We waren een weekendje naar Overloon. Pure nostalgie voor mij, want ik kwam er mijn hele jeugd. Opa en oma hadden er een huisje waar we elke schoolvakantie doorbrachten. Een gezellig huisje midden in het bos. In de stal was een vliering met een veldbed. Het liefst sliep ik daar. Het was ieniemienie klein, naast het bed stond een bamboe tafeltje met een jaren 70 lampje erop, dat was alles wat er paste. Er lag zachte bruine vloerbedekking. Hele vakanties heb ik biebboeken liggen lezen op mijn zoldertje.
We hoefden er niet zo veel, we kenden het er wel, dus er was veel tijd voor alles. In de zomer zwommen we in het ven en in de kerstvakantie versierden we het hele huisje en maakten we zelf pizza’s. Elke ochtend vroeg legde mijn vader eten voor de eekhoorntjes op de tuintafel en zaten mijn broertje en ik in onze pyjama’s te kijken hoe ze alles kwamen opeten. Het verveelde nooit. Ik leerde er breien van mijn moeder, we haalden eieren bij boer Peters, ik dronk warme chocolademelk bij Simone, het buurmeisje.
Zaterdag stond ik na lange tijd weer voor het huisje, het is er nog steeds. Aan alle kanten uitgebouwd, een dakkapel erop, dat wel. Maar het bielzen trappetje en de voordeur zijn nog hetzelfde, en de struik van opa en oma staat ook nog in het voortuintje. Ik weet nog hoe het rook als we binnenkwamen, hoe de trap klonk, hoe de deur van het toilet beneden klemde. Hoe we gauw keken of oma hagelslag in de kast voor ons had achtergelaten. Het voelde als ons tweede thuis. Terwijl ik daar stond zag ik opa weer in de stoel bij het raam zitten, naast het kastje met de radio en zijn detectives.
En nu was ik daar met mijn gezin en schoonmoeder. En ik vertelde ze erover. Over hoe boer Peters standaard de septic tank moest komen legen als we er langer waren. Je hoorde zijn grote gierwagen al van verre aankomen. ‘Heeft je vader weer zitten schijten?’ vroeg hij knipogend als hij uitstapte. Mijn broertje en ik lagen dan krom van het lachen en mochten altijd kijken hoe de slang de put weer leegslobberde. En ik vertelde over hoe mijn broertje en ik ooit met een schaar een zielig kerstboompje uit het bos knipten als verrassing voor mijn ouders.
Maar vooral realiseerde ik me hoe gelukkig ik er altijd ben geweest. En hoe weinig daar eigenlijk voor nodig was. Hoe ik anders ben opgegroeid dan mijn eigen kinderen. Zonder internet, telefoons en games. En natuurlijk was vroeger niet alles beter, maar sommige dingen waren dat misschien toch wel.
En toch, dit weekend wilden de kinderen opeens weer mee wandelen, en we midgetgolfden, speelden 30 seconds en keken samen televisie. We gingen uit eten en hadden mooie gesprekken. Zou het de magie van Overloon zijn? Of was alles gewoon leuker omdat oma mee was?
Ontroerend Sanne!
Oh Sanne leuk om te lezen; wij zijn daar ook nog eens geweest in het huisje van je opa en oma.