Geplaatst op Geef een reactie

Corona-kilo’s

Er spelen nogal wat belangrijkere dingen in de wereld, maar stiekem maak ik me wel druk om mijn corona-kilo’s. Als ik eerlijk ben zijn het ook niet alleen coronakilo’s, maar was ik al een jaar wat zwaarder. De afgelopen drie maanden kwam daar misschien nog een kilo’tje bij, en corona de complete schuld geven is dan wel zo makkelijk. Maar je hebt er tegelijkertijd ook weer niks aan, dat is zo jammer.

Al een jaar lang roep ik dat er wat af moet. Als ik een maandje niet zou snoepen/chips eten/twee keer opscheppen/wijn drinken zou het ook zo gepiept zijn. Als. Het afgelopen jaar ben ik dat denk ik elke maandag wel van plan geweest. Maar op de een of andere manier vergeet ik heel snel. Het wil niet lukken. Wat zeker niet helpt is dat ik ook altijd wel trek heb. (Dat is echt heel onhandig trouwens als je minder wilt eten.)

Gisteren verzuchtte ik dit allemaal bij een jarige vriendin. Het taartje sloeg ik af, dat vond ik meteen al heel ongezellig en jammer, het was nog zelfgebakken ook.

‘Hoe kan het toch dat ik zo’n slappeling ben? Voorheen vond ik het altijd wel een leuk project, een paar weken niet snoepen,’ zei ik.

‘Misschien hoeft het geen leuk project te zijn, maar moet je het gewoon doen,’ antwoordde ze, ‘omdat je het nodig vindt.’

Ik vond dat ze gelijk had, alleen dat woordje ‘gewoon’ zat me nog dwars. Op de terugweg naar huis haalde ik kersen en aardbeien bij boer Erik, dat leek me een goed begin.

Geplaatst op 1 reactie

Ik toon en ik oordeel

Ken je dat? Dat je met een onderwerp bezig bent en het dan ook opeens overal tegenkomt? De afgelopen dagen heb ik dat steeds maar weer. Heel bijzonder. Vanochtend was het meteen weer raak, het kwam zo:

Gisteren stond ik in onze plaatselijke krant, de VAR. Super leuk natuurlijk! De Polderwachter* had het gevraagd en als ik aan de Polderwachter denk, denk ik altijd aan wat ik nog allemaal wil leren. Ik heb namelijk het gevoel dat hij niet oordeelt. Hij is een natuurmens, heeft geen auto, doet alles op de fiets, gaat compleet zijn eigen weg en bedacht zelfs zijn eigen beroep. Op social media post hij mooie verhalen en foto’s uit de polder. Maar nooit is hij kritisch tegenover mensen die wel autorijden, vliegen of afval in de polder laten slingeren. En eigenlijk maakt dat nu juist precies dat hij me aan het denken zet.

Want ik oordeel best vaak. En pas daarna probeer ik het van de andere kant te bekijken en niet te oordelen. Ik zou dat eerste oordeel graag overslaan, maar dat lukt me nog niet. Nou ja, daarover dacht ik dus na terwijl ik gisteren de VAR bekeek. Vanochtend besloot ik daar een stukje over te schrijven, want het houdt me bezig. En wat verscheen er vandaag op mijn Flow scheurkalender? Een tekstje over oordelen! Dat kan toch geen toeval zijn?

Als ik oordeel gaat het vaak over dingen die me aan het hart gaan. Ik vind dan bijvoorbeeld iets van mensen die hun afval nog steeds niet scheiden (onbegrijpelijk!), of naar de andere kant van de wereld vliegen om daar de natuur te bekijken (dat noemt zich natuurliefhebber!), of mensen die met hun houtkachel de boel vervuilen (waar is je gezond verstand?) Pas daarna denk ik: Oké, kijk naar jezelf! Ik scheid dan wel goed afval maar ik douche elke dag veel te lang, alsof dat goed is. En zo om het jaar zit ik toch ook wel in een vliegtuig, niet zo ver, maar toch. En ik doe vast nog veel meer onhandige dingen die ik zelf niet eens zie. Iedereen is anders, en iedereen doet zijn best.

Wat ik wel beter begin te leren is dat ik mijn eerste gevoel niet meteen hoef te uiten. Dat ik beter kan wachten tot ik het in mijn hoofd weer wat genuanceerd heb. En dat is al een hele stap vooruit!

* Ken je de Polderwachter nog niet? Kijk dan even op www.polderwachter.nl

Geplaatst op Geef een reactie

Dagboek

Eén ding wist ik zeker toen ik mijn website ging maken: er hoefde geen blog op. Ik schrijf wel graag, maar ik ben geen schrijver. Omdat ik 17 jaar redacteur ben geweest heb ik nog altijd een beetje moeite om zelfgeschreven stukjes te posten. Teksten redigeren is iets anders dan teksten schrijven. Wat zouden auteurs die ik begeleid heb wel niet denken van mijn eigen gebroddel? Of oud-collega’s?

Ik schrijf graag uit de losse pols over dagelijkse dingen. Geen Literatuur. Ik heb er plezier in, net zoals ik van tekenen en schilderen houd. Dit alles combineren vind ik misschien wel het mooiste wat er is om te doen. Het vult elkaar aan. Als ik maar teken, schilder en schrijf, dan gaat het goed met mij!

Een voordeel van ouder worden is dat ik me minder ga schamen en meer mijn eigen weg ga. Me minder probeer aan te trekken van wat anderen misschien zullen denken. Vandaar dat ik mijn stukjes wel steeds post op social media. En vandaar dat ik vandaag heb besloten om toch ruimte voor een blog te maken op mijn website, zodat mijn site zal gaan leven. Ik hoop dat sanneschildert.nl daarmee zal uitgroeien tot een leuke plek om te bezoeken.

Vanochtend moest ik denken aan mijn vader, die schrijft sinds ik me kan heugen. Hele scheikundelesmethoden, maar ook columns in het tennisclubblad vroeger en hij stuurt al minstens 10 jaar al zijn vrienden zijn inmiddels beroemde vakantieverhaaltjes. ‘Heeft niets om het lijf’, zegt hij altijd, hij vindt het gewoon leuk om te doen. Ik denk dat ik op hem lijk. (behalve dan die baard en ik heb bepaald ook geen exacte genen geërfd…)

Hij noemt het verhaaltjes, ik noem mijn schrijfsels dagboek, want dat is wat het is. Op facebook en instagram post ik voortaan de beelden met een linkje naar het verhaaltje (haha) op sanneschildert.nl, zo ben je er in één of twee klikken en bouw ik hier iets moois op.