‘Mam, jij zou het partijprogramma van Volt eens moeten bekijken, dat past misschien wel heel goed bij jou.’ Onze oudste zoon (15) volgt de politiek nauwgezet, en niet alleen tijdens de verkiezingen. Hij weet er inmiddels veel meer van dan ik en kan niet wachten tot hij eindelijk zelf mag stemmen. (Liefst zou hij de stemgerechtigde leeftijd naar 16 zien veranderen, ook al zou hem dat vandaag niets geholpen hebben.)
‘Heb je nou gekeken?’ vroeg hij een paar dagen later. Dat had ik nog niet gedaan. Maar gisteravond wel, en ik zag dat hij gelijk had, het programma sprak me meteen aan. Klimaat-, migratie- en coronaproblemen aanpakken samen met de andere landen in Europa zou natuurlijk stukken beter werken dan ieder voor zich. En toch, het programma leek wel te vooruitstrevend voor mijn hersenen, alsof ik er nog niet klaar voor was. Werd ik oud? Was ik behoudend? Inflexibel? De stap van waar we nu zijn naar waar Volt voor staat leek me zo ongelooflijk groot en ik ga altijd graag in kleine stappen op mijn doel af: ik hoop eerst op een groenere, socialere mindset in Nederland, om daarna te gaan samenwerken met andere landen. Maar waarom eigenlijk? Qua klimaat is er immers helemaal geen tijd voor kleine stappen.
Van Groen Links-stemmer werd ik een zwevende kiezer. Ik keek naar het lijsttrekkersdebat en besloot dat Sigrid Kaag het erg goed deed en dat ik Lillianne Ploumen de aardigste van het stel vond. Ze heeft een mooie stem, was gewoon zichzelf en deed niet zo bijterig als de meeste anderen. Ik houd niet van debatten, het zijn vaak een soort verbale bokswedstrijden waarin steeds gescoord moet worden ten koste van de ander. Ik vind dat politici een voorbeeldfunctie hebben en dat elkaar eindeloze verwijten maken geen goed voorbeeld is van hoe je respectvol met elkaar omgaat. Het lijkt me bovendien veel nuttiger en interessanter als ze diepgaandere inhoudelijke gesprekken zouden voeren, maar wie ben ik?
Vanochtend zat ik met een kop koffie de kieslijst te bekijken. Ik moest de knoop doorhakken maar ik was er niet uit. Zelden zo getwijfeld. Een kwartier later toog ik desondanks naar de stembus in de sporthal in onze wijk.
Nu zijn jullie misschien benieuwd wat het werd.
Het werd Partij voor de Dieren.
Die won het qua programma van Groen Links voor mij deze keer. Volt ga ik de komende jaren goed in de gaten houden. Groen Links natuurlijk ook. Ondanks alle twijfel ben ik tevreden over mijn keuze. Ik heb groen gestemd, dat was voor mij het belangrijkste. Benieuwd wat mijn zoon van mijn keuze vindt.
