Categorie: dagboek

Zondagmiddag besloot Thad nog even te gaan mountainbiken in de bossen. Eigenlijk wilde ik ook naar het bos, het was prachtig weer. Als ik nou met hem zou meerijden kon hij gaan fietsen en ik wandelen. Alleen: hoe zou ik de weg vinden? Thad had de oplossing: we konden naar het Bos van de Koningin bij Lage Vuursche, dat rondje zou ik zelfs zonder bril nog tot een goed einde brengen. Dat hadden we altijd met de jongens gelopen toen ze klein waren. Elke keer hetzelfde rondje, dat wilden ze het liefst.

En zo geschiedde. Thad laadde zijn fiets van de auto, ik trok mijn trouwe ouwe-mannen-wandelschoenen aan en wees naar de boom bij het parkeerterrein. ‘Weet je nog dat de kinderen daar altijd in klommen?’ Ja natuurlijk wist Thad dat, en ook dat ik dat altijd spannend vond. Ik keek nog een keer. Het leek helemaal niet zo hoog als toen.

We gingen beiden op pad. De zon scheen en het bos rook naar herfst. Al snel zag ik de boomstam liggen die de jongens altijd als evenwichtsbalk gebruikten. En daar was het ronde bankje waar we met Pasen meegebrachte tulband aten, de plek waar de grote mierenhoop lag (vonden ze geweldig!), het walletje waar ze een wedstrijdje omhoogklimmen deden, de sluiproute die ze altijd namen en ons verrasten aan het einde ervan, de heuvel waar Thad altijd met ze op rende. Iets in mijn onderbuik trok zich samen. Ik voelde verdriet. Waarom? Waarom kon ik niet gewoon genieten van die mooie herinneringen?

Ik postte een foto van het walletje in de gezinsapp. WIE MOET ER HIER NU TEGENOP KLIMMEN? vroeg ik.

‘JIJ MISSCHIEN?’ was het antwoord van de oudste. Precies wat ik had gedacht, ik moest erom lachen.

Er waren veel ouders met kleine kinderen in het bos. Zouden zij diezelfde dingen beleven? Ik zag mezelf door hun ogen: een middelbare vrouw op stevige wandelschoenen met een knalroze wandelrugtas. Maar ze hadden geen idee. Geen idee van wat ik zag, wat ik dacht, wat ik miste, wat ik koesterde. Nog geen idee dat ze die dingen op een dag zelf zouden missen en zouden koesteren.

Voor het eerst sinds ik Thad ken (en dus ook sinds we kinderen hebben) ben ik een week vrij in mijn eentje. Dat voelt heel luxe. Eigenlijk was ik van plan om naar allerlei musea te gaan, lekker met de trein en dan na het museumbezoek alle boekhandels en verfwinkels in die buurt afstruinen. En al tekenend en schrijvend ergens cappuccino drinken natuurlijk! Maar inmiddels denk ik dat het verstandiger is om dat niet te doen, coronatechnisch gezien.

In plaats daarvan wil ik elke dag een stuk wandelen of fietsen in de polder. Gewoon omdat het heerlijk is om buiten te zijn en daar de tijd voor te hebben. Ook heb ik een nieuw boek gekocht voor deze week waarop ik me verheug. En verder: tekenen, schrijven, iets uit een kookboek koken, in de tuin werken, een beetje opruimen. Klinkt goed toch?

En dit is het fijnste moment, nu die hele week nog voor me ligt, een zee van tijd. Het zal vast allemaal minder sprookjesachtig verlopen dan dat ik het me nu voorstel, mijn verwachtingen zijn altijd nogal hooggespannen en er gebeurt vaak van alles onverwacht en tussendoor. Of misschien voel ik me helemaal niet relaxed en ga ik me heel erg druk maken om iets van de week, je weet het niet. Maar toch, de voorpret die ik nu heb neemt niemand me meer af.

