Geplaatst op Geef een reactie

Coronatest

Twee weken terug werd ik op een ochtend wat snotterig wakker. Tot een jaar geleden was dat niet iets om bij stil te staan, afgelopen jaar zorgt dat echter steeds voor stress. Ik werk buiten de deur en wil geen gevaar zijn voor andere mensen, maar ook stel ik mijn baas niet graag teleur. Snotterigheid levert tegenwoordig dus altijd een lastige situatie op. Die woensdag hoefde ik weliswaar gelukkig niet te werken, maar wel hadden we om 9.00 uur met ons hele gezin een controle bij de tandarts. Ik ging niet mee en besloot een afspraak te maken voor een test. (Rutte zou trots op me zijn.)

Alles ging heel voorspoedig. Ik beantwoordde alle vragen online en voerde in dat ik op de fiets wilde komen. Uiteindelijk moest ik mijn postcode invoeren en daar ging het mis. Het was volgens het systeem voor mij onmogelijk een testlocatie te bereiken op de fiets. Nu woon ik niet in een gehucht op het platteland van Groningen, maar juist in een redelijke drukke, dichtbevolkte omgeving, dus ik vond dat opmerkelijk en vooral heel onhandig.

Ook gaf het systeem aan dat ik niet met het openbaar vervoer mocht komen. Wel mocht ik met iemand meerijden. Ik vroeg me af wie van mijn familie of vrienden er zou staan te springen om mij verkouden en al naar een coronatest te rijden. Dat ging ik dus niet vragen.

Hoezo kon ik eigenlijk niet op de fiets komen? Dat zouden we nog wel eens zien. Ik wist dat er aan onze kant van Utrecht een teststraat is, en voerde die postcode in. Helaas kreeg ik alleen mogelijkheden te zien bij teststraten op fietsafstand van die postcode, weer een stuk verder dus. Het moest maar.

Na ruim een uur fietsen kwam ik zwetend als een otter – want even verdwaald – nét op tijd aan bij de XL-teststraat. Ik had duidelijk niet zo hoeven haasten, want er stond een enorme rij buiten waarin ik kon aansluiten. Een enorme rij vol mensen met coronaklachten. Voor de zekerheid hield ik wat extra afstand. Ik sprak tegen niemand. Toen ik het gebouw binnen mocht gaan, bleek daar weer een rij te zijn, een beetje zoals bij de Carnaval in de Efteling, met van die lijntjes ertussen. Op zich allemaal keurig op afstand, maar ik voelde me toch lichtelijk paniekerig worden. Hoeveel procent van de mensen die hier stonden zou daadwerkelijk corona hebben? En wie zouden het zijn?

Gelukkig ging het allemaal redelijk snel en fietste ik na afloop in een veel rustiger tempo naar huis. De zon scheen, het was een mooie dag. Thuis maakte ik een cappuccino die ik op het tuinbankje opdronk. En net toen ik eens aan de slag wilde gaan kwam er een e-mail binnen. De uitslag was er. Negatief. Grote opluchting, en wat een zegen ook dat het bericht zo snel kwam, dan zou ik de volgende dag tenminste gewoon naar mijn werk kunnen.

Ik hoop maar dat ik weinig verkoudheidsklachten zal hebben de komende tijd, of dat er een testlocatie op fietsafstand van ons huis komt. Dat zou alles een stuk relaxter maken. Maar mocht dat niet zo zijn: inmiddels heb ik een nieuwe fiets, die veel gemakkelijker trapt dan mijn oude roestbak! Appeltje eitje dus volgende keer.

Laat je een berichtje achter?