Dit jaar heb ik het weer geprobeerd: The Passion kijken, maar ik vind het iets verschrikkelijks. Aan mij zijn die moderne tradities niet besteed. Zo tegen Pasen maak je me blij met de Matthäus Passion of liever nog: de Johannes. Als ik de eerste tonen hoor schiet ik altijd vol, ik vind het zó prachtig. Mijn eerste keer Matthäus was als puber met mijn moeder in de Grote Kerk in Alkmaar. Ik wilde wel mee, ik merkte aan mijn moeder dat het iets heel bijzonders moest zijn. Ze had me keurig gewaarschuwd dat het een lange zit zou zijn. Er werden dekens uitgedeeld, het was er steenkoud, maar dat droeg juist bij aan hoe speciaal het was.
Toen we in Amsterdam woonden gingen Thad en ik een keer naar de uitvoering in het concertgebouw. En na onze verhuizing naar Breukelen bezochten we jarenlang de Johannes in Loenen, die vond ik eigenlijk nóg mooier, en de locatie was prachtig. Jammer genoeg stopte dat en zo kwam het dat we een paar jaar geleden, op een snikhete dag naar de kerk in Breukelen togen voor de Matthäus. We stonden buiten te ploffen in een rij vol met oudere mensen. Thad constateerde tevreden: ik ben alwéér de jongste!
Het is zijn vaste grapje. Hij en ik doen graag oudemensendingen. We gingen eens naar een opera en daar lag de gemiddelde leeftijd toch zeker 40 jaar boven de onze. ‘Alwéér de jongste!’ fluisterde Thad bij binnenkomst. Het is fijn om je een avondje piepjong te voelen, maar we vroegen ons wel bezorgd af hoe dat nu moest als we zelf oude mensen zijn, bestaat er dan wel nog opera? Kun je dan nog naar de Matthäus? Als je van oudemensendingen houdt, kun je ze het beste doen als je jong bent, nu het er allemaal nog is.
Afijn, nu is het Pasen en we zullen dus straks, tot afgrijzen van de kinderen, naar onze Johannes Passion-cd luisteren. Dat is natuurlijk ook voor oude mensen, een cd. Gelukkig vinden de jongens het wel leuk dat ik net als mijn oma en mijn moeder elk jaar een paastulband bak. Sommige oude tradities blijven geliefd bij iedereen.
Vrolijk Pasen allemaal!
