Eindelijk hebben we vakantie! De kinderen (13 en 15) zitten al sinds half maart thuis, het werd tijd dat wij ook even niets hoefden. Gezellig samen dagjes weg had ik bedacht, maar dat blijken de jongens helemaal niet te willen. Geen haar op hun hoofd. Ze zouden zich doodschamen en doodvervelen.
En dus hebben Thad en ik nu al twee middagen samen gefietst. Als een echtpaar met pensioen, alleen dan zonder elektrische fietsen. We zijn hier heel verschillend in. Ik doe het liefst een route, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben, hoe ik moet rijden en hoeveel kilometers we maken. Thad houdt meer van avontuur en heeft bovendien een feilloos richtinggevoel waardoor hij geen kaart nodig heeft.
Toen ik zei dat ik graag naar de IJsbeer in Vinkeveen wilde fietsen (1 bolletje ijs moest kunnen op zo’n warme dag) verzekerde Thad me dat hij de weg wel wist. Onderweg besloot hij echter zonder overleg dat hij er een leuke toeristische route van kon maken. En zo belandden we na een flink stuk fietsen bij een sluisje waarvan het bruggetje ons niet naar Vinkeveen ging leiden. Er zat niks anders op: we moesten een eind terug. Meestal maakt me dat een beetje knorrig maar vandaag eigenlijk niet, ik was in vakantiestemming. Het gemopper kwam daarna pas.
‘Het is denk ik het handigste om het Bellopad te nemen’, zei hij even later. Anders moeten we wel erg ver om. Het was snikheet en ik wist het even niet meer. Het Bellopad is ons favoriete wandelpad, een oud spoorlijntje vol met kiezels. Het leek me niks op de fiets. Ik stemde nukkig in en stuiterde mopperend over het pad. Alles in mijn mandje rammelde oorverdovend en ik was bang om te vallen. Thad had er geen enkel probleem mee, hij deed gewoon alsof hij op zijn mountainbike zat en was in zijn sas.
Halverwege het eindeloze wandelpad trapte ik na wat flinke hobbels opeens in het niets. Ketting eraf. Nu was de maat vol. Ik was boos: waarom konden we nou nooit een normaal tochtje fietsen? Thad zette zonder ook maar te zuchten mijn opoefiets op zijn kop, maakte vakkundig de kettingkast los en legde de ketting er weer op. Ik denk eigenlijk dat hij er stiekem van genoot, hij houdt niet van saaie tochtjes.
En EINDELIJK, heel veel gehobbel en gestuiter later, waren we bij de IJsbeer. Ik bestelde uit frustratie twee bollen, één after eight en één cappuccino. Thad nam pistache en framboos. Tevreden zaten we op een bankje aan het water ons ijs te eten.
‘Zullen we terug de snelle route maar nemen?’ vroeg hij.
Dat leek me een goed idee.
Gelukkig 2 bollen!! Had je echt verdiend!
Nou, dat vond ik ook!
Leuk geschreven.
Jullie favoriete wandelpad kennen we niet. Misschien een keer doen als we willen wandelen.
Zou ik zeker doen, het is er prachtig!
haha wat een ontzettend herkenbaar verhaal !! Mijn man doet precies het zelfde. Nóóit is een fietsroute de route die het eigenlijk zou moeten zijn 🤣😂
Als zoveel mannen het hebben dan kunnen ze er vast ook niks aan doen 😉