Vandaag was een bijzondere dag. Bij binnenkomst in de Dominicuskerk vroeg een aardige meneer me, nadat hij me de orde van dienst gaf, of ik wilde helpen bij het delen van het brood. Hij zal geen idee hebben gehad wat dat voor mij betekende.
Als klein meisje had ik al iets met geloof. Ik kwam op de basisschool graag bij een vriendinnetje waar ze uit de bijbel lazen en koos bewust voor een katholieke middelbare school. In de brugklas haalde ik een 10 op mijn eindrapport voor katechese. Het interesseerde me bijzonder. Zelf kwam ik niet uit een gelovig gezin, dat vond ik weleens jammer. Ik ben er eigenlijk altijd een beetje naar op zoek geweest, naar dat geloof. Maar ik vond het niet echt. Inmiddels geloofde ik op mijn eigen manier en paste ik niet meer bij een kerk waar maar één waarheid bestaat. Ik geloofde in twijfel, dat wist ik zeker. Ik dacht alleen niet dat daar een plek voor zou zijn.
Al een tijdje volgde ik @ninamaakt op instagram (aanrader). Vanwege haar mooie tekeningen, maar ook om wat ze te vertellen heeft. En op een dag postte ze dat ze naar de Dominicuskerk in Amsterdam ging. Dankzij dit bericht van Nina kom ik daar nu sinds twee jaar ook geregeld.
Meteen de eerste keer voelde ik me er welkom en geaccepteerd, gewoon zoals ik ben. Het overviel me, ik had zelfs tranen. Ik was vergeten een liedboek te pakken en de vrouw naast me schoof uit zichzelf wat dichter naar me toe en liet me meelezen. Bij het delen van het brood wilde ik blijven zitten, zo had ik dat geleerd als kind. Maar de vrouw verzekerde me ervan dat het juist echt voor iedereen was. Dat raakte me. Eindelijk mocht ik erbij horen. Ik had de plek gevonden waar ik al zo lang naar zocht, dat wist ik meteen. Een plek waar ik op mijn eigen manier kan blijven geloven en ook twijfelen, in alle vrijheid. Waar ik gevoed word, me verbonden voel met de andere kerkgangers en waar ik kan groeien.
En vandaag stond ik dus opeens het brood te breken en te delen. Keek ik zoveel Dominicusgangers een moment in de ogen en mocht ik ze iets zeggen. Ik heb ze vrede gewenst. Wat een verbinding voelde ik. Na afloop tijdens de koffie dacht ik terug aan het meisje dat altijd moest blijven zitten, er in de kerk nooit bij hoorde. De meneer die me bij binnenkomst vroeg te helpen bij het delen van het brood heeft denk ik geen idee wat hij dat meisje heeft gegeven vandaag. Misschien kan ik het hem ooit nog vertellen.
Mooi, dierbaar.
Nou zeg dat, en fijn om weer in Amsterdam te komen ook!