Geplaatst op Geef een reactie

Een perfect weekend

Vorig weekend waren we met mijn hele familie op Texel, wat heel gezellig was! Ik hou van Texel en ik vind het altijd fijn om weer even in Noord-Holland te zijn, waar ik vandaan kom. Lekker ver kijken over de weilanden, de geur van duinroos en het geluid van de zee, schelpen zoeken, vliegeren…

Afgelopen week werkten we gewoon en omdat Thad nog steeds thuiswerkt op de overloop kunnen we daar niet wassen. Er lag zaterdag dus een stapel (vakantie)wasgoed te wachten. Het was dan ook heerlijk dat we dit weekend helemaal niets hadden gepland. Zaterdag draaide ik achter elkaar vier wassen en ruimde ondertussen mijn werkkamer een beetje op, wat hard nodig was. Ik sorteerde mijn verf, pennen en potloden en werd blij van al deze fijne materialen en vooral ook van mijn steeds netter wordende kamer. Ik bedacht dat ik toch maar beter niet in een tiny house kan gaan wonen, wat me altijd zo leuk lijkt. Qua kleding zou het misschien wel lukken maar ik heb daar echt te veel tekenspullen voor.

Het regende lekker door de hele dag, goed weer om het huis nog even helemaal te stofzuigen en wat te boenen. Daarna maakte ik lasagne en ‘s avonds deed ik niets meer, ik voelde me volkomen ontspannen want alles was weer enigszins op orde.

Zondag hadden we zin om te gaan wandelen en we reden naar Broek in Waterland waar een leuke route van 10 km was. We struinden tussen de koeien door de weilanden en zagen zoveel prachtige oude huisjes, veel in lichtblauw geschilderd, bijna allemaal met kleine verzamelingen in de vensterbanken en volle boekenkasten in de woonkamer. Echt van die thuishuizen. Afgezien van de vogelpoep op de brugleuning waarin ik greep, de koeienvlaai waarin ik weggleed en de tekenbeet in Thad zijn been was het een hele fijne wandeling.

De horecagelegenheden onderweg waren allemaal dicht op zondag, maar we hadden krentenbollen en water meegenomen dus dat was prima. Aan het eind van de wandeling bleek er een terras bij de kerk open. In de kerk was een cafeetje waar de mooiste zelfgebakken taarten stonden en waar je goeie koffie kon krijgen. We kozen iets lekkers, gingen ermee in het zonnetje zitten en ik tekende nog wat. Ik besloot dat het een perfect weekend was geweest.

Geplaatst op Geef een reactie

Yoga-mensen

Op schoolpleinen, voetbalvelden, feestjes en in sportklasjes kan ik me soms wat ongelukkig, anders of onzeker voelen. Het schoolplein vond ik altijd het ingewikkeldst. Dan stonden er als ik aankwam al allerlei groepjes ouders en wist ik niet of ik daar nu bij moest gaan staan of niet. En zo ja: bij welk groepje dan? Ik hoorde niet echt bij een clubje en had daar ook niet zo’n behoefte aan, maar toch maakte het me onzeker, voelde ik me een buitenbeen.

Eigenlijk spreek ik het liefst één op één af. Bijpraten met een dierbare vriendin tijdens een flinke wandeling of in de avond bij een glas wijn, dat vind ik leuk. Overdag werk ik en maak ik dus liever geen koffiedrinkafspraken. Als pauze ga ik graag een stuk in mijn eentje fietsen of lopen, dan maak ik mijn hoofd leeg en krijg ik ook weer allerlei nieuwe ideeën. Ik vraag me wel eens af of het normaal is en of meer mensen dit hebben. Maar waarom wil ik dat eigenlijk weten? Dit is nu eenmaal waar ik bij gedij.

Er is één uitzondering wat groepen betreft. Bij yogamensen heb ik nooit ergens last van. In een yogagroep ga ik geruisloos op, en denk ik over al deze dingen helemaal niet na. Daar kan ik gewoon mezelf zijn. Heerlijk is dat. Het is ook niet voor niets dat ik in oktober (hopelijk gaat het door) weer met een lieve vriendin op yogaweekend ga in Bergen. Yoga, gezond eten, wandelen door de duinen en ook tijd om tot jezelf te komen en wat te lezen of te tekenen, beter kan het niet.

