij herstelt gelukkig goed en is lekker thuis aan het rommelen en fitter aan het worden. Volgende week gaat hij waarschijnlijk weer werken. Wat ik echt had onderschat is hoe moe ik er zelf van zou zijn. Heen en weer naar het ziekenhuis, werken, iedereen steeds informeren en thuis alles op de rit houden: ik was kapot en heb nog steeds wat minder energie. Voor juni is mijn goede voornemen dus weer: rustig aan! En daardoor ruimte voelen voor creativiteit. Ik heb zin om dingen te maken!

Geplaatst op Geef een reactie

April

April was een volle maand die voorbijvloog! Als ik terugkijk in mijn agenda kan ik bijna niet geloven hoeveel ik heb gedaan! Voor mijn werk was ik veel op pad: een vergadering in de bibliotheek in Leerdam, een seminar in die van Utrecht Centrum en een teammiddag bij de Veldkeuken in Amelisweerd. Leuk zo’n afwisselende baan.

Samen met de jongste bezocht ik de open dag aan de HU en na afloop dronken we iets op het mooiste terras van Utrecht. Met een creatieve vriendin ging ik naar Matthew Wong in het Van Gogh Museum en daarna nog even naar Marina Abramovic in het Stedelijk. Ik keek voetbal, dronk koffie met een vriendin, kocht een abonnement op het buitenbad met mijn zwemmaatje, ging een avond uit eten met de jongste bij de Thai, een avond naar Stef Bos met de oudste en mijn moeder, een dagje naar Den Haag met mezelf én we vierden de verjaardagen van oudste zoon en manlief.

Ook zei ik na lange tijd weer eens ja op een opdracht: ik mag een omslagillustratie voor een feelgoodroman maken! Hoe leuk! De schetsen zijn inmiddels goedgekeurd en ik ben al begonnen met het uitwerken. Het is een opdracht naar mijn hart, ik ben heel ontspannen aan het werk.

En nu ben ik anderhalve week vrij. Het zal je niet verbazen dat ik van tevoren plannen had waarmee ik met gemak vier weken zou kunnen vullen. Dat wordt kiezen dus en regelmatig nee zeggen. Want eigenlijk heb ik juist ook zo’n behoefte aan ruimte. Ruimte om te maken, ruimte om te lanterfanten, ruimte om te bedenken: waar heb ik vandaag zin in?

Dit weekend lukte dat goed en meteen was ik aan het knutselen. Ik kon niet stoppen met maken. En prompt kreeg ik zin om ook hier weer eens wat te schrijven. Mijn voornemen voor mei is dus: niet teveel plannen, zorgen voor ruimte. Vanuit ruimte ontstaan vaak de mooiste dingen. En ruimte geeft lucht.

Ik ben benieuwd wie dit herkent. En hoe jullie voor ruimte in je leven zorgen.

Geplaatst op Geef een reactie

Maart

Sinds ik mijn hand brak ben ik er een beetje uit, uit Sanne Schildert en uit het stukjes schrijven. Eigenlijk komt dat niet alleen door die hand, ik begon 1 januari ook met een nieuwe baan bij het Taalhuis van de bibliotheek. En daar heb ik zoveel te leren dat mijn hoofd de eerste tijd duizelde! Het is geweldig werk trouwens, vooral omdat het er helemaal draait om mensen: mensen die de Nederlandse taal komen oefenen of hun digivaardigheden komen verbeteren. In deze baan voel ik elke dag heel duidelijk dat ik iets kan bijdragen aan de maatschappij en daar krijg ik energie van. Bovendien kan ik er zelf veel leren en is er alle ruimte om te groeien. Nu, na drie maanden, komt er wat meer rust, overzie ik het allemaal beter.

