Categorie: dagboek

Vanochtend schreef ik eindelijk weer eens een brief. Ik had mooi postpapier voor mijn verjaardag gekregen, en kon niet wachten het te gebruiken. Omdat ik al zoveel in mijn blogs had geschreven dacht ik dat ik weinig te vertellen had, maar niets bleek minder waar. Achter elkaar pende ik 11 kantjes vol en door het schrijven kwam ik zelf weer tot nieuwe inzichten. Mooi is dat toch hoe dat werkt. Ik kan me erop verheugen hoe de ontvanger hem morgen zal vinden in haar brievenbus.

Het is een beetje druilerige dag maar ik voel me blij. Net heb ik met onze oudste zoon zijn nieuwe bril opgehaald bij de opticien. Hij is in korte tijd zo gegroeid dat de oude te klein was geworden! Als ik naast hem loop kan ik bijna niet geloven dat hij echt mijn kind is, hij is opeens langer dan ik! Brede schouders, zware stem, 15 jaar is hij al. We dronken nog even samen koffie op de Brink, en gingen daarna langs de noten- en de bloemenkraam. Het is lang geleden dat we samen over de markt liepen en ik geniet ervan.

Afgelopen week hebben we besloten dat we niet naar Portugal gaan, we schuiven het een jaartje door. Bij Lissabon is het nog steeds oranje, het voelt niet goed, zelfs als we straks wel zouden mogen. In plaats ervan boekten we een huisje bij Holten. Thad kan daar lekker mountainbiken, de kinderen kunnen er zwemmen en sporten en ik verheug me erop om te wandelen, lezen en tekenen. En misschien een dagje naar Deventer? We zijn er allemaal blij mee, het aftellen kan beginnen! Het geeft rust dat de knoop is doorgehakt.

Sowieso heb ik meer rust weer. Ik ben er inmiddels aan gewend dat we met z’n allen thuis zijn en vind het eigenlijk ook wel gezellig. Als ik op mezelf wil zijn ga ik gewoon op mijn werkkamer zitten, of een rondje fietsen op mijn opoefiets. Ook probeer ik tijd in te plannen dat ik even niet werk, zoals vandaag. Af en toe is dat goed voor een mens en aangezien ik morgen in de winkel sta leek het me verstandig vandaag alvast een klein beetje weekend te vieren. Ik wens jullie ook een fijn weekend met hopelijk een zonnetje erbij. En ik hoop dat jullie ook leuke vakantieplannen hebben om naar uit te kijken.

Gisteravond had ik mijn moeder aan de telefoon. Ze is vorig jaar 70 geworden en vertelde me trots dat ze zelf haar boodschappen had gescand en afgerekend bij onze vernieuwde Albert Heijn. Ze vond het best spannend, maar mijn vader had haar geïnstrueerd en het was gelukt. Wel vond ze het onbegrijpelijk hoe die kassa nu wist wat zij had gescand terwijl ze de scanner al had ingeleverd voordat ze naar de kassa ging. Maar het bedrag klopte, het leek wel magie.

Ik moest bekennen dat ik dat zelf nog niet aangedurfd had. Nu kom ik er ook zelden, maar de vier keer dat ik er was had ik gewoon bij de kassa afgerekend. Omdat het gisteren misging met de online boodschappen moest ik nu toch naar de winkel en ik besloot ook de stoute schoenen aan te trekken. Bij de ingang stonden de scanners. Gauw pakte ik er een, maar die zat muurvast. De volgende ook trouwens. Ik geneerde me nu al. Gelukkig viel mijn oog op het bordje erboven: eerst mijn bonuskaart scannen!

Trots stak ik de zelfscanner in de houder van mijn karretje en ik ging met mijn lijstje de winkel door. Toen ik bijna alle boodschappen verzameld had realiseerde ik me dat ik nog niets had gescand. Ik schoof alles naar links in het karretje, scande de producten om de beurt en legde die dan rechts. Een goed systeem. Tot je bij de courgettes, komkommer en de kaiserbroodjes bent. Terug de winkel door dus maar weer, op zoek naar barcodes.

