Er kwam een kleine man binnen met een hele grote fotocamera. Hij liep snel richting de kassa waar ik aan het werk was, doelgericht. Hij zag er vrolijk uit. Dat is een groot ding, die camera, dacht ik, dat hij daar zo mee rondloopt! Hij kwam voor me staan, ik wilde vragen of ik hem kon helpen, maar hij deed een stap opzij. En recht voor me, op keurige afstand, zag ik de partijleider staan van zo’n beetje de laatste partij waarop ik ooit zou stemmen. Thierry Baudet. Ik schrok me kapot.
Hij keek vriendelijk en vroeg of hij me een folder mocht overhandigen. Er waren opeens heel veel mensen (later bleek dat die allemaal met hem mee waren). Op straat wimpel je dat makkelijk af en loop je door, maar achter de kassa voelde ik me in een soort fuik zitten. Bovendien was ik in functie en was ik niet gewoon Sanne op straat. Ik besloot daarom beleefd de folder aan te pakken, ik hoefde er verder niets mee. Baudet gaf de brochure aan me en opeens hoorde ik links van me de grote camera van de kleine, vrolijke man schieten, achter elkaar door ging het. Die was ik helaas even vergeten in de stress. Ik voelde paniek opkomen en toen waren ze weg, net zo snel als ze waren gekomen waren ze weer vertrokken. Met mij opgesloten in hun camera.
Ik voelde me ellendig en bleef maar bedenken hoe ik anders had kunnen en willen reageren. Het was alsof ik ontrouw aan mezelf was geweest. Maar ik weet ook: het gebeurde te snel, te onverwacht, ik was onvoorbereid. Nu hoop ik maar dat ik zo geschrokken keek dat ze die foto’s nergens voor gaan gebruiken daar. Het zal je maar gebeuren dat je als Groen Links-stemmer met je foto in het campagnemateriaal van het FvD belandt. Of dat je pontificaal in de plaatselijke krant staat met zo’n brochure in je hand. Ik moet er niet aan denken.
Ik denk dat je daar tegen kan protesteren. Je kan die fotograaf vragen jouw foto’s te verwijderen.