Een paar dagen terug kreeg ik een berichtje van Natasja van Yoga Breukelen dat ze mijn ansichtkaarten graag wil verkopen in haar studio! En dat terwijl ik daar zo’n anderhalf jaar geleden gestopt ben omdat ik van de fysio moest gaan fitnessen. Maar voor Natasja maakt dat geen verschil volgens mij, zij is niet alleen oprichter van haar yogaschool en yogajuf, maar ze denkt en doet ook ‘yoga’ als je begrijpt wat ik bedoel. Heel mooi is dat en waarschijnlijk heeft ze mede daardoor ook zo’n prachtig en succesvol bedrijf opgebouwd. ‘Kom gewoon een les bij me meedoen en dan laat je daarna je kaarten achter,’ mailde ze me.

Ik moest terugdenken aan mijn allereerste illustratieopdracht. Sanne Schildert bestond nog niet eens, ik was nog redacteur bij de uitgeverij. Voor Natasja haar eindscriptie maakte ik illustraties in ruil voor yogalessen. We werden er beiden blij van, het was leuk om onze diensten te ruilen en elkaar daarmee iets te geven. Die eerste opdracht gaf me vertrouwen om door te gaan met tekenen.

Kortom: het voelt zo goed dat mijn kaarten in de yogaschool zullen liggen, daar waar ik me zo thuisvoel. Maandag ga ik naar Natasja’s hathales en laat ik ze achter. Ik verheug me. Ik heb het gemist.

Geplaatst op 6 reacties

Thads vader

Gisteren gingen we naar de vrouw van Thads vader. Dat doen we wel vaker uiteraard, maar gisteren was extra speciaal. Thads vader is vorig jaar oktober overleden en ze wilde ons graag zijn werkkamer eens laten zien.

Het was ongelooflijk, een soort museum eigenlijk. Hij bewaarde álles. Niet zoals je dat soms bij mensen op televisie ziet, die dan in de rotzooi wonen. Integendeel. Alles maar dan ook alles is perfect geordend. De lange planken tegen de muren staan helemaal vol oude jampotjes met schroefjes, moertjes, magneetjes, sleutelhangers, spijkertjes, etc. Aan een lijntje hangen keycords, metalen kettinkjes, postelastieken, snoeren en nog wat bijzondere dingen zoals een verzameling handvatten van oude houten afwasborstels. Je wist immers nooit waar je zo’n ding nog eens voor kon gebruiken. Haken van kapotte kledinghangers bewaarde hij ook op die manier en er staan blikken vol luciferdoosjes en hotelzeepjes.

Hij was graag op zijn werkkamer, eindeloos sorteerde hij. Als we met hem op pad waren zag hij altijd wel wat op straat liggen. Hij speurde terwijl hij liep. Alles van hout ging sowieso mee naar huis, mooi voor op de barbecue, want hij hield van een vuurtje stoken. Maar ook alle schroefjes, moertjes en spijkertjes die hij op straat vond gingen mee. Hij had speciaal daarvoor een uitschuifbare stok bij zich, een soort antenne met een magneetje eraan, zodat hij niet steeds hoefde te bukken. Onze jongens vonden dat geweldig toen ze klein waren en kregen van hem ook een keer zo’n stok. Maar het schatten zoeken was wel leuker met opa erbij natuurlijk.

Gisteren realiseerde ik me dat we eigenlijk in zijn levenswerk stonden. Het was goed om dat gezien te hebben. Hij sorteerde, knutselde er vervolgens mee en hielp ook graag anderen. Wie wat nodig had kon bij hem aankloppen, dankzij zijn perfecte systeem had hij altijd in een ommezientje gevonden wat iemand nodig had. Hij genoot daarvan.

Nog één klein bakje staat er met allemaal kleine spulletjes door elkaar. Dat moest hij nog uitzoeken, maar dat is er niet meer van gekomen.

We missen hem, maar wat zijn er veel goede herinneringen. Als vanouds gingen we daarna naar Tumtum om een snoepzak te halen en naar de Paternoster, hun stamcafé. ‘s Avonds mochten de jongens een goede fik stoken in de barbecue, met het afvalhout en de dennenappels uit opa’s verzameling. Daarna ging het vlees erop. Voor het eerst zonder hem, het was mooi en verdrietig tegelijk. Ik hoop dat hij ons heeft gezien gisteren. Dat zou hem zeker blij gemaakt hebben.

