Geplaatst op Geef een reactie

Woensdag

Vorige week zaterdag was een goede vriendin bij me op de koffie. Ze vertelde over de halsbandparkieten in haar tuin. Ik zie ze hier in Stichtse Vecht ook wel eens, heel hoog in de bomen, maar in mijn tuin had ik ze nog nooit gehad.

Woensdagochtend dronk ik een kop koffie op de bank. Er klonk een schreeuw, ik keek naar buiten, en daar zat een knalgroene halsbandparkiet van onze pinda’s te eten! Nou ja! Ik maakte een foto en appte mijn vriendin erover. Bijzonder vond ik het. Ik heb hem ook niet meer teruggezien daarna.

Vrijdag kwam het verdrietige nieuws dat een lieve vriend plotseling is overleden. Een oud-collega met wie ik elk jaar nog een dagje op stap ging. We dronken dan koffie, praatten bij, bezochten een museum, lunchten in het museum en praatten verder, maakten het museum af en we winkelden nog wat. Als we in Haarlem waren dronken we nog even thee bij hem thuis, waar het verzorgd en gezellig was. Met sommige mensen voegt het vanzelf en kun je met gemak een hele dag doorbrengen. Met hem was dat zo. Het is niet te geloven dat ik hem nooit meer zal zien.

Vrijdagmiddag en de hele zaterdag werkte ik in de decemberdrukte, dat gaf afleiding. Zaterdag kocht ik na mijn werk nog gauw twee witte rozen. Eén ervan zette ik op het kastje waar ik altijd kaarsjes brand. De andere zou ik zondag meenemen als ik afscheid van hem ging nemen.

Steeds probeerde ik te bedenken wat ik woensdag deed op de dag dat hij overleed. Ik was in alle vroegte naar de Action geweest, om drukte te vermijden, en had verder wat klusjes gedaan en wat aan Sanne Schildert gewerkt. De jongste nog even geholpen met Duits. Een heel gewone dag leek het, maar ondertussen was hij die dag dus overleden.

Zondag reden we naar het uitvaartcentrum. Ik legde de roos bij hem neer en nam afscheid. Dankbaar dat dat wel mogelijk was in coronatijd. In de namiddag vierden we Sinterklaas, het was heel gezellig. Mooie en grappige gedichten en leuke cadeautjes. Een tafel vol hapjes. Voor het eerst in tijden waren we weer met mijn ouders samen, weliswaar op afstand, met de ventilatieroosters open en de afzuigkap aan. Ik had het gemist en het was fijn.

Vannacht werd ik wakker, en opeens schoot het me te binnen. Woensdag was helemaal geen gewone dag. Woensdag was de dag dat die halsbandparkiet opeens in onze tuin zat. Op de een of andere manier troostte me dat.

Laat je een berichtje achter?