Je zou zeggen dat het allemaal wat eenvoudiger wordt nu de coronaregels versoepelen, maar eigenlijk vind ik het nu pas echt ingewikkeld. Mijn verjaardag vierde ik ieniemienie-klein, wat overigens heel gezellig was, en een huis vol leek me niet verantwoord. Ik probeer goed afstand te houden op mijn werk, met vriendinnen spreek ik zoveel mogelijk buiten af en sporten doe ik ook buiten. Tot zover geen probleem.
Maar hoe meer de regels versoepelen, hoe meer ik ga twijfelen. Onze oudste zei weken geleden al wijs: ‘Dat je meer dingen mag betekent nog niet automatisch dat je dat ook allemaal wilt.’ En zo is het precies.
We hoorden even geleden dat onze Portugal-vakantie doorgaat. ‘Goed nieuws!’ stond er in de mail. Het zou natuurlijk heerlijk zijn, ik zie me al eindeloos over de zee turen en met het gezin vis eten aan het strand. Maar tegelijkertijd weet ik eigenlijk niet of ik nog wel wil. In Lissabon was een paar dagen geleden weer een uitbraak en daar zitten we vlakbij. Als een van ons daar ziek wordt, hoe moet dat dan? Dan blijf ik misschien toch liever wat meer in de buurt. En gisteren hoorde ik dat we vanaf 1 juli weer mogen sporten in de sportschool, zonder afstand, zonder te reserveren. Ik raakte daar van in de war. Ik weet helemaal niet of ik dat wel wil. Al die zwetende lijven in één ruimte, dat kan dan opeens weer?
Ik ben van nature niet zo’n twijfelaar, meestal weet ik heel goed wat ik wel en niet wil, maar opeens twijfel ik over alles. Doodmoe word ik ervan. We mogen het normale leven steeds meer oppakken, en het is alsof we daar blij over moeten zijn en dankbaar. En ik begrijp dat dat voor heel veel mensen ook zo voelt, zeker als je je brood verdient met iets wat eindelijk weer mag. Maar ik voel dat soms helemaal niet zo, want in feite is er nog niet veel veranderd aan de situatie. Hoe ik het ervaar kan ook nog per dag verschillen trouwens, ik ben dan ook niet consequent in mijn keuzes.
Maar of we nou op vakantie gaan of niet, genieten ga ik toch wel, want dichtbij is net zoveel moois als ver weg. Als ik maar buiten kan zijn, kan tekenen en kan lezen, en af en toe een cappuccino kan drinken op een terrasje dan is het leven overal perfect. De jongens hebben er ook niet zoveel moeite mee, iedereen vermaakt zich eigenlijk wel. Sporten deed ik gisteren met een online les in mijn werkkamer en aan de spierpijn te voelen was dat ook een goede oefening. En bovendien: morgen denk ik er vast weer heel anders over.