‘Ik kan er niets van,’ riep ik naar een Albert Heijnmevrouw. ‘Ik ook niet!’ riep ze terug. Ik denk niet dat ze wist waarover het ging, maar het was toch heel aardig. Vervolgens denderde ik door naar de kassa, het volgende struikelblok.

Alle boodschappen lagen in een complete chaos in mijn karretje toen ik de winkel verliet. Buiten stopte ik ze in de tassen die ik meegenomen had. Zou je dat eigenlijk ook al in de winkel mogen doen? Meteen als je iets hebt gescand? Misschien moest ik dat maar eens aan mijn moeder vragen.

Vandaag ga ik misschien voor het eerst weer met de trein. Een klein stukje weliswaar, ik heb een afspraak in Utrecht met een oud-collega. Als het weer een beetje goed is kan ik ook op de fiets, daar laat ik het van afhangen.

Gisteravond haalde ik mijn mondkapjes tevoorschijn. Ik heb er vijf, ze zijn nog nooit gebruikt. Twee kocht ik er via Etsy bij Geeskenvormgeving, een met kersjes en een met oud-Hollandse blauwe bloemen. Prachtig gemaakt, afgewerkt tot in de puntjes. Een ander kreeg ik van vriendin Marieke hier uit de straat, die ze zelf maakt, met kleine blauw met zwarte bloemetjes en een metalen buigstripje bij de neus. Super knap gedaan en handig tegen het beslaan van je bril!

De aankoop van de laatst twee was een belevenis op zich. Ik kocht ze bij Jantien Spijker, arts-docent op de middelbareschool van onze jongens. (Ooit had ik naailes bij haar, ik heb toen een heleboel vlaggetjesslingers in leuke stofjes genaaid maar verder ben ik helaas nooit gekomen.) Jantien heeft een mooi concept bedacht: ze gebruikt alleen gerecyclede stoffen. Als je je eigen oude kledingstuk inlevert, tovert zij dat om in mondkapjes en krijg je korting op je bestelling. Je kunt ook niets inleveren, dan betaal je een euro meer en krijg je een kapje van het gerecyclede kledingstuk van een ander. ‘Kijk maar gewoon even in je kast,’ zei ze toen ik haar tegenkwam in het dorp.

Ik keek in mijn kledingkast en besloot dat ik niets weg wilde doen. Ik bestelde twee mondkapjes met een leuk patroontje bij Jantien, zonder stof in te leveren dus. Dat bleek een goede keus want de begeleidende tekst bij de kapjes, die ook nog thuisbezorgd werden trouwens, was onvergetelijk. Komt-ie:

‘Hoi Sanne, ik zal je nog even vertellen over de stofjes. Lichtblauw met stipjes komt uit Japan. De andere kant van dat kapje was een jurk van Suzanne. Het witte met confetti is biokatoen dat over was van een bloesje en de binnenkant daarvan was een kussensloop van Annemarie.’

Jullie begrijpen denk ik wel welke kapjes ik vandaag kies voor in de trein!

Je zou zeggen dat het allemaal wat eenvoudiger wordt nu de coronaregels versoepelen, maar eigenlijk vind ik het nu pas echt ingewikkeld. Mijn verjaardag vierde ik ieniemienie-klein, wat overigens heel gezellig was, en een huis vol leek me niet verantwoord. Ik probeer goed afstand te houden op mijn werk, met vriendinnen spreek ik zoveel mogelijk buiten af en sporten doe ik ook buiten. Tot zover geen probleem.

Maar hoe meer de regels versoepelen, hoe meer ik ga twijfelen. Onze oudste zei weken geleden al wijs: ‘Dat je meer dingen mag betekent nog niet automatisch dat je dat ook allemaal wilt.’ En zo is het precies.