Tijd voor een nieuw stukje dus: een terugblik op maart. Het gaat gelukkig goed met mijn hand en in maart begon ik weer te tekenen. Om er een beetje in te komen volgde ik een leuke Domestika-cursus van Kate Sutton, die allerlei technieken aandroeg om met Tombow-stiften in je dagboek te werken. Deze cursus sloot erg goed aan bij wat ik graag doe en ik tekende deze maand al 19 pagina’s vol! Af en toe deelde ik er een op instagram. De dagboektekeningen zijn mooie kleine projectjes, moeiteloos plezier. Ik schreef heel weinig, misschien omdat mijn hoofd best vol met nieuwe informatie zat.

Verder begon ik weer voorzichtig met Pilateslessen, vaak wel twee keer in de week. Dat voelt goed! Lenig zal ik nooit worden, maar dit houdt me wel soepeler. Ook ging ik met een hartsvriendin bij Loetje in ons dorp eten, heerlijk een avond uitgebreid bijpraten. Zo waardevol. Twee dagen later brak er akelig genoeg een grote brand uit in het restaurant, die oversloeg naar de zorgboerderij ernaast. Gelukkig kon iedereen er op tijd weg. Ik was er verdrietig van en merkte opeens heel duidelijk dat ik toch wel echt in Breukelen geworteld ben inmiddels. Dat had ik nooit zo doorgehad.

Op een zondag gingen we op bezoek bij Thieu zijn vriendin op de schapenboerderij. Ik gaf daar een schattig lammetje de fles, knuffelde schapen en zag hun net geboren katje. We dronken er thee en kregen zelfgebakken taart, zo lief! En natuurlijk droomden Thad en ik er daarna ook weer van om op een boerderij wonen! Heerlijk, die ruimte!

Maart was een mooie maand. Een maand waarin ik alles weer goed op de rit kreeg. Ik hoop daar in april vervolg aan te geven. Lekker veel tekenen en schrijven. Misschien weer eens nieuwe kaarten maken? Of boekenleggers? En het buitenzwemseizoen is in aantocht: 20 april gaat het bad weer open, hoera! Het zal in het begin wel weer bibberen zijn, maar toch kan ik niet wachten. Dat turquoise bad tussen de weilanden, en dan zwemmen terwijl het regent, of juist met je hoofd in de zon, en het prachtige fietstochtje erheen.

Ik wens jullie een mooie maand april!

Geplaatst op 6 reacties

Gebroken hand

Het is een tijd geleden dat ik een bericht op mijn site postte. In juni begon ik een handgeschreven brievenproject en eigenlijk verving dat in de maanden erna mijn blogs. Ik houd van handgeschreven brieven en ik genoot ervan om ze te maken en te versturen. Uitgebreid schrijven, beetje versieren, zelfgemaakte stickers erbij, nog een persoonlijk kattenbelletje. Er kwamen enthousiaste reacties en ik kreeg totaal onverwacht héél veel brieven terug. Het was misschien wel het project dat het dichtst bij me stond ooit. En toch… Ik miste het om te schrijven voor wie het maar wil lezen. Gewoon laagdrempelig op mijn website. Ik dacht na over hoe ik verder wilde.

Soms dient het antwoord zich vanzelf aan. Bij een val van de trap brak ik mijn rechterhand, een ongelukkige breuk met een lang herstel. Het was opeens niet meer de vraag hoe ik verder wílde, maar hoe ik verder kón. Vier weken lang zat ik van mijn elleboog tot en met mijn vingers in het gips. Ik kon niet naar mijn werk en had overal hulp bij nodig: aankleden, koken, brood smeren, schrijven en stofzuigen. Best lastig voor iemand die niet makkelijk om hulp vraagt. Toch vlogen de vier weken voorbij. Alles wat ik deed ging langzaam, dat zal er vast mee te maken hebben gehad.

