Geplaatst op 2 reacties

Schaatsen met hakjes

Gisteren heb ik toch nog geschaatst! Ik was vooraf een beetje bangig, het was zó lang geleden! In 2012 hadden we voor het laatst natuurijs, ik denk dat dat ook de laatste keer was dat ik op het ijs stond. Thad daarentegen schaatst elke week en gisteren was voor hem al dag vier op de ijzers. Hij was deze dagen helemaal in zijn element, hij gaf nog net geen licht.

Onze voorbereiding was dan ook compleet anders. Ik trok een maillot aan onder mijn oude spijkerbroek en pakte mijn schaatsen, wanten en muts. Klaar om te gaan was ik. Maar zo werkt het niet bij de prof. Er moesten tapejes geplakt en een kleine rugtas werd zorgvuldig ingericht. Water, ontbijtkoek, contant geld, zakdoekjes, een droge broek en droge sokken, zipzakjes voor de telefoons… Ten slotte ging hij op zoek naar een fluitje. Jongste zoon had het reddingssetje met de priem en het touw al meegekregen, dus wij zouden heel hard fluiten als we in een wak zouden belanden en dan hopen op hulp.

Het was heerlijk! Wat een vrijheid! Ik was weer eens dankbaar voor mijn Noord-Hollandse opvoeding: schaatsen zodra je kon lopen, eindeloos krabbelen op het slootje aan de overkant en daarna op les om zo snel mogelijk de kanalen te kunnen beschaatsen. Elke winter reden mijn broertje en ik zo ongeveer alle officiële tochten met mijn moeder. Eindeloos lang op Friese doorlopers, met van die oranje linten eraan. Pas als je de techniek goed genoeg beheerste kreeg je noren.

Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik mijn noren kreeg, wel weet ik dat ik de laatste jaren flink baalde van die Friese doorlopers. Ik vond ze zó kinderachtig! Er waren meisjes in mijn klas met witte kunstschaatsen met hakjes en daar was ik stiekem wel een beetje jaloers op. Hoe elegant! Maar kunstschaatsen zaten er voor mij niet in, die waren niet voor het grote werk.

Mijn moeder deed dat wel stoer vroeger. Dwars door het winterweer karde ze met ons naar al die startpunten van de tochten, waar je je auto in de gladdigheid ergens in de berm moest planten. Op het ijs was ze voorzichtig met ons, maar ze deed nooit bang. Vaak gingen we met mijn moeders vriendin Ans en haar kinderen, met wie wij weer bevriend waren. Dat was gezellig. Onderweg aten we bevroren Marsen bij koek en zopies en na afloop kregen we warme chocomel. We schreven ons altijd in voor de medaille, die vaak weken later met de post kwam, als er allang geen ijs meer lag. Ook de stempelkaarten bewaarde ik.

Gisteren moest ik daar allemaal weer aan denken. Mooie herinneringen en blij dat ik heb leren schaatsen. Want schaatsen is als fietsen, je verleert het niet echt. Het fluitje hadden we gelukkig niet nodig. En af en toe keek ik, net als vroeger, verlangend naar die witte elegante kunstschaatsen met hakjes die we voorbijreden. Die vind ik eigenlijk nog steeds het allermooist…

2 gedachten over “Schaatsen met hakjes

  1. Mooi verhaaltje, het is volgens mij een echte column. O ja, ik herinner me er nog veel van. En natuurlijk ook deze keer weer een heel prachtig plaatje erbij.
    Arne

    1. Wat leuk! Ik weet eigenlijk niet aan welke regels een column moet voldoen, maar jij inmiddels wel!

Laat je een berichtje achter?