We hoorden even geleden dat onze Portugal-vakantie doorgaat. ‘Goed nieuws!’ stond er in de mail. Het zou natuurlijk heerlijk zijn, ik zie me al eindeloos over de zee turen en met het gezin vis eten aan het strand. Maar tegelijkertijd weet ik eigenlijk niet of ik nog wel wil. In Lissabon was een paar dagen geleden weer een uitbraak en daar zitten we vlakbij. Als een van ons daar ziek wordt, hoe moet dat dan? Dan blijf ik misschien toch liever wat meer in de buurt. En gisteren hoorde ik dat we vanaf 1 juli weer mogen sporten in de sportschool, zonder afstand, zonder te reserveren. Ik raakte daar van in de war. Ik weet helemaal niet of ik dat wel wil. Al die zwetende lijven in één ruimte, dat kan dan opeens weer?

Ik ben van nature niet zo’n twijfelaar, meestal weet ik heel goed wat ik wel en niet wil, maar opeens twijfel ik over alles. Doodmoe word ik ervan. We mogen het normale leven steeds meer oppakken, en het is alsof we daar blij over moeten zijn en dankbaar. En ik begrijp dat dat voor heel veel mensen ook zo voelt, zeker als je je brood verdient met iets wat eindelijk weer mag. Maar ik voel dat soms helemaal niet zo, want in feite is er nog niet veel veranderd aan de situatie. Hoe ik het ervaar kan ook nog per dag verschillen trouwens, ik ben dan ook niet consequent in mijn keuzes.

Maar of we nou op vakantie gaan of niet, genieten ga ik toch wel, want dichtbij is net zoveel moois als ver weg. Als ik maar buiten kan zijn, kan tekenen en kan lezen, en af en toe een cappuccino kan drinken op een terrasje dan is het leven overal perfect. De jongens hebben er ook niet zoveel moeite mee, iedereen vermaakt zich eigenlijk wel. Sporten deed ik gisteren met een online les in mijn werkkamer en aan de spierpijn te voelen was dat ook een goede oefening. En bovendien: morgen denk ik er vast weer heel anders over.

Vandaag ben ik eindelijk jarig! Ik hou nog steeds van mijn verjaardag, dat is nooit overgegaan. Al dagen van tevoren verheug ik me en als het zover is word ik opgetogen wakker. Ik geloof dat ik daarin een beetje vreemd ben als volwassene, maar wat maakt het uit? Ouder worden vind ik iets verbazingwekkends (ben ik écht al 43?) maar ook wel erg leuk, het leven wordt steeds interessanter. Ik denk omdat ik beter mijn eigen weg durf te gaan, meer mezelf durf te zijn en me zekerder voel naarmate ik ouder word. (ook al zijn er heus nog momenten van grote onzekerheid, wie kent ze niet?)

Vanaf donderdag kreeg ik al cadeautjes en kaarten via de post en zo in de hand, ze lagen allemaal ingepakt op de kast te wachten op vandaag. (Zo spannend!) Vanochtend heb ik ze uiteraard in alle vroegte uitgepakt! Voel me super verwend! Van Thad kreeg ik twee weken geleden al een mooi armbandje met kleine zoetwaterpareltjes. Heel fijntjes en lief. Het is leuk om zo verwend te worden. Vandaag komt er gespreid over de dag wat lief & dierbaar bezoek. Een piepklein ingetogen feestje, precies waar ik van houd.

Het was een mooi jaar om op terug te kijken. Met nieuwe ansichtkaarten en een nieuwe website: ik heb zoveel geleerd! Een jaar waarin ik hartverwarmende reacties kreeg op mijn illustraties en verhaaltjes: op social media, op straat of via een persoonlijk berichtje. Het maakte me verlegen en blij tegelijk. Ik teken en schrijf zó graag over de kleine dingen in het leven. Juist die kleine dingen maken me gelukkig. En dan wil ik niets liever dan dat gevoel vastleggen en delen.

