Categorie: Uncategorized

Vandaag schreef ik als boekverkoper bij Broese deze recensie voor de Nieuwe Utrechtse Krant online (De Nuk). Het leek me leuk hem hier ook te delen, misschien zijn er boekenliefhebbers onder mijn bloglezers? Vast wel! Thieu maakte de foto van mij, ik kwam er namelijk achter dat ik alleen stokoude foto’s heb van mezelf…

Komt-ie:

Sinds juli werk ik bij Broese, nog maar net dus. Een grote wens die in vervulling is gegaan, want ik vind Broese echt hét boekenparadijs. Het is heerlijk om de boekenliefde met zoveel collega’s en klanten te kunnen delen.

Natuurlijk geniet ik ervan om klanten tips te geven en ze te helpen bij hun keuze, maar andersom voel ik me vaak net zo geïnspireerd door hen, door te zien wat ze uitkiezen en door de leuke gesprekken die daar soms uit voortvloeien.

In de eerste weken verkocht ik regelmatig de titel Ik ben een eiland. Ik was er al een tijdje nieuwsgierig naar, omdat ik Het zoutpad  en De wilde stilte van Raynor Winn erg mooi vond, en dit boek heeft dezelfde ingrediënten. Precies de ingrediënten waar ik voor val.

Ik houd van boeken waarin de natuur een grote rol speelt, en waarin de hoofdpersoon erg op zichzelf is, een beetje buiten de gewone wereld staat. (Eigenlijk is dit altijd al zo geweest, als kind was mijn lievelingsboek De geheime tuin, ik herlas het keer op keer.)

In Ik ben een eiland laten de auteur, Tamsin, en haar man hun hippe leventje en goede baan in Londen achter om schapen te gaan fokken op een klein Schots eiland. Hoe romantisch dit ook klinkt, het gaat bepaald niet van een leien dakje. De eilandbewoners zitten niet op ze te wachten en hun huwelijk redt het niet. Tamsin worstelt zich door vele tegenslagen, maar gelukkig is er altijd de natuur die zoveel troost kan bieden en is ze sterker dan ze ooit had kunnen denken.

Hoewel het boek weer heel anders is dan Het zoutpad, voldeed het absoluut aan mijn verwachtingen. Het is rauw, maar ook gevoelig en ik vond het beeldschoon. Ik zou het alle liefhebbers van Raynor Winn zonder twijfel durven aanraden.

Mocht u ook van dit soort boeken houden, kom gerust langs, dan heb ik nog wel een paar mooie tips. En misschien heeft u juist wel een tip voor mij, laat dat dan ook vooral weten!

Lang geleden dat ik een stukje schreef! Hieronder wat dingen over de afgelopen dagen, dan zijn jullie weer bijgepraat:

