Op schoolpleinen, voetbalvelden, feestjes en in sportklasjes kan ik me soms wat ongelukkig, anders of onzeker voelen. Het schoolplein vond ik altijd het ingewikkeldst. Dan stonden er als ik aankwam al allerlei groepjes ouders en wist ik niet of ik daar nu bij moest gaan staan of niet. En zo ja: bij welk groepje dan? Ik hoorde niet echt bij een clubje en had daar ook niet zo’n behoefte aan, maar toch maakte het me onzeker, voelde ik me een buitenbeen.
Eigenlijk spreek ik het liefst één op één af. Bijpraten met een dierbare vriendin tijdens een flinke wandeling of in de avond bij een glas wijn, dat vind ik leuk. Overdag werk ik en maak ik dus liever geen koffiedrinkafspraken. Als pauze ga ik graag een stuk in mijn eentje fietsen of lopen, dan maak ik mijn hoofd leeg en krijg ik ook weer allerlei nieuwe ideeën. Ik vraag me wel eens af of het normaal is en of meer mensen dit hebben. Maar waarom wil ik dat eigenlijk weten? Dit is nu eenmaal waar ik bij gedij.
Er is één uitzondering wat groepen betreft. Bij yogamensen heb ik nooit ergens last van. In een yogagroep ga ik geruisloos op, en denk ik over al deze dingen helemaal niet na. Daar kan ik gewoon mezelf zijn. Heerlijk is dat. Het is ook niet voor niets dat ik in oktober (hopelijk gaat het door) weer met een lieve vriendin op yogaweekend ga in Bergen. Yoga, gezond eten, wandelen door de duinen en ook tijd om tot jezelf te komen en wat te lezen of te tekenen, beter kan het niet.
Een paar dagen terug kreeg ik een berichtje van Natasja van Yoga Breukelen dat ze mijn ansichtkaarten graag wil verkopen in haar studio! En dat terwijl ik daar zo’n anderhalf jaar geleden gestopt ben omdat ik van de fysio moest gaan fitnessen. Maar voor Natasja maakt dat geen verschil volgens mij, zij is niet alleen oprichter van haar yogaschool en yogajuf, maar ze denkt en doet ook ‘yoga’ als je begrijpt wat ik bedoel. Heel mooi is dat en waarschijnlijk heeft ze mede daardoor ook zo’n prachtig en succesvol bedrijf opgebouwd. ‘Kom gewoon een les bij me meedoen en dan laat je daarna je kaarten achter,’ mailde ze me.
Ik moest terugdenken aan mijn allereerste illustratieopdracht. Sanne Schildert bestond nog niet eens, ik was nog redacteur bij de uitgeverij. Voor Natasja haar eindscriptie maakte ik illustraties in ruil voor yogalessen. We werden er beiden blij van, het was leuk om onze diensten te ruilen en elkaar daarmee iets te geven. Die eerste opdracht gaf me vertrouwen om door te gaan met tekenen.
Kortom: het voelt zo goed dat mijn kaarten in de yogaschool zullen liggen, daar waar ik me zo thuisvoel. Maandag ga ik naar Natasja’s hathales en laat ik ze achter. Ik verheug me. Ik heb het gemist.
