Zelfscan

Gisteravond had ik mijn moeder aan de telefoon. Ze is vorig jaar 70 geworden en vertelde me trots dat ze zelf haar boodschappen had gescand en afgerekend bij onze vernieuwde Albert Heijn. Ze vond het best spannend, maar mijn vader had haar geïnstrueerd en het was gelukt. Wel vond ze het onbegrijpelijk hoe die kassa nu wist wat zij had gescand terwijl ze de scanner al had ingeleverd voordat ze naar de kassa ging. Maar het bedrag klopte, het leek wel magie.

Ik moest bekennen dat ik dat zelf nog niet aangedurfd had. Nu kom ik er ook zelden, maar de vier keer dat ik er was had ik gewoon bij de kassa afgerekend. Omdat het gisteren misging met de online boodschappen moest ik nu toch naar de winkel en ik besloot ook de stoute schoenen aan te trekken. Bij de ingang stonden de scanners. Gauw pakte ik er een, maar die zat muurvast. De volgende ook trouwens. Ik geneerde me nu al. Gelukkig viel mijn oog op het bordje erboven: eerst mijn bonuskaart scannen!

Trots stak ik de zelfscanner in de houder van mijn karretje en ik ging met mijn lijstje de winkel door. Toen ik bijna alle boodschappen verzameld had realiseerde ik me dat ik nog niets had gescand. Ik schoof alles naar links in het karretje, scande de producten om de beurt en legde die dan rechts. Een goed systeem. Tot je bij de courgettes, komkommer en de kaiserbroodjes bent. Terug de winkel door dus maar weer, op zoek naar barcodes.

‘Ik kan er niets van,’ riep ik naar een Albert Heijnmevrouw. ‘Ik ook niet!’ riep ze terug. Ik denk niet dat ze wist waarover het ging, maar het was toch heel aardig. Vervolgens denderde ik door naar de kassa, het volgende struikelblok.

Alle boodschappen lagen in een complete chaos in mijn karretje toen ik de winkel verliet. Buiten stopte ik ze in de tassen die ik meegenomen had. Zou je dat eigenlijk ook al in de winkel mogen doen? Meteen als je iets hebt gescand? Misschien moest ik dat maar eens aan mijn moeder vragen.