• Ik kwam ergens een grappige katten-yogakaart tegen en die stuurde ik naar een vriendin.
• Met een andere vriendin sprak ik af een kerstpakket voor elkaar te maken met kleine pakjes en ook iets zelfgemaakts erin. Ik verpakte de cadeautjes die ik al heb gekocht vast in mooi kerstpapier. Deze week ga ik aan mijn zelfmaakcadeautje beginnen.
• Jongste zoon moest de afgelopen twee weken naar de tandarts en kaakchirurg om 2 melktanden en 3 melkkiezen te laten trekken. Het is goed gegaan en achter de rug gelukkig. Hij wist zich nog te herinneren dat zijn broer bij een getrokken melktand dubbel betaald kreeg van de tandenfee, dus op de terugweg van de kaakchirurg rekende hij even en zei triomfantelijk: ‘Een tand is 1 euro, een kies 2 euro. Dat is 16 euro bij elkaar!’ Zit er toch nog een voordeeltje voor hem aan deze ellende!
• Thad stond gisteren een hele middag in de keuken om hachee te maken. Ik dacht dat ik het niks zou vinden maar het was heerlijk, het smaakte (en rook) naar de herfst.
• Tegelijk met een vriendin lees ik de nieuwe Arthur Japin. Wat schrijft deze man toch prachtig! Ik geniet niet alleen van het verhaal maar net zoveel van zijn stijl. Een parel is het, over kunstenaar Degas.
• Om antwoord te geven op de meest gestelde vraag n.a.v. mijn blog: er was twee kilo af na 6 weken en nu zit er weer een halve bij. Het was de bedoeling dat het langzaam zou gaan, maar soms moet ik wel weer even op scherp merk ik… Aan de hoeveelheid beweging ligt het in ieder geval niet, ik wandel en fiets me suf. Dus dan weet ik zelf wel waar ik nu aan moet werken 🙂
• Mijn kerstkaarten worden goed besteld en ik vind het zo leuk om ze in te pakken en te versturen. Mooi zakje erom, persoonlijk kaartje erbij, eekhoornpostzegels, stickers, mooie tapejes erop. Ik hoop dat er deze week ook weer bestellingen zullen komen.
• Vrijdag leverde ik een nieuwe opdracht in bij Livin’. Ik mocht hun kerstkaartje maken! Het werd er een met een hertje en ik ben super blij met het resultaat. Het was de dertiende kaart die ik dit jaar voor ze gemaakt heb en er ligt al weer een leuk nieuw plan voor volgend jaar.
• Mijn moeder is een schilderijtje van Beatrix Potter voor me aan het borduren. Ik ben benieuwd, heb nog niets gezien!
• Er zat gisteren een Holly Hobbie-kaart bij de post van iemand die ik denk ik 15 jaar niet heb gezien, maar die had onthouden uit een van mijn stukjes dat ik daar zo blij van word. Lief toch? Hij hangt inmiddels boven mijn bureau.
• En nu ga ik de zolder stofzuigen en schoonmaken en de was ophangen, het is er perfect weer voor! Gelukkig hebben we vanochtend al mooi gewandeld in de bossen van Maarn.

Fijne zondag!

Soms vraag ik me af of ik wel gewoon verhaaltjes kan schrijven over allerlei kleine dingen terwijl er zoveel groots gebeurt. We zitten midden in een pandemie, in Frankrijk werden afgrijselijke aanslagen gepleegd en een dierbaar iemand is ernstig ziek.

Soms ben ik bang dat het zal lijken alsof deze dingen voor mij niet bestaan. Alsof ik in mijn eigen droomwereld leef, alsof ik de realiteit ontken. Dat is natuurlijk niet waar. Wel merk ik dat het me helpt om alle mooie kleine dingen te zien. De herfst te ruiken, veel te bewegen, buiten te zijn. Om af en toe het nieuws een dagje over te slaan. Niemand heeft er wat aan als ik erin verdrink, denk ik dan.

De verdrietige dingen kan ik heel erg voelen. Ik kan ook heel erg twijfelen over of ik alles corona-technisch goed doe. Ik vind het maar verwarrend. Vergeleken bij veel mensen ben ik erg voorzichtig denk ik. Vergeleken bij sommigen misschien ook niet. En het is me opgevallen dat mensen zichzelf vaak voorzichtig vinden en gedrag van anderen veroordelen. Je eigen gedrag praat je blijkbaar makkelijker goed. Daar zal ik zelf ongetwijfeld ook last van hebben.

Ik zou de hele dag kunnen nadenken over hoe het nu verder moet met de wereld. Over wanneer de ziekenhuizen vol zullen liggen en wat als je dan geen hulp meer kunt krijgen. Of mijn familie en bekenden getroffen zullen worden door corona. Of misschien ikzelf. Over hoe de toekomst van de kinderen eruit zal zien. Of alles ooit nog normaal zal worden. Of er hier in Nederland ook van die verschrikkelijke aanslagen zullen komen. En hoe moet het nu met het milieu?

Maar als ik merk dat ik teveel ga piekeren, dan pak ik gauw mijn bruine oudemannen-wandelschoenen en loop ik een stuk door de polder. Of ik fiets naar de biologische boerderij om kaas te halen en verse groenten. Of ik kook een pan soep. Of ik schilder paddenstoelen, zoals gisteren. En dan ruim ik daarna het huis op en steek ik kaarsjes aan, eet ik ‘s avonds samen met de drie liefste mannen aan de grote tafel en lees ik voor het slapengaan een mooi boek. En dan denk ik: het leven is mooi, ondanks alles.