De afgelopen drie dagen ben ik goed gestart, ik heb al elke dag gefietst of gewandeld! En de herfst is zo mooi! Ook heb ik al van alles geknutseld, brieven en kaarten geschreven en bestellingen verstuurd met leuke kaartjes erbij. Ik denk dat ik elke dag een soort ‘kleine-dingen-verzameling’ in mijn dagboek ga maken. Dit is de eerste. Maar ik zie het wel, net waar ik zin in heb, het is vakantie!

Wat bijdraagt aan mijn vakantiestemming is dat er nu toch echt 1,5 kilo af is na 3 weken mijn best doen. Ik beeld me in dat mijn broek al losser zit en dat is natuurlijk onzin. Maar ik ben er best trots op dat ik het zo goed volhoud!

Van de week heb ik een Fitbit aangeschaft. Eigenlijk vooral vanwege de positieve reacties erover op mijn vorige blog. Er zijn veel mensen die er baat bij hebben, dat was goed om te horen. Dank voor alle tips! En nu kan ik zien hoe hard ik fiets en hoe ver ik wandel en hoeveel calorieën ik daarbij verbrand. Dat vind ik dus echt heel leuk. De kleur van de Fitbit is trouwens ook helemaal mijn smaak, ik denk dat jullie die wel kunnen raden… Fijne dag vandaag!

Even niet geschreven maar wel lekker bezig geweest. Vorige week gingen mijn kerstkaarten naar de drukker en ik ben super blij met het resultaat! Ze staan al in mijn webshop, een beetje vroeg misschien, maar aan de andere kant: je kunt alvast adressen schrijven, dat scheelt kerststress! Het was leuk dat er meteen een bestelling kwam van mijn vroegere buurmeisje en lieve vriendin uit Oudorp. Ik hoop dat er dit jaar over de hele wereld veel kerstkaarten gestuurd gaan worden met lieve, bemoedigende woorden.

Daarnaast wilde ik graag een positief kaartje maken waarmee je in deze rare tijd iemand kunt verrassen of een hart onder de riem kunt steken. Daar heb ik afgelopen weekend en vanmiddag aan gewerkt. Het is heel anders geworden dan mijn eerdere kaarten, een combinatie van tekst en beeld en ik denk dat ik dat vaker ga doen. De voorkant houd ik nog even geheim tot ik het pakket van de drukker heb, maar de achterkant deel ik vast met jullie, die vind ik namelijk heel leuk geworden!

En dan het gezondheidsproject… Het begon heel goed, na ruim een week was ik een kilo lichter en dat motiveerde me wel. Maar vanochtend zag ik tot mijn teleurstelling dat-ie er doodleuk weer aan zit, en dat terwijl ik al tweeënhalve week zo mijn best doe! Alles voor niks geweest! Maar dat is natuurlijk niet zo, al begrijp ik dit niet zo goed. Ik ga gewoon doorzetten en het over een langere tijd bekijken. Als je minder eet en meer beweegt moet er toch iets gaan gebeuren zou je zeggen. Ik kreeg van iemand die ik hoog heb zitten de tip om een fitbit aan te schaffen. Eerst stond me dat een beetje tegen, het leek me zo’n gedoe. Ik had gedacht dat ik het wel op eigen kracht zou kunnen maar dat is misschien toch makkelijker gezegd dan gedaan. Dus wie weet ga ik aan de fitbit, ik denk er nog even over na.

Nou, dan is het nu tijd voor curry met zilvervliesrijst, helemaal schijf van vijf, en daarna ga ik naar de sportschool voor een BBB-lesje. Mét mooie, nieuwe haren, want ik ben sinds juni eindelijk weer eens naar de kapper geweest! Hoera!

Ook met minder wijn, minder kaas en groentespread op brood was het een leuk weekend. Werken, visite op zaterdagavond, pilates en bijkletsen daarna en nog even koffiedrinken bij mijn ouders. De weegschaal gaf vanochtend al een kilo minder aan, maar ik weet nog niet of ik dat geloof, dat kan per dag natuurlijk een beetje verschillen. Toch was het bemoedigend.