Sinds een paar dagen is het gips eraf. Een scheefgegroeid middenhandsbotje en een verzakte knokkel kwamen eronder vandaan. Geeft niet, als alles het maar weer gaat doen. Rustig aan leer ik bij de handtherapie mijn vingers weer bewegen. Natuurlijk probeerde ik meteen of ik weer kon schrijven en tekenen. Helaas is dat precies het meest pijnlijke. Daarom mag ik het voorlopig ook niet doen. Ik hoop maar dat het helemaal goedkomt en heb besloten erop te vertrouwen.

Typen gaat al wel als ik het niet overdrijf. Vandaar een voorzichtig eerste berichtje vandaag. Heb ik toch eindelijk weer eens iets gemaakt. Want o, wat kun je het maken missen!

Heb jij weleens iets gebroken? Ben je ook weleens zo onthand geweest? Kun jij goed om hulp vragen?

Geplaatst op Geef een reactie

Loslaten en vertrouwen

Het is een enerverende tijd. Sinds 1 april heb ik een geweldig leuke nieuwe baan. Alles lijkt daar samen te komen en te kloppen. Ik heb zoveel te leren dat ik mezelf regelmatig moet afremmen. Het hoeft natuurlijk niet allemaal tegelijk, maar eigenlijk wil ik dat wel. Ik schilder en schrijf wat minder, komt wel weer. Ik voel me blij.

De oudste zoon heeft eindexamen vwo gedaan. Het deed me terugdenken aan mijn eigen examentijd. Die vond ik heel spannend, maar aan de zijlijn was het misschien nóg wel spannender. Het grote wachten is nu aangebroken, we hopen heel erg dat hij zal slagen uiteraard! Hij heeft zich ingeschreven voor journalistiek aan de Hogeschool Utrecht en ik weet zeker dat hij daar helemaal op zijn plek zal zijn.

Terwijl we wachten op de uitslag is hij vannacht vertrokken naar Spanje met vier vrienden. De eerste keer alleen op vakantie, met het vliegtuig nog wel. Zijn spullen pakte hij gisteravond in een halfuurtje bij elkaar, even snel na zijn werkdag in de horeca, want wat heb je nou helemaal nodig? Hij hoefde geen hulp, maar ik zocht natuurlijk toch mijn paklijst op en riep ‘Heb je zwembroeken mee? Onderbroeken? Reservelenzen? Een badlaken? Zonnebrand? Heb je je korte broek van de waslijn gehaald? Een oplader? Je paspoort?’ Ik zal jullie de verdere lijst besparen. Gelukkig noemde ik nog dingen op die handig waren. Tot mijn stomme verbazing en grote vreugde gingen er ook twee boeken mee. Vijf kilo bagage in totaal was het, ik vond het maar knap.

Mijn man bracht hem na het inpakken naar een vriend, daar zouden ze nog even gaan slapen en dan zou de broer van die vriend ze midden in de nacht naar Schiphol brengen. Super aardig natuurlijk, maar ik vond alles eng. Ik lag dus veel wakker vannacht. Ik denk dat de zoon dat al vermoedde want hij hield me keurig op de hoogte. Om 3:00 uur appte hij: onderweg naar Schiphol! Om half vier kwam er een foto van Schiphol. Dat was vast goed gegaan. ‘Gaan jullie wel op tijd naar de gate?’ appte ik om 5:00 uur. ‘Daar staan we allang, mam.’ Om 5:58 uur kwam er een foto van het kale hoofd van de man die voor hem in het vliegtuig zat. Daarna ging hij de lucht in en moest ik hem echt loslaten. Ik herkende dat gevoel opeens van de schoolreisjes vroeger. Dat je kleine kleuter wegrijdt in zo’n grote bus. Dat je vrolijk staat te zwaaien maar ondertussen je tranen wegknippert achter je zonnebril en in je buik de afstand groter en groter voelt worden. Zo ging dat tenminste bij mij.

