De tijd vliegt! Vakantie in Vaals was heerlijk. We wandelden pelgrimsroutes, camini’s, die rond de echte camino lopen. Tijdens elke route kun je zelfs ook een stempel halen en ze zo allemaal verzamelen. We kwamen door de kleinste gehuchtjes, langs kloosters, kerkjes en de mooiste uitzichtpunten. Je hoeft niet ver te reizen om een pelgrim te zijn, of om nieuwe dingen te zien, zo blijkt maar weer. Vanaf ons huisje kon je lopen naar een klein kerkje in het plaatsje Holset en dat deed ik regelmatig om daar even te zitten, een kaarsje te branden of te schrijven in mijn dagboek. Een magische plek. De jongens kwamen beiden een paar dagen langs met hun vriendinnetjes en we lunchten met hen op een terras in Aken en bezochten de indrukwekkende Dom.
Inmiddels ben ik alweer 4 weken aan het werk. Het waren drukke weken met veel gezelligheid. Van verjaardagen tot buurtbarbecue, tot activiteiten bij het Taalhuis, ik zat meteen weer middenin het leven. Behalve vorig weekend: het stilteweekend.
Op vrijdag stapte ik met een vriendin op de trein naar noordoost Groningen. Na een reis van drie uur werden we opgehaald in Scheemda en reden we door naar Finsterwolde, naar retraitecentrum Bloeiplaats. Een prachtige plek: een smaakvol ingericht karakteristiek huis met een enorme tuin erachter.
We settelden ons op onze kamers, stelden ons vervolgens kort aan elkaar voor bij een kop thee en de stilte ging in. En nee, dat was niet moeilijk, het was héérlijk. Ik merkte toen pas hoeveel energie praten eigenlijk kost en hoe vol je hoofd ervan raakt. Naarmate we langer niet spraken werd mijn hoofd steeds leger. Je hoeft niet te luisteren en ook niet te bedenken wat je gaat vragen of zeggen. Je hoeft niks. De eigenaresse van het huis kookte de lekkerste vegetarische maaltijden voor ons. En zonder te praten geniet je er nog meer van! We wandelden in de mooie omgeving. Ook deden we veel meditaties en yin-yoga, allemaal buiten in de tuin. Deze dingen zullen zeker ook aan mijn lege hoofd hebben bijgedragen.
Ik had van alles te lezen mee, maar merkte dat ik er geen behoefte aan had. Ik vond het fijner om echt met mezelf te zijn, in plaats van al die gedachten van anderen weer op te slurpen via een boek. Alle vrije tijd die we tussen de activiteiten hadden heb ik besteed aan schrijven en tekenen, en mijn vriendin ook. Dan zaten we samen aan de tuintafel met ons ‘atelier’. Ik vond daar de rust en ruimte om weer te maken, en ik kon niet stoppen. Daar ben ik thuis nog naar op zoek, hoe ik die rust weer kan vinden. Die mis ik. (Dat is een terugkerend thema in deze verhaaltjes dit jaar…)
Bij het afscheid op zondagmiddag gaven we elkaar spontaan dikke knuffels. Zonder dat we hadden gesproken was er verbinding ontstaan. Daarvoor hoef je dus niet per se te praten. Ik ging compleet ontspannen naar huis, wist zelfs niet dat ik me zo ontspannen kón voelen. Als het kon zou ik elke maand wel op stilteweekend willen, maar het is nu natuurlijk de kunst om iets van wat ik daar leerde in te bouwen in mijn eigen leven.