Vandaag dacht ik na over de afgelopen week. Ik vond het een moeilijke week omdat er verdrietige dingen gebeurden. Ze brachten me uit mijn evenwicht. In plaats van rust te nemen en vroeg naar bed te gaan met een boek, belde ik ‘s avonds met familie en vriendinnen en ging ik juist later slapen dan normaal. Ik voelde me onrustig. Daarnaast maakte ik me heel erg druk om dingen die het niet waard zijn om je druk over te maken en voelde ik me super onzeker over mezelf.

Ik zie mensen altijd als lijnen in grafieken. Thad is een hele mooie stevige, vrijwel horizontale lijn met hooguit wat kleine golfjes. Hij is gelijkmatig qua humeur, maakt zich niet zo druk, heeft iets onverstoorbaars en laat zich niet zo snel op de kast jagen. Hij analyseert de dingen niet zo, haalt af en toe gewoon zijn schouders op en gaat verder.

Mijn lijn slingert grillig omhoog en omlaag om die van Thad heen. Ik kan ontzettend blij zijn om de kleinste dingen, me euforisch voelen als ik een goed idee heb, intens gelukkig zijn als ik schilder of schrijf, het gevoel hebben dat de wereld aan mijn voeten ligt en schoonheid zien in bijna alles. Dat zijn de pieken.

Maar: ik kan me ook druk maken om de kleinste dingen, me opmerkingen van anderen heel erg aantrekken of er nog eindeloos over nadenken, me piepklein en onzeker voelen, volkomen teleurgesteld zijn als iemand in mijn ogen niet oprecht is en verdriet voelen tot in mijn tenen. Dat zijn de dalen.

Toen ik jonger was, wilde ik graag zo’n stabiele rechte lijn worden. Flink zijn. Al dat geslinger brengt onrust en het is ook best vermoeiend soms. Ik dacht dat als ik maar goed mijn best zou doen mijn lijn vanzelf steeds minder grillig zou worden. Pas veel later begreep ik dat die slingerende lijn gewoon is wie ik ben. Dat ik een diepe belever ben, en dat dat niet zwak of minder is. Inmiddels zou ik het ook niet anders meer willen, ben ik er zelfs blij mee. De pieken en dalen zorgen samen net zo goed voor balans als de horizontale lijn en ik houd van het intense leven, ook al is het niet altijd makkelijk. Jezelf zijn is eigenlijk veel flinker dan flink zijn.

Maar het is fijn dat ik Thad aan mijn zij heb, hij zorgt voor de rust in huis. Ik moet er niet aan denken dat zijn grafiek net als de mijne zou zijn! Wat een zootje zou dat worden hier.

Vanochtend had ik mijn tweede afspraak met de gewichtsconsulente. Ze gaat me helpen om een gezond eetpatroon te ontwikkelen dat ik ook kan volhouden. Gisteravond had ik als perfecte voorbereiding nog gezellig een wijntje gedronken bij Loetje met een superlieve vriendin en het best laat gemaakt. Loetje ging dan wel om 22.00 uur dicht vanwege de coronamaatregelen, maar in de auto kletsten we voor mijn deur nog rustig verder tot het alsnog laat was. Daarbij was het een drukke week geweest waarin verdrietige dingen gebeurden en ik voelde me vanochtend ronduit moe. Niet bepaald de frisse start van mijn nieuwe project die ik bedacht had…

