Eén ding wist ik zeker toen ik mijn website ging maken: er hoefde geen blog op. Ik schrijf wel graag, maar ik ben geen schrijver. Omdat ik 17 jaar redacteur ben geweest heb ik nog altijd een beetje moeite om zelfgeschreven stukjes te posten. Teksten redigeren is iets anders dan teksten schrijven. Wat zouden auteurs die ik begeleid heb wel niet denken van mijn eigen gebroddel? Of oud-collega’s?
Ik schrijf graag uit de losse pols over dagelijkse dingen. Geen Literatuur. Ik heb er plezier in, net zoals ik van tekenen en schilderen houd. Dit alles combineren vind ik misschien wel het mooiste wat er is om te doen. Het vult elkaar aan. Als ik maar teken, schilder en schrijf, dan gaat het goed met mij!
Een voordeel van ouder worden is dat ik me minder ga schamen en meer mijn eigen weg ga. Me minder probeer aan te trekken van wat anderen misschien zullen denken. Vandaar dat ik mijn stukjes wel steeds post op social media. En vandaar dat ik vandaag heb besloten om toch ruimte voor een blog te maken op mijn website, zodat mijn site zal gaan leven. Ik hoop dat sanneschildert.nl daarmee zal uitgroeien tot een leuke plek om te bezoeken.
Vanochtend moest ik denken aan mijn vader, die schrijft sinds ik me kan heugen. Hele scheikundelesmethoden, maar ook columns in het tennisclubblad vroeger en hij stuurt al minstens 10 jaar al zijn vrienden zijn inmiddels beroemde vakantieverhaaltjes. ‘Heeft niets om het lijf’, zegt hij altijd, hij vindt het gewoon leuk om te doen. Ik denk dat ik op hem lijk. (behalve dan die baard en ik heb bepaald ook geen exacte genen geërfd…)
Hij noemt het verhaaltjes, ik noem mijn schrijfsels dagboek, want dat is wat het is. Op facebook en instagram post ik voortaan de beelden met een linkje naar het verhaaltje (haha) op sanneschildert.nl, zo ben je er in één of twee klikken en bouw ik hier iets moois op.