Daarna ging de wekker en werd mijn man wakker. Die maakt zich niet zo druk. Zegt steeds: ‘Hij is verstandig, het komt wel goed.’ En zo is het natuurlijk ook, we laten hem met vertrouwen los, al lukt het de ene dag wat beter dan de andere. Soms zou ik wel even willen ruilen met mijn man. In plaats daarvan ben ik de kamer van de oudste zoon eens even goed aan het schoonmaken. Daar heb ik nu alle kans voor.

Geplaatst op 2 reacties

Het zwembad

10 mei 2023

Vanochtend was het wat druilerig weer, maar droog, dus ik besloot gewoon naar het buitenbad te gaan. Het fietstochtje erheen is op zich al de moeite waard. Ik zag een fazant en een roofvogel, veel jonge ganzen, futen, fluitekruiten en boterbloemen. Er werd al flink gezwommen toen ik er om 10.00 uur arriveerde. Dat turquoise bad met die rood met witte ballenslinger en dan zo’n Hollandse lucht erboven, ik houd ervan. Het maakt me elke keer blij.

Als kind hield ik al van zwemmen. Ik kon het best goed, had een krachtige beenslag. Maar het werd een haat-liefde-verhouding door mijn ogen. Van jongs af aan heb ik een nogal sterke bril en die moest dus op in het zwembad omdat ik anders niks zag. Ik werd er vaak mee gepest. Altijd door onbekenden gelukkig, maar toch was het niet leuk. Tijdens de zeven meter onder water met afzwemmen verloor ik mijn bril op de helft. Paniek! Ik werd – voor de ogen van alle ouders op de tribune – door de badmeester aan de metalen haak opgehesen, mocht mijn bril opduiken en verder zwemmen onder water. Ik was ervan overtuigd dat ik gezakt was, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. En daarna moest er dus een elastiekje aan die bril. Dat was lelijk bruin met rubberen dingen eraan waar je de poten doorheen kon schuiven. Omdat het elastiek te lang was, zat er achterop mijn hoofd ook nog een knoop in met een lusje eraan. Spuuglelijk. Zwemmen was niet zo leuk meer.

Toen ik vanochtend eens rondkeek in het buitenbad zag ik opeens dat de meeste mensen (veelal oudere dames) een bril droegen! Wie had dat ooit gedacht. Blijkbaar is het inmiddels heel normaal. Het voordeel van ouder worden is dat het me sowieso niet zoveel meer kan schelen. Het maakt in dit bad trouwens ook echt niet uit. Er zijn mensen die met een pet zwemmen zodat hun haar niet nat wordt, maar er zijn er ook met snelle zwembrillen. Er zijn serieuze wedstrijdbadpakken en fleurige bikini’s, alles kan.

Het zwembad is duidelijk een belangrijke ontmoetingsplek van het dorp. Iedereen is lovend en ook dankbaar vanwege het feit dat het al zo lang door vrijwilligers gerund wordt. Er wordt onder het zwemmen gesproken over de Kerk, werk, vrijwilligerswerk, kinderen en soms ook kleinkinderen. Ik begin mensen te herkennen die er eigenlijk altijd wel zijn.

Zo is er een oudere dame die bijna elke dag wel een halfuurtje zwemt. Ze houdt in haar agenda precies bij wanneer ze gaat en is vorig jaar meer dan honderd keer geweest. Ze moet aardig op leeftijd zijn want ze heeft al achterkleinkinderen maar desondanks komt ze in de ochtend trouw op haar fiets naar het zwembad. ’s Middags werkt ze in de moestuin van haar boerderij. Vandaag hoorde ik haar opgewekt zeggen: ‘Na al die regen hoeven we de tuin niet te gieten, dat scheelt weer een hoop werk vanmiddag!’

Om het zwembad heen liggen weilanden en aan de dorpskant staan nu allemaal bomen te bloeien. Ik voel me hier op vakantie. Mijn bril houdt me niet meer tegen. Het is de beste plek om op mijn vrije dag heen te gaan. En altijd als ik er ben denk ik wel even aan Het zwembad van Libby Page, het boek dat me inspireerde om het zwemmen weer op te pakken. Ik denk dat ik het deze zomer ga herlezen.