Geplaatst op Geef een reactie

Geen Lissabon…

Vanochtend schreef ik eindelijk weer eens een brief. Ik had mooi postpapier voor mijn verjaardag gekregen, en kon niet wachten het te gebruiken. Omdat ik al zoveel in mijn blogs had geschreven dacht ik dat ik weinig te vertellen had, maar niets bleek minder waar. Achter elkaar pende ik 11 kantjes vol en door het schrijven kwam ik zelf weer tot nieuwe inzichten. Mooi is dat toch hoe dat werkt. Ik kan me erop verheugen hoe de ontvanger hem morgen zal vinden in haar brievenbus.

Het is een beetje druilerige dag maar ik voel me blij. Net heb ik met onze oudste zoon zijn nieuwe bril opgehaald bij de opticien. Hij is in korte tijd zo gegroeid dat de oude te klein was geworden! Als ik naast hem loop kan ik bijna niet geloven dat hij echt mijn kind is, hij is opeens langer dan ik! Brede schouders, zware stem, 15 jaar is hij al. We dronken nog even samen koffie op de Brink, en gingen daarna langs de noten- en de bloemenkraam. Het is lang geleden dat we samen over de markt liepen en ik geniet ervan.

Afgelopen week hebben we besloten dat we niet naar Portugal gaan, we schuiven het een jaartje door. Bij Lissabon is het nog steeds oranje, het voelt niet goed, zelfs als we straks wel zouden mogen. In plaats ervan boekten we een huisje bij Holten. Thad kan daar lekker mountainbiken, de kinderen kunnen er zwemmen en sporten en ik verheug me erop om te wandelen, lezen en tekenen. En misschien een dagje naar Deventer? We zijn er allemaal blij mee, het aftellen kan beginnen! Het geeft rust dat de knoop is doorgehakt.

Sowieso heb ik meer rust weer. Ik ben er inmiddels aan gewend dat we met z’n allen thuis zijn en vind het eigenlijk ook wel gezellig. Als ik op mezelf wil zijn ga ik gewoon op mijn werkkamer zitten, of een rondje fietsen op mijn opoefiets. Ook probeer ik tijd in te plannen dat ik even niet werk, zoals vandaag. Af en toe is dat goed voor een mens en aangezien ik morgen in de winkel sta leek het me verstandig vandaag alvast een klein beetje weekend te vieren. Ik wens jullie ook een fijn weekend met hopelijk een zonnetje erbij. En ik hoop dat jullie ook leuke vakantieplannen hebben om naar uit te kijken.

Geplaatst op 2 reacties

Zelfscan

Gisteravond had ik mijn moeder aan de telefoon. Ze is vorig jaar 70 geworden en vertelde me trots dat ze zelf haar boodschappen had gescand en afgerekend bij onze vernieuwde Albert Heijn. Ze vond het best spannend, maar mijn vader had haar geïnstrueerd en het was gelukt. Wel vond ze het onbegrijpelijk hoe die kassa nu wist wat zij had gescand terwijl ze de scanner al had ingeleverd voordat ze naar de kassa ging. Maar het bedrag klopte, het leek wel magie.

Ik moest bekennen dat ik dat zelf nog niet aangedurfd had. Nu kom ik er ook zelden, maar de vier keer dat ik er was had ik gewoon bij de kassa afgerekend. Omdat het gisteren misging met de online boodschappen moest ik nu toch naar de winkel en ik besloot ook de stoute schoenen aan te trekken. Bij de ingang stonden de scanners. Gauw pakte ik er een, maar die zat muurvast. De volgende ook trouwens. Ik geneerde me nu al. Gelukkig viel mijn oog op het bordje erboven: eerst mijn bonuskaart scannen!

Trots stak ik de zelfscanner in de houder van mijn karretje en ik ging met mijn lijstje de winkel door. Toen ik bijna alle boodschappen verzameld had realiseerde ik me dat ik nog niets had gescand. Ik schoof alles naar links in het karretje, scande de producten om de beurt en legde die dan rechts. Een goed systeem. Tot je bij de courgettes, komkommer en de kaiserbroodjes bent. Terug de winkel door dus maar weer, op zoek naar barcodes.

‘Ik kan er niets van,’ riep ik naar een Albert Heijnmevrouw. ‘Ik ook niet!’ riep ze terug. Ik denk niet dat ze wist waarover het ging, maar het was toch heel aardig. Vervolgens denderde ik door naar de kassa, het volgende struikelblok.

