In deze coronatijd merk ik pas goed hoe belangrijk de kleine dingen in het leven zijn. Er zijn veel dingen die niet meer kunnen en die eerst zo vanzelfsprekend waren, onopvallend bijna. Ik verbaas me er soms over hoe juist die dingen me steeds verdrietig maken. Natuurlijk maak ik me ernstig zorgen over het grotere geheel, hoe het verder moet met de wereld en of we ooit van corona verlost zullen worden. Maar gek genoeg zijn het vaak de kleine dingen die me het diepst raken. Zomaar wat van die dingen op een rij:
Deze week stuurde Thieu een appje naar mijn vader: ‘Opa, je kunt helaas dit weekend niet bij mijn voetbal komen kijken want er mag geen publiek meer bij vanwege corona.’
En mijn moeder belde gisteren om te vragen of de kinderen thuis waren. Ze wilde graag poffertjes langsbrengen omdat ze dit jaar niet volgens traditie met allevier de kleinkinderen naar de beroemde poffertjeskraam in Breukelen kan.
Zo’n twee weken geleden maakte ik een fietstochtje met haar. We lunchten op het terras van het klooster. ‘Ik weet wat ik als eerste ga doen als de corona voorbij is.’ zei ze. ‘Jullie enorm knuffelen. Ik kan niet wachten.’ Ik schoot ervan vol. Het is meer dan een half jaar geleden dat ik mijn ouders omhelsd heb. En dat terwijl we het in deze tijd misschien wel het hardst nodig hebben. En zo zijn er nog meer familieleden die ik een knuffel zou willen geven, omdat dat juist nu zoveel steun zou bieden. Maar het is beter van niet. Juist omdat ik van ze houd blijf ik op afstand, ook al voelt het volstrekt onnatuurlijk.
De jongste miste meer dan een week school omdat hij verkoudheidsklachten had. Gelukkig was de testuitslag negatief (in tegenstelling tot die van een klasgenoot trouwens, daar schrokken we van). De vijf so’s/toetsen die hij miste komen nu bovenop zijn andere werk en dat zorgde voor behoorlijk wat stress deze week.
Thad heeft dinsdag as een belangrijke dag voor zijn werk. Al maanden heeft hij naar deze dag toegewerkt. Hij mag dinsdag absoluut niet verkouden zijn. Het liefst had hij ons allevier een week in quarantaine gedaan voor de zekerheid.
Het is een onzekere en onrustige tijd. En ik weet dat bovenstaande dingen maar kleine dingen zijn. En toch voelen deze kleine dingen soms groot, maken die kleine dingen me intens verdrietig, omdat niets meer gewoon is.
Gelukkig zijn er heel veel kleine dingen die wel gewoon doorgaan. Ik lees een prachtig boek en er staan verse roze rozen op tafel. Er ligt een stapel was en straks haal ik de winterkleren van de vliering. Thad en ik gaan morgen naar de duinen en ‘s avonds zal Jip voor ons koken. Het wordt een fijn weekend.