Na het ontbijt keek ik eens rond in de huiskamer. Het was een zootje. Er was een week niet gestofzuigd, overal slingerden tassen en voetbalschoenen en de tafel lag bezaaid met spullen en papieren. Zo kon ik haar natuurlijk niet ontvangen. Eerst zou ik opruimen, dan stofzuigen. Terwijl de volkorenpasta’s gezellig de stofzuiger in ringelden vroeg ik me af of het bij anderen ook zo gaat. Als ik bezoek krijg ga ik altijd als een gestreste gek mijn huis door van tevoren, omdat het eigenlijk nooit toonbaar is. Ik ben dan een uur aan het puinruimen, schoonmaken en racen, stop vlak voordat het bezoek komt, bedenk dan pas dat ik natuurlijk ook nog mijn tanden moet poetsen en mascara op moet, sjees daarvoor gauw nog even naar boven en en doe dan als de bel gaat heel ontspannen de deur open alsof dit alles niet heeft plaatsgevonden. Alsof ik een perfecte huisvrouw ben die alles onder controle heeft.

Zo ging het vandaag ook. Toen de bel ging was ik er klaar voor. We dronken koffie en ik werd gewogen en gemeten. Daarna kreeg ik adviezen over mijn voeding naar aanleiding van mijn eetdagboek en maakten we een plan. In het heel kort: meer groenten, minder kaas, minder wijn, minder ongezonde vetten, geen ongezonde tussendoortjes en meer volkorenproducten.

Stiekem wil ik gewoon gezonder eten en een paar kilo afvallen zonder er iets voor te hoeven doen, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Het is best veel werk en het zal ook best lastig worden soms. Maar deze keer gaat het hoop ik lukken om het vol te houden, om het gezonder eten onderdeel van mijn leven te maken. Geen wijn dus vanavond op de vrijdagavond voor mij, maar een kopje thee met wat fruit. En dan hopen en duimen dat het gaat wennen…

Al een jaar of twee ben ik zwaarder dan ik was. Dat is op zich niet erg, ik heb een gezond gewicht en vind mezelf ook niet dik. Wel blijven er steeds meer kleren in de kast hangen die ik niet graag meer aan heb omdat de extra kilo’s op mijn buik daarin zo zichtbaar zijn. Dat vind ik wel jammer. Eigenlijk wil ik gewoon van die kilo’s af, dan voel ik me fijner, maar het lukt me steeds niet. Afijn, ik schreef er al eerder over…

Even geleden zag ik op facebook een oproep langskomen van een aardige dorpsgenote (ik ken haar van de yoga) die proefpersonen zocht voor haar opleiding tot gewichtsconsulente. Dat leek me wel wat, een mooie stok achter de deur! Afgelopen vrijdag was onze eerste afspraak. Woensdagochtend bakte ik nog gauw een lekkere cake en ‘s avonds at ik een cornetto. Heel kinderachtig, maar nu kon het nog… Donderdag at ik al heel netjes alleen maar gezond.

De eerste afspraak was een intake, nog geen adviezen, ze heeft vooral mijn levensstijl in kaart gebracht qua eten en bewegen. De opdracht die ik meekreeg was: drie dagen een eetdagboek bijhouden met de eetmeter-app van het voedingscentrum.

Ik begon maar meteen op zaterdag, ik houd niet van uitstellen (hoewel het weekend me niet het gezelligste en handigste moment leek om mijn eetgedrag bij te houden). Alles wat ik at woog ik eerst af en ik noteerde het keurig in de app. Het was best leuk, zo’n nieuw project. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen, dus de wijn en chips kwamen er ook in. Toch merkte ik al dat ik minder ging snaaien tussendoor. Het noteren helpt enorm. Aan het eind van de dag had ik genoeg calorieën staan, maar kwam ik volgens de app wel allerlei voedingsstoffen tekort. Interessant.

De mannen vinden het maar zozo. Ze zien aankomen dat ik de gebakken aardappelen, witte pasta en stamppot met rookworst wil vervangen door zilvervliesrijst, volkorenpasta, linzensoep en heel veel groente. Precies waar ze allemaal niet van houden. En precies wat ík wel wil eten inderdaad.