Wat ik wens voor mijn nieuwe levensjaar is dat ik nog veel meer mensen blij kan maken met wat ik doe. Geluksmomenten verspreiden, dat is mijn missie. Maar niet zonder ook open te zijn over twijfels en verdriet, want het leven is nu eenmaal geen aaneenrijging van geluksmomenten. Gelukkig schuilt er vaak ook schoonheid in moeilijke gebeurtenissen, en zijn er altijd lichtpuntjes te vinden.

Mocht je mijn berichtjes graag lezen: deel ze vooral op je social media! Of geef mijn webadres door aan mensen van wie je denkt dat ze mijn verhaaltjes ook zullen waarderen. Dat zou mijn allermooiste verjaardagscadeau zijn. Want het liefst verspreid ik zoveel mogelijk kleur & geluk om de wereld een klein beetje mooier te maken.

Fijne dag!

Liefs, Sanne

Zaterdag ben ik jarig en net als de afgelopen jaren ben ik de dagen ervoor veel aan het nadenken over mijn leven. Probeer ik het te begrijpen.

Als klein meisje was ik altijd aan het knutselen, wat later ging ik daarnaast ook stapels boeken lezen en schrijven in mijn dagboek. Ik was graag met anderen maar bracht ook veel tijd alleen door. Op de middelbare school veranderde dat. Sporten en vrienden werden het belangrijkst en ik leerde me te pletter om mijn vwo te halen. Tijdens mijn studie heb ik behoorlijk wat afgefeest. Het liefst was ik onder de mensen en ik had energie voor tien. Mijn leven bestond uit studeren, uitgaan, op tafels dansen, sporten, een heleboel vrienden en net zo veel vriendjes.

Daarna ging ik werken, hard werken, veel werken en er waren nog steeds de feestjes, het sporten en een uitgebreid sociaal leven. Ik trouwde, kreeg kinderen en het leven raasde door, ik hield alle ballen in de lucht.

Tot ik in 2008 ziek werd. Een flinke burn-out. Van de ene op de andere dag kon ik helemaal niets meer. Ik verzette me ertegen, schaamde me, zocht wanhopig naar een oplossing om weer door te kunnen gaan. De enige manier om te genezen bleek het allermoeilijkste te zijn: rust nemen, en accepteren dat het veel tijd nodig had.

Ik ging een kastje schilderen, ik ging weer schrijven, ik ging tekenen, ik ging elke dag naar buiten, zag de seizoenen komen en gaan en genoot van de natuur. Wat had ik al die jaren veel gemist! Ik was vaak alleen omdat ik totaal overprikkeld was en mijn hoofd één grote wattenbol werd als ik met anderen praatte. Ik had genoeg aan mijn gezin, dat lukte net. Ik verbrandde schepen tot alleen de basis er nog was, mijn gezin, familie en een paar vriendinnen die het begrepen en geen druk uitoefenden.

Langzaam knapte ik op en werd nooit meer de oude. Of misschien juist wel. Ik werd de Sanne die ik als kind was. De Sanne die tekende, las en ook tijd alleen doorbracht. En ik voel me daar heel gelukkig mee.

Maar wat ik me afvraag: waarom heb ik zo’n grote omweg gemaakt om weer uit te komen waar ik begon? Blijkbaar moest ik dit allemaal leren, maar het heeft toch iets geks. Nou ja, daar denk ik dus elk jaar zo tegen mijn verjaardag diep over na. Dan weten jullie dat.

Het was een gezellig en vol weekend met werken en bezoek. Daarom was het vanmiddag heerlijk om in mijn eentje in de tuin te schilderen in mijn journal en alles nog even de revue te laten passeren. Vrijdag kwam Naomi op de thee en we kletsten over van alles en natuurlijk ook over boeken. Naomi heeft de hele serie van Het kleine huis op de prairie compleet en ik dacht terug aan hoe ik die boeken vroeger eindeloos gelezen heb. Deel 1 heb ik zelf, het is nog van mijn moeder geweest. De andere delen leende ik steeds weer uit de bibliotheek. Ik ga ze binnenkort herlezen heb ik besloten, om te ontdekken wat ik vroeger zo mooi vond. Zo leer je eigenlijk jezelf weer een beetje kennen als kind, hoe bijzonder is dat?

