Als kind was ik al een stijve hark. Graag had ik sierlijk kunnen dansen of goed kunnen turnen, maar dat zat er niet in. Op de middelbare school was ik vaak zenuwachtig voor gym. Ik hoopte altijd maar dat we een balspel gingen doen, daar was ik goed in, maar die toestellen… De rij werd ingedeeld op lengte, ik stond dus ergens achteraan en had veel tijd om te zenuwen. Op een keer maakte ik me zo druk dat ik tegen de bok aan liep in plaats van dat ik er overheen sprong. Om je dood te schamen vond ik dat. De opluchting als we een balspel gingen doen was altijd groot.
Dansen durfde ik ook nooit zo goed, bang om voor gek te staan. Dat veranderde toen iedereen op dansles ging. Het hoorde erbij in die tijd, dus ik ging ook. Bij Peter Verbiest in Alkmaar ging een wereld voor me open. Je léérde er dansen, iedereen danste op dezelfde manier, je was dus nooit raar, ik hoorde de maat goed en ik vond het heerlijk! Ik bezocht elke vrijdansavond en was niet van de vloer te krijgen. Zelfs na goud-ster bleef ik doorgaan en deed ik nog wedstrijden. Tot mijn danspartner verkering kreeg en mij – op een vriendelijke manier – loosde.
Nooit heb ik meer gedanst. Tot afgelopen jaar. Onze BBB sportles, met vrouwen zo tussen de veertig en zeventig jaar, werd steeds meer een dansles. Gewoon omdat we zo van het dansen genoten. Omdat de juf goed kan dansen en zij ons plezier zag, omdat we vroegen om méér. Elke les bouwden we een dansje op. Lastige stukjes oefenden we tot iedereen het kon. Daarna de muziek lekker hard en gaan. Moest je ons eens zien!
Vorige week was de laatste les voor de vakantie van de juf. Bij de laatste les van het jaar hoort traditiegetrouw kerstmuziek, dus we dansten op Maria Carey. We gingen super gelijk en het was magisch. Ik had het gevoel alsof we met z’n allen in een kerstmusical speelden. Wij spetterden, de juf straalde.
‘Ik moest gewoon bijna janken, het was zo mooi, ik voelde zo’n saamhorigheid,’ zei een vriendin na afloop. Allemaal hadden we denk ik wel gevoeld hoe bijzonder het was. Onze juf is een heldin, dat ze ons, een groep middelbare vrouwen, zó laat dansen. Dat we elke week een feestje met haar bouwen. Dat ik me in haar les altijd weer even super jong voel. En dat het niet uitmaakt dat ik een stijve hark ben.
Wat ga ik het missen de komende tijd…
Wat een geweldig verhaal!
Zie je het voor je? 🙂 Het is heerlijk, het dak gaat er nog net niet af!
heel mooi verwoord….mis na 1 week lock down na 17 uur het sporten ontzettend…gelukkig een mooi verhaal als troost!
Dankjewel, Susan! En wat leuk, ik zag net je kaartenbestelling! Ze komen eraan!