Alle boodschappen lagen in een complete chaos in mijn karretje toen ik de winkel verliet. Buiten stopte ik ze in de tassen die ik meegenomen had. Zou je dat eigenlijk ook al in de winkel mogen doen? Meteen als je iets hebt gescand? Misschien moest ik dat maar eens aan mijn moeder vragen.

Geplaatst op 1 reactie

Mondkapjesverzameling

Vandaag ga ik misschien voor het eerst weer met de trein. Een klein stukje weliswaar, ik heb een afspraak in Utrecht met een oud-collega. Als het weer een beetje goed is kan ik ook op de fiets, daar laat ik het van afhangen.

Gisteravond haalde ik mijn mondkapjes tevoorschijn. Ik heb er vijf, ze zijn nog nooit gebruikt. Twee kocht ik er via Etsy bij Geeskenvormgeving, een met kersjes en een met oud-Hollandse blauwe bloemen. Prachtig gemaakt, afgewerkt tot in de puntjes. Een ander kreeg ik van vriendin Marieke hier uit de straat, die ze zelf maakt, met kleine blauw met zwarte bloemetjes en een metalen buigstripje bij de neus. Super knap gedaan en handig tegen het beslaan van je bril!

De aankoop van de laatst twee was een belevenis op zich. Ik kocht ze bij Jantien Spijker, arts-docent op de middelbareschool van onze jongens. (Ooit had ik naailes bij haar, ik heb toen een heleboel vlaggetjesslingers in leuke stofjes genaaid maar verder ben ik helaas nooit gekomen.) Jantien heeft een mooi concept bedacht: ze gebruikt alleen gerecyclede stoffen. Als je je eigen oude kledingstuk inlevert, tovert zij dat om in mondkapjes en krijg je korting op je bestelling. Je kunt ook niets inleveren, dan betaal je een euro meer en krijg je een kapje van het gerecyclede kledingstuk van een ander. ‘Kijk maar gewoon even in je kast,’ zei ze toen ik haar tegenkwam in het dorp.

Ik keek in mijn kledingkast en besloot dat ik niets weg wilde doen. Ik bestelde twee mondkapjes met een leuk patroontje bij Jantien, zonder stof in te leveren dus. Dat bleek een goede keus want de begeleidende tekst bij de kapjes, die ook nog thuisbezorgd werden trouwens, was onvergetelijk. Komt-ie:

‘Hoi Sanne, ik zal je nog even vertellen over de stofjes. Lichtblauw met stipjes komt uit Japan. De andere kant van dat kapje was een jurk van Suzanne. Het witte met confetti is biokatoen dat over was van een bloesje en de binnenkant daarvan was een kussensloop van Annemarie.’

Jullie begrijpen denk ik wel welke kapjes ik vandaag kies voor in de trein!

Geplaatst op Geef een reactie

Versoepeling

Je zou zeggen dat het allemaal wat eenvoudiger wordt nu de coronaregels versoepelen, maar eigenlijk vind ik het nu pas echt ingewikkeld. Mijn verjaardag vierde ik ieniemienie-klein, wat overigens heel gezellig was, en een huis vol leek me niet verantwoord. Ik probeer goed afstand te houden op mijn werk, met vriendinnen spreek ik zoveel mogelijk buiten af en sporten doe ik ook buiten. Tot zover geen probleem.

Maar hoe meer de regels versoepelen, hoe meer ik ga twijfelen. Onze oudste zei weken geleden al wijs: ‘Dat je meer dingen mag betekent nog niet automatisch dat je dat ook allemaal wilt.’ En zo is het precies.

We hoorden even geleden dat onze Portugal-vakantie doorgaat. ‘Goed nieuws!’ stond er in de mail. Het zou natuurlijk heerlijk zijn, ik zie me al eindeloos over de zee turen en met het gezin vis eten aan het strand. Maar tegelijkertijd weet ik eigenlijk niet of ik nog wel wil. In Lissabon was een paar dagen geleden weer een uitbraak en daar zitten we vlakbij. Als een van ons daar ziek wordt, hoe moet dat dan? Dan blijf ik misschien toch liever wat meer in de buurt. En gisteren hoorde ik dat we vanaf 1 juli weer mogen sporten in de sportschool, zonder afstand, zonder te reserveren. Ik raakte daar van in de war. Ik weet helemaal niet of ik dat wel wil. Al die zwetende lijven in één ruimte, dat kan dan opeens weer?

