Als ik het journaal kijk is er weleens zo’n moment dat ik alles opeens van een afstand zie. Dan zie ik ons zitten voor die televisie waar al dat coronanieuws uit komt. En dan kan ik bijna niet geloven dat het allemaal echt zo is. Er waart een gevaarlijk virus rond, we houden angstvallig afstand van iedereen, de kinderen gaan niet naar school, de winkels zijn dicht (ook de winkel waar ik werk…) en waarschijnlijk komt er een avondklok.
Ken je dat gevoel, dat je opeens denkt: dit kan toch allemaal niet echt waar zijn? Gebeurt dit echt?
De Sanne van januari 2020 zou het niet geloofd hebben. Die had geen idee. Die ging die maand nog uit eten met de hele familie omdat haar ouders 70 werden. In februari zat ze zelfs nog met een vriendin bij het Nationaal Ballet. En van tevoren neusde ze uitgebreid rond bij boekhandel Scheltema, en schreef ze wat in haar dagboek in een koffietentje bij een cappuccino in een echt kopje.
Het lijkt een ander leven.
Nu, een jaar later, leef ik meer bij de dag dan ooit. Een vrijwel lege agenda, heel veel wandelingen, nóg meer tekeningen. Het huis lekker schoon, de mannen de hele dag om me heen. Elke dag hoop ik dat de besmettingscijfers omlaag gaan, en dat we de Britse variant in toom kunnen houden. Ik ben blij met de strengere maatregelen, niet dat het leuk is, maar de noodzaak is overduidelijk.
We zitten er midden in en ik leef ermee en wen er zelfs aan. Geniet van de kleine dingen die wel kunnen. Realiseer me dat wij eigenlijk niets te klagen hebben met een fijn huis, een lief gezin, onze gezondheid en genoeg te eten. Dat kun je niet echt crisis noemen toch? Laatst met het wandelen kwam ik iemand tegen en die zei bij wijze van groet: ‘Hou vol!’ Heel lief bedoeld, maar eigenlijk schaam ik me dan een beetje. Dan denk ik aan de vele mensen die eenzaam zijn, ziek zijn of zieke familie hebben, of flinke geldzorgen.
Voor ons is dat ‘volhouden’ dan toch een kleine moeite?