Naomi bracht schattige gemengde roosjes mee dus ik heb vanmiddag rozen geschilderd met aquarel. Bij dit prachtige weer hoort aquarelverf vind ik, lekker kliederen met water. Met daarbij een stukje van de zelfgebakken aardbeientaart die de buren meenamen toen ze op bezoek kwamen gisteren, allemaal fijne herinneringen aan het weekend.

Zo’n middag als vandaag heb ik af en toe nodig om op te laden, om alle indrukken te verwerken (en ook het gekke avontuur met Thierry Baudet waarover ik gisteren schreef). Zeker nu we met z’n allen al heel lang thuis zijn is het voor mij belangrijk om regelmatig een paar uurtjes alleen door te brengen. In mijn werkkamer, op de fiets, of zoals vandaag in de tuin onder het zonnescherm, met het gekwetter van de musjes in onze pruimenboom. Als afsluiter ga ik straks vroeg naar bed met een kop thee om verder te lezen in Het zoutpad. En dan kan ik er weer tegenaan.

Er kwam een kleine man binnen met een hele grote fotocamera. Hij liep snel richting de kassa waar ik aan het werk was, doelgericht. Hij zag er vrolijk uit. Dat is een groot ding, die camera, dacht ik, dat hij daar zo mee rondloopt! Hij kwam voor me staan, ik wilde vragen of ik hem kon helpen, maar hij deed een stap opzij. En recht voor me, op keurige afstand, zag ik de partijleider staan van zo’n beetje de laatste partij waarop ik ooit zou stemmen. Thierry Baudet. Ik schrok me kapot.

Hij keek vriendelijk en vroeg of hij me een folder mocht overhandigen. Er waren opeens heel veel mensen (later bleek dat die allemaal met hem mee waren). Op straat wimpel je dat makkelijk af en loop je door, maar achter de kassa voelde ik me in een soort fuik zitten. Bovendien was ik in functie en was ik niet gewoon Sanne op straat. Ik besloot daarom beleefd de folder aan te pakken, ik hoefde er verder niets mee. Baudet gaf de brochure aan me en opeens hoorde ik links van me de grote camera van de kleine, vrolijke man schieten, achter elkaar door ging het. Die was ik helaas even vergeten in de stress. Ik voelde paniek opkomen en toen waren ze weg, net zo snel als ze waren gekomen waren ze weer vertrokken. Met mij opgesloten in hun camera.

Ik voelde me ellendig en bleef maar bedenken hoe ik anders had kunnen en willen reageren. Het was alsof ik ontrouw aan mezelf was geweest. Maar ik weet ook: het gebeurde te snel, te onverwacht, ik was onvoorbereid. Nu hoop ik maar dat ik zo geschrokken keek dat ze die foto’s nergens voor gaan gebruiken daar. Het zal je maar gebeuren dat je als Groen Links-stemmer met je foto in het campagnemateriaal van het FvD belandt. Of dat je pontificaal in de plaatselijke krant staat met zo’n brochure in je hand. Ik moet er niet aan denken.

Net liep ik even door onze tuin. Het is een klein postzegeltje, maar er gebeurt ontzettend veel! De roze en rode geraniums staan uitbundig te bloeien. Twee enorme dotten witte rozen hangen in het perk aan de rechterkant. Na een heftige regenbui zijn ze een beetje ingestort, maar nog steeds even prachtig. De hibiscus (het was de lievelingsbloem van mijn schoonvader) zit vol in de knop, net als de hortensia’s, die het hier in het Vechtgebied enorm goed doen.

Thad heeft een eigen hoekje met tropische planten die hij helemaal vertroetelt, en vol geduld wacht hij op de zeldzame bloemen (dat kan jaren duren, ik heb daar geen geduld voor). Daar staan ook de vijgenbomen die hij vorig jaar zaaide. Het zijn er nog maar twee, ik heb er in de winter een stuk of vier weggegooid omdat ik dacht dat ze dood waren. Dat viel niet in goede aarde, volgens Thad waren ze helemaal niet dood en ik denk achteraf dat hij gelijk had, want deze twee die er bijna dood uitzagen zijn ook weer springlevend geworden. Ik heb er nog steeds spijt van, ondanks het feit dat zes vijgenbomen best veel zou zijn in dit tuintje.