Ik ben van nature niet zo’n twijfelaar, meestal weet ik heel goed wat ik wel en niet wil, maar opeens twijfel ik over alles. Doodmoe word ik ervan. We mogen het normale leven steeds meer oppakken, en het is alsof we daar blij over moeten zijn en dankbaar. En ik begrijp dat dat voor heel veel mensen ook zo voelt, zeker als je je brood verdient met iets wat eindelijk weer mag. Maar ik voel dat soms helemaal niet zo, want in feite is er nog niet veel veranderd aan de situatie. Hoe ik het ervaar kan ook nog per dag verschillen trouwens, ik ben dan ook niet consequent in mijn keuzes.

Maar of we nou op vakantie gaan of niet, genieten ga ik toch wel, want dichtbij is net zoveel moois als ver weg. Als ik maar buiten kan zijn, kan tekenen en kan lezen, en af en toe een cappuccino kan drinken op een terrasje dan is het leven overal perfect. De jongens hebben er ook niet zoveel moeite mee, iedereen vermaakt zich eigenlijk wel. Sporten deed ik gisteren met een online les in mijn werkkamer en aan de spierpijn te voelen was dat ook een goede oefening. En bovendien: morgen denk ik er vast weer heel anders over.

Geplaatst op 5 reacties

Jarig

Vandaag ben ik eindelijk jarig! Ik hou nog steeds van mijn verjaardag, dat is nooit overgegaan. Al dagen van tevoren verheug ik me en als het zover is word ik opgetogen wakker. Ik geloof dat ik daarin een beetje vreemd ben als volwassene, maar wat maakt het uit? Ouder worden vind ik iets verbazingwekkends (ben ik écht al 43?) maar ook wel erg leuk, het leven wordt steeds interessanter. Ik denk omdat ik beter mijn eigen weg durf te gaan, meer mezelf durf te zijn en me zekerder voel naarmate ik ouder word. (ook al zijn er heus nog momenten van grote onzekerheid, wie kent ze niet?)

Vanaf donderdag kreeg ik al cadeautjes en kaarten via de post en zo in de hand, ze lagen allemaal ingepakt op de kast te wachten op vandaag. (Zo spannend!) Vanochtend heb ik ze uiteraard in alle vroegte uitgepakt! Voel me super verwend! Van Thad kreeg ik twee weken geleden al een mooi armbandje met kleine zoetwaterpareltjes. Heel fijntjes en lief. Het is leuk om zo verwend te worden. Vandaag komt er gespreid over de dag wat lief & dierbaar bezoek. Een piepklein ingetogen feestje, precies waar ik van houd.

Het was een mooi jaar om op terug te kijken. Met nieuwe ansichtkaarten en een nieuwe website: ik heb zoveel geleerd! Een jaar waarin ik hartverwarmende reacties kreeg op mijn illustraties en verhaaltjes: op social media, op straat of via een persoonlijk berichtje. Het maakte me verlegen en blij tegelijk. Ik teken en schrijf zó graag over de kleine dingen in het leven. Juist die kleine dingen maken me gelukkig. En dan wil ik niets liever dan dat gevoel vastleggen en delen.

Wat ik wens voor mijn nieuwe levensjaar is dat ik nog veel meer mensen blij kan maken met wat ik doe. Geluksmomenten verspreiden, dat is mijn missie. Maar niet zonder ook open te zijn over twijfels en verdriet, want het leven is nu eenmaal geen aaneenrijging van geluksmomenten. Gelukkig schuilt er vaak ook schoonheid in moeilijke gebeurtenissen, en zijn er altijd lichtpuntjes te vinden.

Mocht je mijn berichtjes graag lezen: deel ze vooral op je social media! Of geef mijn webadres door aan mensen van wie je denkt dat ze mijn verhaaltjes ook zullen waarderen. Dat zou mijn allermooiste verjaardagscadeau zijn. Want het liefst verspreid ik zoveel mogelijk kleur & geluk om de wereld een klein beetje mooier te maken.

Fijne dag!

Liefs, Sanne

Geplaatst op 7 reacties

Omweg

Zaterdag ben ik jarig en net als de afgelopen jaren ben ik de dagen ervoor veel aan het nadenken over mijn leven. Probeer ik het te begrijpen.

