Vandaag ga ik misschien voor het eerst weer met de trein. Een klein stukje weliswaar, ik heb een afspraak in Utrecht met een oud-collega. Als het weer een beetje goed is kan ik ook op de fiets, daar laat ik het van afhangen.
Gisteravond haalde ik mijn mondkapjes tevoorschijn. Ik heb er vijf, ze zijn nog nooit gebruikt. Twee kocht ik er via Etsy bij Geeskenvormgeving, een met kersjes en een met oud-Hollandse blauwe bloemen. Prachtig gemaakt, afgewerkt tot in de puntjes. Een ander kreeg ik van vriendin Marieke hier uit de straat, die ze zelf maakt, met kleine blauw met zwarte bloemetjes en een metalen buigstripje bij de neus. Super knap gedaan en handig tegen het beslaan van je bril!
De aankoop van de laatst twee was een belevenis op zich. Ik kocht ze bij Jantien Spijker, arts-docent op de middelbareschool van onze jongens. (Ooit had ik naailes bij haar, ik heb toen een heleboel vlaggetjesslingers in leuke stofjes genaaid maar verder ben ik helaas nooit gekomen.) Jantien heeft een mooi concept bedacht: ze gebruikt alleen gerecyclede stoffen. Als je je eigen oude kledingstuk inlevert, tovert zij dat om in mondkapjes en krijg je korting op je bestelling. Je kunt ook niets inleveren, dan betaal je een euro meer en krijg je een kapje van het gerecyclede kledingstuk van een ander. ‘Kijk maar gewoon even in je kast,’ zei ze toen ik haar tegenkwam in het dorp.
Ik keek in mijn kledingkast en besloot dat ik niets weg wilde doen. Ik bestelde twee mondkapjes met een leuk patroontje bij Jantien, zonder stof in te leveren dus. Dat bleek een goede keus want de begeleidende tekst bij de kapjes, die ook nog thuisbezorgd werden trouwens, was onvergetelijk. Komt-ie:
‘Hoi Sanne, ik zal je nog even vertellen over de stofjes. Lichtblauw met stipjes komt uit Japan. De andere kant van dat kapje was een jurk van Suzanne. Het witte met confetti is biokatoen dat over was van een bloesje en de binnenkant daarvan was een kussensloop van Annemarie.’
Jullie begrijpen denk ik wel welke kapjes ik vandaag kies voor in de trein!