Maar het meest bijzondere is wel de moestuin. Het is een bak van 1 bij 1 meter die nauwelijks nog zichtbaar is door de courgette- en pompoenplanten. Ik telde vanochtend 22 courgettebloemen en vroeg me af: kunnen er echt 22 courgettes groeien in zo’n kleine bak? Dat zou toch wel een wonder zijn! Alles golft over de randen en het zou me niets verbazen als de pompoenen straks in het midden op ons terras liggen te groeien, de armen van de planten reiken al zo ver!

Wie weet zitten we in de nazomer tussen de pompoenen op het terras. De tuintafel aan de kant, de stoelen tussen alle stengels in. De schuur kan even niet meer open tot we geoogst hebben, er ligt een hele grote voor. Je moet oppassen dat je niet struikelt als je met je koffie de tuin in loopt, het is een wirwar van groene stelen. En op een dag zijn ze rijp en kook ik pannen vol pompoensoep met sinaasappel, koriander en gember. Wat een feest!

Vandaag vond ik het tijd om eens een nieuwe bikini te gaan kopen. Het leek me niet iets wat zo belangrijk is dat ik ervoor ik met de trein naar Utrecht zou mogen, en aangezien ik niet goed auto durf te rijden besloot ik op de fiets te gaan. Op mijn mintgroene opoefiets met mandje zou ik daar wel bijna een uur over doen, maar dan had ik meteen gesport.

Flink bezweet arriveerde ik een uur later bij de Bijenkorf, ik was veel te warm gekleed ook nog. Getver. Maar: er hing een leuke bikini voor half geld en ook nog precies in mijn maat, dat ging alvast goed. In het pashokje twijfelde ik toen ik hem aanhad. Was hij nou te klein? Ik vroeg hulp, schaamde me ondertussen voor mijn vieze zweetlijf en de verkoopster bevestigde wat ik al dacht en ging een maatje groter halen. Het lag vast aan het merk, besloot ik, en ik paste vrolijk het maatje groter.

In het hokje naast me voltrok zich hetzelfde. Ook daar concludeerde de verkoopster dat mevrouw een maatje groter nodig had. Het viel echter niet in goede aarde. ‘Ik wil gewoon mijn eigen maat,’ zei de vrouw boos. De verkoopster zei dat dat natuurlijk ook mocht, maar dat een grotere wellicht mooier zou zitten. Daar ging de vrouw niet aan beginnen. Ze mopperde nog lekker even door en zag toen tot haar afgrijzen dat er kwabjes aan de achter-zijkant boven haar bikini uitkwamen. ‘Deze bikini is niet goed!’ zei ze verontwaardigd, ‘Kijk hoe lelijk dit is!’

‘Dat hebben bijna alle vrouwen,’ suste de verkoopster. ‘Dat komt door het ouder worden, niet door de bikini.’

Het was wéér niet wat de vrouw wilde horen. Er volgde weer een hoop gekreun en gemopper. Ik besloot de verkoopster een handje te helpen en zei vanuit mijn hokje dat ik die kwabjes inderdaad ook had, sterker nog: ik had ze ook aan de voorkant! Het bleef akelig stil in het hokje naast me. De verkoopster vertrok en nu moest de echtgenoot van de vrouw eraan geloven.

‘Kijk nou hier, dat ziet er toch niet uit! En ze zegt dat het zo hoort! Ik heb mijn hele leven al een hekel gehad aan bikini’s kopen. Nou, kom, we gaan hem snel afrekenen.’ Voor de zekerheid hield ik me nog maar even schuil in mijn eigen hokje tot de kust weer veilig was. Ik hoopte dat ik goed naar zweet had geroken. Dat zou haar leren.