
Het was een gezellig en vol weekend met werken en bezoek. Daarom was het vanmiddag heerlijk om in mijn eentje in de tuin te schilderen in mijn journal en alles nog even de revue te laten passeren. Vrijdag kwam Naomi op de thee en we kletsten over van alles en natuurlijk ook over boeken. Naomi heeft de hele serie van Het kleine huis op de prairie compleet en ik dacht terug aan hoe ik die boeken vroeger eindeloos gelezen heb. Deel 1 heb ik zelf, het is nog van mijn moeder geweest. De andere delen leende ik steeds weer uit de bibliotheek. Ik ga ze binnenkort herlezen heb ik besloten, om te ontdekken wat ik vroeger zo mooi vond. Zo leer je eigenlijk jezelf weer een beetje kennen als kind, hoe bijzonder is dat?
Naomi bracht schattige gemengde roosjes mee dus ik heb vanmiddag rozen geschilderd met aquarel. Bij dit prachtige weer hoort aquarelverf vind ik, lekker kliederen met water. Met daarbij een stukje van de zelfgebakken aardbeientaart die de buren meenamen toen ze op bezoek kwamen gisteren, allemaal fijne herinneringen aan het weekend.
Zo’n middag als vandaag heb ik af en toe nodig om op te laden, om alle indrukken te verwerken (en ook het gekke avontuur met Thierry Baudet waarover ik gisteren schreef). Zeker nu we met z’n allen al heel lang thuis zijn is het voor mij belangrijk om regelmatig een paar uurtjes alleen door te brengen. In mijn werkkamer, op de fiets, of zoals vandaag in de tuin onder het zonnescherm, met het gekwetter van de musjes in onze pruimenboom. Als afsluiter ga ik straks vroeg naar bed met een kop thee om verder te lezen in Het zoutpad. En dan kan ik er weer tegenaan.