Regelmatig apart koken voor mezelf lijkt me maar niks. Maar ik denk dat ik er niet onderuit kom dat het meer tijd gaat kosten als ik gezonder wil eten. Ik wil hen er niet mee opzadelen, niet elke dag in ieder geval. Als tussenoplossing maakte ik gisteren een pan verse pompoensoep die ik in porties in de vriezer deed. Dan eet ik vanavond een klein beetje zuurkoolstamppot met een bakje soep erbij. Hebben zij zelfs meer stamppot. Zo is iedereen blij.

In deze coronatijd merk ik pas goed hoe belangrijk de kleine dingen in het leven zijn. Er zijn veel dingen die niet meer kunnen en die eerst zo vanzelfsprekend waren, onopvallend bijna. Ik verbaas me er soms over hoe juist die dingen me steeds verdrietig maken. Natuurlijk maak ik me ernstig zorgen over het grotere geheel, hoe het verder moet met de wereld en of we ooit van corona verlost zullen worden. Maar gek genoeg zijn het vaak de kleine dingen die me het diepst raken. Zomaar wat van die dingen op een rij:

Deze week stuurde Thieu een appje naar mijn vader: ‘Opa, je kunt helaas dit weekend niet bij mijn voetbal komen kijken want er mag geen publiek meer bij vanwege corona.’

En mijn moeder belde gisteren om te vragen of de kinderen thuis waren. Ze wilde graag poffertjes langsbrengen omdat ze dit jaar niet volgens traditie met allevier de kleinkinderen naar de beroemde poffertjeskraam in Breukelen kan.

Zo’n twee weken geleden maakte ik een fietstochtje met haar. We lunchten op het terras van het klooster. ‘Ik weet wat ik als eerste ga doen als de corona voorbij is.’ zei ze. ‘Jullie enorm knuffelen. Ik kan niet wachten.’ Ik schoot ervan vol. Het is meer dan een half jaar geleden dat ik mijn ouders omhelsd heb. En dat terwijl we het in deze tijd misschien wel het hardst nodig hebben. En zo zijn er nog meer familieleden die ik een knuffel zou willen geven, omdat dat juist nu zoveel steun zou bieden. Maar het is beter van niet. Juist omdat ik van ze houd blijf ik op afstand, ook al voelt het volstrekt onnatuurlijk.

De jongste miste meer dan een week school omdat hij verkoudheidsklachten had. Gelukkig was de testuitslag negatief (in tegenstelling tot die van een klasgenoot trouwens, daar schrokken we van). De vijf so’s/toetsen die hij miste komen nu bovenop zijn andere werk en dat zorgde voor behoorlijk wat stress deze week.

Thad heeft dinsdag as een belangrijke dag voor zijn werk. Al maanden heeft hij naar deze dag toegewerkt. Hij mag dinsdag absoluut niet verkouden zijn. Het liefst had hij ons allevier een week in quarantaine gedaan voor de zekerheid.

Het is een onzekere en onrustige tijd. En ik weet dat bovenstaande dingen maar kleine dingen zijn. En toch voelen deze kleine dingen soms groot, maken die kleine dingen me intens verdrietig, omdat niets meer gewoon is.

Gelukkig zijn er heel veel kleine dingen die wel gewoon doorgaan. Ik lees een prachtig boek en er staan verse roze rozen op tafel. Er ligt een stapel was en straks haal ik de winterkleren van de vliering. Thad en ik gaan morgen naar de duinen en ‘s avonds zal Jip voor ons koken. Het wordt een fijn weekend.

Eergisteren las ik op facebook dat een bekende, Sabine (check www.thecreativesclub.nl), het Floris V-pad van Amsterdam naar Parijs aan het lopen is. In gedeeltes, maar nu wel een paar dagen achter elkaar met overnachtingen. Mijn hart ging daar meteen sneller van kloppen.