Over dit alles dacht ik dus na tijdens het zwemmen vandaag. Toen ik klaar was kreeg ik een douchemunt van de badmeester. Er zijn goede warme douches, heerlijk op deze koude lentedagen, maar je moet er niet je haren willen wassen want zo lang doet de munt het niet. Thuisgekomen zette ik in mijn agenda: gezwommen. Ik denk niet dat ik de honderd haal, maar het is toch wel leuk om bij te houden. De teller staat op 5.

Geplaatst op 6 reacties

Meivakantie

Al in januari had ik een week meivakantie gepland, maar in april wisselde ik van baan en omdat je dan zo midden in het jaar start heb je natuurlijk minder vakantiedagen. Ik liet mijn weekje vrij dus maar even schieten, en dat was een goede beslissing want ik heb alsnog twee hele leuke weken gehad.

Waar ik de eerste drie weken van april vooral een heel druk hoofd had van al het nieuwe wat ik leerde, begon ik vanaf de laatste week echt te wennen en van mijn nieuwe baan te genieten. Wat ben ik goed terechtgekomen! Een leuke, afwisselende baan in een fijne, sociale werkomgeving met super collega’s. En nog heel veel te leren, precies wat ik wilde. Ik voel me nu al helemaal thuis in de bibliotheek, alsof ik daar echt hoor.

Op mijn vrije dagen heb ik de afgelopen twee weken al drie keer gezwommen. Het buitenbad is knalturquoise met zo’n lijn met rode en witte balletjes erin en het ligt midden tussen de weilanden. Het fietstochtje er naartoe, zo’n twintig minuten, is ook door de polder. Wat een vrijheid! Ik blijf denk ik toch altijd een poldermeisje, vind het nog steeds heerlijk om zo ver te kunnen kijken, zoals ik vroeger uit mijn slaapkamerraam keek in Oudorp.

Ik ging een dagje naar Haarlem met een vriendin, waar we de expositie van Thé Tjong-Khing bezochten, bijkletsten (tijd tekort) en leuke tweedehands en nieuwe kleding kochten. Zij woont in Haarlem en weet alle leuke plekjes en adresjes te vinden, dus ik liet me lekker gidsen. We dronken goede koffie in de zon en ik was nog dagen blij van deze geslaagde dag.

Op Koningsdag maakten Thad en ik een wandeling in de bossen van Lage Vuursche en lunchten we in de zon bij Buiten in de kuil. We genoten allebei van de rust en ook van een vinkje dat op onze tafel kwam zitten. De dag erna liep ik met een vriendin door de Bethunepolder. Het was miezerig weer, maar het was gezellig en verfrissend. We zagen puttertjes en er bloeide zoveel! Mijn nieuwe wandelschoenen zijn nu echt wel goed ingelopen en zien er ook niet meer zo nieuw uit.

Met de jongste zoon ging ik naar Utrecht voor nieuwe zomerkleren. We slaagden goed en aten samen nog een broodje. Zo leuk om te zien hoe blij hij was met zijn nieuwe spullen en vooral ook om naast zo’n grote zoon te lopen. De oudste vierde het weekend erop zijn achttiende verjaardag met vrienden en familie. Wat een fijne mensen heeft hij om zich heen! Er was een zelfgeschreven lied, er waren cadeaus en frieten en hij dronk zijn eerste legale biertje.

En dan heb ik nog de helft niet opgenoemd want ik las ook nog mooie boeken, kluste bij een vriendin en maakte twee fietstochtjes. En ik genoot van alle vakantiekiekjes van iedereen op social media. Even dacht ik: moeten wij niet vaker weg? Doen we wel genoeg? Maar nu ik alles zo op een rij heb gezet is het antwoord me wel duidelijk.