Als klein meisje was ik altijd aan het knutselen, wat later ging ik daarnaast ook stapels boeken lezen en schrijven in mijn dagboek. Ik was graag met anderen maar bracht ook veel tijd alleen door. Op de middelbare school veranderde dat. Sporten en vrienden werden het belangrijkst en ik leerde me te pletter om mijn vwo te halen. Tijdens mijn studie heb ik behoorlijk wat afgefeest. Het liefst was ik onder de mensen en ik had energie voor tien. Mijn leven bestond uit studeren, uitgaan, op tafels dansen, sporten, een heleboel vrienden en net zo veel vriendjes.

Daarna ging ik werken, hard werken, veel werken en er waren nog steeds de feestjes, het sporten en een uitgebreid sociaal leven. Ik trouwde, kreeg kinderen en het leven raasde door, ik hield alle ballen in de lucht.

Tot ik in 2008 ziek werd. Een flinke burn-out. Van de ene op de andere dag kon ik helemaal niets meer. Ik verzette me ertegen, schaamde me, zocht wanhopig naar een oplossing om weer door te kunnen gaan. De enige manier om te genezen bleek het allermoeilijkste te zijn: rust nemen, en accepteren dat het veel tijd nodig had.

Ik ging een kastje schilderen, ik ging weer schrijven, ik ging tekenen, ik ging elke dag naar buiten, zag de seizoenen komen en gaan en genoot van de natuur. Wat had ik al die jaren veel gemist! Ik was vaak alleen omdat ik totaal overprikkeld was en mijn hoofd één grote wattenbol werd als ik met anderen praatte. Ik had genoeg aan mijn gezin, dat lukte net. Ik verbrandde schepen tot alleen de basis er nog was, mijn gezin, familie en een paar vriendinnen die het begrepen en geen druk uitoefenden.

Langzaam knapte ik op en werd nooit meer de oude. Of misschien juist wel. Ik werd de Sanne die ik als kind was. De Sanne die tekende, las en ook tijd alleen doorbracht. En ik voel me daar heel gelukkig mee.

Maar wat ik me afvraag: waarom heb ik zo’n grote omweg gemaakt om weer uit te komen waar ik begon? Blijkbaar moest ik dit allemaal leren, maar het heeft toch iets geks. Nou ja, daar denk ik dus elk jaar zo tegen mijn verjaardag diep over na. Dan weten jullie dat.

Geplaatst op 4 reacties

In mijn eentje

Het was een gezellig en vol weekend met werken en bezoek. Daarom was het vanmiddag heerlijk om in mijn eentje in de tuin te schilderen in mijn journal en alles nog even de revue te laten passeren. Vrijdag kwam Naomi op de thee en we kletsten over van alles en natuurlijk ook over boeken. Naomi heeft de hele serie van Het kleine huis op de prairie compleet en ik dacht terug aan hoe ik die boeken vroeger eindeloos gelezen heb. Deel 1 heb ik zelf, het is nog van mijn moeder geweest. De andere delen leende ik steeds weer uit de bibliotheek. Ik ga ze binnenkort herlezen heb ik besloten, om te ontdekken wat ik vroeger zo mooi vond. Zo leer je eigenlijk jezelf weer een beetje kennen als kind, hoe bijzonder is dat?

Naomi bracht schattige gemengde roosjes mee dus ik heb vanmiddag rozen geschilderd met aquarel. Bij dit prachtige weer hoort aquarelverf vind ik, lekker kliederen met water. Met daarbij een stukje van de zelfgebakken aardbeientaart die de buren meenamen toen ze op bezoek kwamen gisteren, allemaal fijne herinneringen aan het weekend.

Zo’n middag als vandaag heb ik af en toe nodig om op te laden, om alle indrukken te verwerken (en ook het gekke avontuur met Thierry Baudet waarover ik gisteren schreef). Zeker nu we met z’n allen al heel lang thuis zijn is het voor mij belangrijk om regelmatig een paar uurtjes alleen door te brengen. In mijn werkkamer, op de fiets, of zoals vandaag in de tuin onder het zonnescherm, met het gekwetter van de musjes in onze pruimenboom. Als afsluiter ga ik straks vroeg naar bed met een kop thee om verder te lezen in Het zoutpad. En dan kan ik er weer tegenaan.