Voordat we kinderen kregen wandelden Thad en ik altijd op vakantie. Hele dagen lang met een rugzak gevuld met water, stokbrood en een stuk lokale kaas. Meer hadden we niet nodig. Onderweg kwamen we bijna niemand tegen. Soms een paar geiten, soms een herder. Voor ons waren het de perfecte vakanties: los van alles, een met de natuur. De kinderen houden helaas helemaal niet van wandelen. Later, als de jongens niet meer mee gaan, pakken wij het weer op, dat staat vast.

Ik droomde wat weg bij Sabines post. Wat zouden ze allemaal meenemen voor vier dagen? Tekenspullen natuurlijk, maar welke? Een dwarsligger? Wat schone droge kleding, warme sokken, mini toiletartikelen… Alleen het pakken van de tas leek me al geweldig. Voor ik het wist zat ik achter de computer de lange-afstandwandelpaden te bestuderen. Ik wilde ook.

Vanochtend scheen de zon en de mannen vertrokken richting voetbalclub. Ik wilde maar één ding: wandelen. Ik haalde mijn schoenen van zolder en stapte op de fiets naar Nieuwersluis, dan kon ik daar op het jaagpad starten. Het was heerlijk, er was haast niemand, de zon scheen, het rook naar herfst.

Na een tijdje kwamen twee dames me tegemoet. Het is een smal paadje, dus ik ging vast aan de kant staan. Pas toen de vrouwen voor mijn neus stonden zag ik het: Nee! Sabine! Het was Sabine met vriendin Diana, mijn wandeling kruiste hun wandeltocht!

‘Door jou loop ik hier!’ zei ik. Ik kon het niet geloven, het was zo bizar. En heel gezellig (zet drie creatievelingen bij elkaar en het is meteen een feestje). We namen uiteindelijk weer afscheid en ik liep verder richting Loenen. Helemaal vol was ik ervan, want dit gebeurde niet zomaar, toeval bestaat niet. Het was vast een zetje van het universum om me te helpen het wandelen weer echt op te pakken.

Ik liep tien kilometer, van Nieuwersluis naar Vreeland en weer terug, en thuis bestelde ik meteen het wandelgidsje van het Floris V-pad. En net als Sabine een handig heuptasje voor spullen die je bij de hand wilt hebben. Ik maakte een wandelafspraak voor woensdag met iemand die ik eigenlijk al heel lang graag eens wat uitgebreider zou willen spreken. En ik voelde me superblij.

Vannacht droomde ik dat ik in de auto reed. De knopjes van de richtingaanwijzers zaten op de linkermouw van mijn jas, maar die had ik uitgetrokken onderweg. Als ik af wilde slaan moest ik steeds zoeken naar die mouw en dan was ik te laat en sloeg ik af zonder richting aan te geven.

Autorijden is nooit mijn ding geweest. Eigenlijk wilde ik het ook nooit leren. In Amsterdam was dat geen probleem, daar was het heel gewoon om alles met het openbaar vervoer te doen. Toen we naar Breukelen gingen verhuizen nam ik me voor dat ik daar op les zou gaan. Ik wilde heel graag kinderen en ik vond dat een moeder moest kunnen autorijden.

Zwanger van de oudste haalde ik mijn rijbewijs. Toch voelde het nog steeds alsof het iets was wat niet bij me paste. Als we naar schoonfamilie in Den Bosch gingen dwong ik mezelf op de heenweg te rijden. Ik was er de dag van tevoren al zenuwachtig van en kwam steevast trillend uit de auto. Jarenlang bracht ik de kinderen naar school in Maarssen, zo’n twintig minuten rijden. dat ging prima. Als ik maar precies weet wat ik tegen ga komen, dan lukt het wel. Verder bleef het een gevecht met mezelf.

In februari dit jaar besloot ik de strijd op te geven, tegen ieders advies in. Het rijden gaf me helemaal niet de beloofde vrijheid, het bracht me angst en stress. Ik wilde er niet meer continu mee bezig zijn. Bovendien vond ik reizen met de trein heerlijk. In de buurt zou ik wel gewoon blijven autorijden.

