Gisteren gingen we naar de vrouw van Thads vader. Dat doen we wel vaker uiteraard, maar gisteren was extra speciaal. Thads vader is vorig jaar oktober overleden en ze wilde ons graag zijn werkkamer eens laten zien.
Het was ongelooflijk, een soort museum eigenlijk. Hij bewaarde álles. Niet zoals je dat soms bij mensen op televisie ziet, die dan in de rotzooi wonen. Integendeel. Alles maar dan ook alles is perfect geordend. De lange planken tegen de muren staan helemaal vol oude jampotjes met schroefjes, moertjes, magneetjes, sleutelhangers, spijkertjes, etc. Aan een lijntje hangen keycords, metalen kettinkjes, postelastieken, snoeren en nog wat bijzondere dingen zoals een verzameling handvatten van oude houten afwasborstels. Je wist immers nooit waar je zo’n ding nog eens voor kon gebruiken. Haken van kapotte kledinghangers bewaarde hij ook op die manier en er staan blikken vol luciferdoosjes en hotelzeepjes.
Hij was graag op zijn werkkamer, eindeloos sorteerde hij. Als we met hem op pad waren zag hij altijd wel wat op straat liggen. Hij speurde terwijl hij liep. Alles van hout ging sowieso mee naar huis, mooi voor op de barbecue, want hij hield van een vuurtje stoken. Maar ook alle schroefjes, moertjes en spijkertjes die hij op straat vond gingen mee. Hij had speciaal daarvoor een uitschuifbare stok bij zich, een soort antenne met een magneetje eraan, zodat hij niet steeds hoefde te bukken. Onze jongens vonden dat geweldig toen ze klein waren en kregen van hem ook een keer zo’n stok. Maar het schatten zoeken was wel leuker met opa erbij natuurlijk.
Gisteren realiseerde ik me dat we eigenlijk in zijn levenswerk stonden. Het was goed om dat gezien te hebben. Hij sorteerde, knutselde er vervolgens mee en hielp ook graag anderen. Wie wat nodig had kon bij hem aankloppen, dankzij zijn perfecte systeem had hij altijd in een ommezientje gevonden wat iemand nodig had. Hij genoot daarvan.
Nog één klein bakje staat er met allemaal kleine spulletjes door elkaar. Dat moest hij nog uitzoeken, maar dat is er niet meer van gekomen.
We missen hem, maar wat zijn er veel goede herinneringen. Als vanouds gingen we daarna naar Tumtum om een snoepzak te halen en naar de Paternoster, hun stamcafé. ’s Avonds mochten de jongens een goede fik stoken in de barbecue, met het afvalhout en de dennenappels uit opa’s verzameling. Daarna ging het vlees erop. Voor het eerst zonder hem, het was mooi en verdrietig tegelijk. Ik hoop dat hij ons heeft gezien gisteren. Dat zou hem zeker blij gemaakt hebben.
Mooi verhaaltje Sanne,zo is het!
Ha Bertie, wat leuk! Dank je wel! Hoop je gauw weer eens te zien!
Hallo Sanne,
Mijn moeder en ik hebben genoten van je mooie omschrijving van Thad zijn werkkamer !! Is een mooie dag samen geweest met warme herinneringen,
Lieve groet tante Antan en Odile
Ha tante Antan en Odile, wat een fijn berichtje! Dank jullie wel en veel liefs voor jullie!
Sanne wat fantastisch verhaal over Tad senior .Heb hem bijna drie jaar gekend en vond hem een geweldige vent met zijn humor.samen met zijn (Truus Helene aan een pilsje bij de paternoste.
Wat leuk, dank je wel! Ik zie je berichtje nu pas want we waren een paar dagen op Texel. Groetjes, ook aan Helene en aan Bert en Nicole als je ze weer ziet! Sanne