Als ik ergens naartoe ga heb ik me vaak al een hele voorstelling gemaakt van hoe het zal zijn. Dat zorgt voor veel voorpret. Vóór corona boekte ik mijn vakantie dan ook liefst zo vroeg mogelijk, dan zat ik me gewoon een halfjaar te verheugen. Wel is het bij aankomst altijd even wennen. Niet dat het dan minder leuk is dan ik me voorgesteld had, wel is het altijd heel anders, waardoor ik even van slag ben.
Dit weekend was er de Vechtse Vaarparade. In de 18 jaar dat ik in Breukelen woon, was ik er nog nooit geweest. Maar natuurlijk had ik er al jaren een beeld van in mijn hoofd: prachtig versierde boten met allerlei lantaarntjes die in het donker over de Vecht gleden. En dat je er dan samen in het maanlicht naar stond te kijken. Hoe romantisch! Het thema dit jaar was Droomland, mooier kon het niet. Zaterdagavond, we zaten beiden met een boek op de bank, bedachten we dat we deze keer gewoon konden gaan! We hadden niks.
Natuurlijk liep het anders dan ik dacht. Aangekomen bij de Vecht ging juist de brug open. De parade kwam eraan en we gokten dat-ie dus voorlopig wel open zou blijven. Daar stonden we dan, met het wegdek van de brug voor onze neus, zonder zicht op de Vecht. Als we vijf minuten eerder gekomen waren…
We renden naar de tuin van het gemeentehuis. Langs het water stond het al helemaal vol, maar als we op een bankje gingen staan zouden we het wel kunnen zien. De muziek op het feestje bij de naastgelegen woning stond hard, de muziek op de boten ook, alles loeide door elkaar heen, het voelde een beetje alsof ik op de kermis was. Maar: er kwam een prachtige boot met gekleurde fonteinen langs, dat beloofde wat!
Er kwam een inderdaad hele optocht langs. Met gekleurde lampjes en ballonnen en veel felle zwaailichten. Op de boten stonden dansende mensen die schreeuwden naar de mensen aan de kant, die op hun beurt terug schreeuwden. Er klommen toeschouwers op de grote, oude beelden in de gemeentehuistuin. Ze stonden er bovenop zonder zich vast te houden, schreeuwden, en zwaaiden met twee armen naar de boten. Ik was bang dat ze zouden vallen, of dat de beelden zouden afbreken, dat er stukken steen en mensen naar beneden zouden kieperen op het publiek.
‘Wat is eigenlijk precies de bedoeling hiervan?’ vroeg Thad. Ik wist het ook niet. We besloten dat dit voor veel mensen waarschijnlijk Droomland was. Dat ze ervan genoten, en dat dat mooi was. Ons Droomland was het bepaald niet, maar ja, wij zijn wel vaker een tikje afwijkend. Doe ons maar een goed boek.
🙂