Ik was opgelucht, er viel een last van mijn schouders. Maar toen kwam corona en durfde ik ook niet meer met de trein (op twee keer een kwartiertje na). En inmiddels voel ik me behoorlijk opgesloten in Stichtse Vecht en zou ik willen dat ik iemand was die zonder angst de auto pakt. Natuurlijk rijdt Thad me wel eens ergens heen, maar ik wil gewoon mijn eigen weg kunnen gaan.

Omdat ik er echt even uit moet ga ik straks met de trein naar Woerden. Dat is maar één halte vanaf hier, maar eigenlijk ken ik Woerden helemaal niet. En dat is precies waar ik zin in heb: iets nieuws. Nieuwe indrukken en even in mijn eentje op pad. Vandaag ontsnap ik uit Breukelen! Hoera!

Mijn vader vond het altijd belangrijk dat we banden konden plakken. Hij deed het ons voor en hielp erbij en na een paar keer moesten we het zonder zijn hulp doen. Ik vond het een rotkarweitje, vooral de achterband. Daarbij had ik een fiets die niet meegaf, het plakken lukte nog wel, maar het laatste stukje band kreeg ik er met geen mogelijkheid weer op.

Ik herinner me dat ik in de achtertuin soms eindeloos lang bij mijn fiets zat met dat laatste stomme stukje wat niet lukte. Als ik dan zag dat mijn moeder binnen in de keuken met het avondeten begon was ik opgelucht. Dan zou mijn vader wel gauw naar buiten komen om me te helpen. Eerst moest je het zelf proberen en niet opgeven, als het uiteindelijk echt niet lukte en heel lang duurde kreeg je hulp. Het kwam altijd goed uiteindelijk, dat wist ik wel, en ik zat het geduldig uit.

Toen ik achttien was ging ik op kamers in Amsterdam. Vlak bij waar ik woonde zat een fietsenmaker aan de Maasstraat /hoek Churchill-laan. Bij mijn eerste lekke band ging ik erheen en vroeg wat het kostte om hem te laten plakken. Tien gulden was het. Ik vond het een koopje. Veel liever werkte ik wat extra uurtjes in de ECI boekhandel waar ik een bijbaantje had dan dat ik ooit nog een band zou plakken. En het mooiste: ik mocht het nu zelf bepalen. Wat een luxe! Vanaf die tijd bracht ik mijn lekke banden altijd naar de fietsenmaker.

Tot ik Thad ontmoette. Die was als racefietser, mountainbiker en techneut verbijsterd dat ik mijn fiets niet zelf repareerde. Ik legde het uit – ik weet niet of hij het helemaal begreep – maar vanaf dat moment plakte hij mijn banden en was hij niet alleen mijn man maar ook mijn persoonlijke fietsenmaker. Beter kon het eigenlijk niet.

Totdat we kinderen kregen. Toen ze wat groter werden vond Thad dat ze zelf hun fiets moesten kunnen repareren. Hij leerde ze nieuwe spatborden op hun fietsen zetten, kratten bevestigen, kettingen erop leggen, kapotte fietslampen repareren en… banden plakken. De kinderen vinden het verschrikkelijk en vragen zich mopperend af waarom ze niet gewoon naar de fietsenmaker mogen. Alle anderen mogen dat ook! De geschiedenis herhaalt zich.

‘Het heeft geen zin,’ probeerde ik nog. ‘Als ze straks op zichzelf wonen brengen ze hem toch weg.’

Maar Thad vindt het onzin. ‘Wat doe je dan als je ergens in de middle of nowhere een lekke band hebt? Bel je dan de wegenwacht?’

‘Nee, dan bel ik jou of je me met het fietsenrek kunt komen ophalen,’ zei ik. Ik deed alsof dat grappig was, maar ik wist natuurlijk dat hij gelijk heeft. Net zoals mijn vader gelijk had. Je moet gewoon je eigen boontjes kunnen doppen.